Strangers to Lovers ❤️ [JJK] ᶜᵒᵐᵖˡᵉᵗᵉᵈ

EPILOGUE 🌼

After Seven Years

"යාහ්හ්හ් පොඩි යකා... ඔහොම ඉන්නවා.."

"හූ..හූ..අල්ලයි මාව."

"යාහ්හ්හ්... ඇත්තමයි හනුල් මම ඔයාට ගහනව හොදේ... ඕක දෙනවා..."

"බෑහ්... බෑ............"

"අප්පා........"

මෙච්චර වෙලා රූම් එකේ ලොකු වැඩක හිටිය ජන්ග්කුක් එක පාරටම පහලට ආවේ එයාගෙ දුවගෙ කෑ ගැහිල්ලට.

"මොකෝ සුද්දි මේ.. අප්ප ප්‍රොජෙක්ට් එකක වැඩක් කර කර හිටියේ..."

"අනේ අප්පා..."

හාරි ගිහින් ජන්ග්කුක් ගෙ ඇග වටේ අත් ඔතාගෙන ජන්ග්කුක් ගෙ ඇග අස්සෙ මූන ඔබා ගත්තේ මූනත් එල්ලන්.

"මොකෝ සුද්දි මේ..."

"පොඩි යකා එක්ක බෑ අප්පා.. අර මගේ ටෙඩියව අරගෙන.."

"යාහ්හ්.. ඒ ඔයාගෙ මල්ලි සුද්දී... මං කියල තියේ මල්ලිට ඔහොම එක එක නම් වලින් කතා කරන්න එපා කියලා..."

"අනේ අප්පා......"

ජන්ග්කුක් කියන දේ අහන්නෙ නැතුව හාරි තවත් හයියෙන් කෑ ගගහා ජන්ග්කුක් ගෙ ඇග අස්සෙ මූන ඔබා ගත්තා. ජන්ග්කුක්ට වැඩි වෙලාවක් ගියෙ නෑ හාරි අඩනවා කියලා තේරුන් ගන්න. ඒත් මේ ගැන නම් අවුරුදු හයක් වුන හනුල්ට ගානක්වත් නෑ.

"අනේ මැනික.. අඩනවද.. අප්ප ඔයාට අලුත් එකක් ගෙනත් දෙන්නම් සුද්දී.. ඔයා පොඩි බබෙක් වගේනේ..."

"බෑ බෑ ඒක මගේ.මට ඒකමයි ඕන..."

"දැන් ඕකෙ මොකක්ද ඔච්චරම තියන විශේෂත්වේ.. අනික ඔයා වෙනදට මල්ලි ඔයාගෙ දේවල් අල්ලනවට ඔහොම කෑ ගහන්නෙ නෑනේ..."

"ඒ වෙන දේවල් නේ... ඒත් අරක එහෙම බෑ අයියෝ.. ඒක මගෙ බෝයිෆී මට ක්‍රිස්මස් වලට දීපු එක හුම්..."

හාරි ජන්ග්කුක් ගෙන් ඈත් වෙලා හෙන ඩ්‍රැමටික් විදියට කට හද හද කිව්වමයි ජන්ග්කුක්ට සීන් එක තේරුනේ.

"මොකා කිව්වා. බෝයිෆී.. "

"මගෙ බෝයිෆ්‍රෙන්ඩ් අනේ..."