Işığın Belası

Tanıtım

Selammmmm biliyorum öbür kitap daha bitmedi ama buna başlamak istedim umarım istediğim gibi olurr.

Bu kitap yazma hevesi bana biranda geldi ve umarım tutarrr.
Neyse çok uzatmadan bölüme geçelim.

*****************
Ben Işıl açıkcası kendimden bahs etmek hiç hoşuma gelmez.Moralim hep durgun ve keyifsiz olur boş zamanlarımda müzik dinlemek benim için yaşam kaynağıdır ve gün sonunda günlük yazmak.Evet saçma gelebilir ama ben günlük yazıyordum ve mektuplar yazıyordum.Ama eski günlüğümü yakmışlardı.Bu yüzdende biraz üzülmüştüm annem her evi topladığında çoğu şeyi yakardı çünkü.
Evin en büyük çocuğuydum bu yüzdende tüm herşey üzerime atılırdı ama son 1 senedir böyle değildi.

Ben 1 sene önce araba kazası geçirmiştim.Hala travma kalmıştı bana ve doktorlar bana mucize gözleriyle baktılar yaşamam hayat şansımmış.O güne dair ne bilgi olsun hatırlamıyordum.Yani nasıl olduğunu ve sadece söylentilerden dinlediklerimi biliyordum.Evet hafızamı kaybetmiştim hemde büyük bi kısmını..neleri sevdiğimi neleri anladığımı falan herşeyi.

Arasıra hatırlıyordum ve bu çok nadirdi.Okul hakkında yada okul içi olan bilgileri dersleri hatırlamam büyük bi şans gibiydi.Zaten o kazadan sonrada sadece derslerime odaklanmıştım.Bu kazadan sonra çok değiştiğimi söylemişlerdi.Eskiden bu halime bakarsak neşeli ve samimi biriydim.Aslında yine öyle gibiydim.

Ama artık soğuk ve umursamaz olduğum söyleniliyordu.Kendimde bazen bunu fark ediyordum.Bu benim çok sıkılmamdan geliyordu.Eskiden neşe kaynağımın mutluluğumun ne olduğunu yada nelerle ilgilenipte hayat benim için önemli olduğunu merak ediyordum.

Zaten bu kazadan sonra telefonumu yenilemişlerdi.Eskiden önemsenmesemde şuan önemli gibiydim.Evet ailem hakkında hatırlardım azda olsa çünkü ilgisizdim onlar için hep ve hep.Eski telefonumun nerde olduğunu bilmiyordum ve söylediklerine göre kazada paramparça olmuş.

Kısaca herşeyim belkide ordaydı ama şimdi hiç bi düşüncem yoktu harika dimi ya harika.Ama bana göre hep telefon takıntılısı olduğumu söylemişlerdi.Ama artık kafamı derslere çok takmıştım.Bunu garip olarak algılıyorlardı.Ama üniversteye gidiyordum bu normaldi herşeyi ciddileştirmem şarttı.Psikolok bölümünü çok isteyip kazanmıştım.

Şuan 18 yaşımdaydım 19 umun içindeydim.Evet yaş konusunda takıntılıydım bazı konulardada öyle.

Kendimdende dahada bahs etmek gerekirse.Yeşil gözlü,kahverengi saçlı,uzun veye orta boy desek 1.65,kumsati fiziğe sahip biriydim.

Kendime pekte önem vermezdim.
Hatta hiç vermezdim heryerde gözde olsamda benim için önemsizdi.