Gwiazdkowa Miłość - Wydane jako ebook

Rozdział 1

Sprawdzam godzinę na smartwachu i wzdycham z ulgą. Zaledwie pół godziny dzieli mnie od końca pracy. A to z kolei przybliża mnie do tygodnia wolnego. Cóż... to jedyny pozytyw gwiazdki. Gdyby jeszcze jakoś dało się wymigać od rodzinnej kolacji naprawdę polubiłabym ten czas. Niestety dla mamy żaden powód nigdy nie był wystarczający. Nawet trawiąca mnie gorączka dwa lata temu.

Początek długiego weekendu postanawiam uczcić lampką czerwonego wina. Z kieliszkiem w dłoni przechodzę do salonu. Jestem tak rozluźniona, że chyba nikt ani nic nie popsuje mi dobrego nastroju. Cholera... Nagle moja komórka rozdzwania się dzwonkiem ustawionym specjalnie dla kontaktu „mama”. Może nie odebrać, a jutro wytłumaczyć się wczesnym pójściem spać? Jednak czy odłożenie rozmowy z matką cokolwiek zmieni? Spoglądam smętnym wzrokiem na komórkę, ale ostatecznie odbieram. Lepiej mieć już to za sobą.

– Słucham.

– Dzień dobry Agnieszko, dzwonię tylko, aby się upewnić, że przyjedziesz na rodzinną kolację. – W słuchawce rozlega się jak zwykle chłodny głos matki.

Mam ochotę jęknąć z frustracji, bo co roku zamiast kolęd słyszę tę samą matczyną śpiewkę.

– Tak, będę – zapewniam, siląc się na jak najbardziej uprzejmy ton.

– Tegoroczna wigilia będzie szczególna. Wojtuś planuje oświadczyć się twojej siostrze. Pokazywał mi wczoraj pierścionek. Jestem taka szczęśliwa.

Oczywiście. Przynajmniej jedna z córek cię nie zawodzi i może w końcu da ci upragnione wnuki. Jakież to romantyczne, oświadczyny we wigilię. Pewnie za rok o tej porze zaplanują ślub. Już niemal dostaję mdłości na wylew romantyzmu Dagmary i Wojtka. Nigdy nie krępowali się w gościach, ani nie szczędzili sobie czułych gestów. A to ja później musiałam wysłuchiwać od matki: „Patrz i sama się postaraj o takiego wspaniałego mężczyznę.”. Odkąd mój były związał się ze mną tylko po to, aby wzbudzić zazdrość w innej przestałam myśleć, że mogłabym się komuś spodobać właśnie ja. Może nie do końca poukładana, z burzą loków na głowie i wiecznie otwartą buzią. Moją podstawową wadą od zawsze było to, że mówiłam to, co myślę. Nawet jeżeli bywałam brutalna w swojej prawdzie.

Matka coś jeszcze trajkocze, ale skupiam się tylko na tym, aby wyłapać godzinę, o której mam dojechać na miejsce. Kiedy w końcu przerywa swój słowotok, kończę rozmowę wymigując się potwornym zmęczeniem.

– Dobrze, widzimy się w niedzielę rano – dorzuca mama, zanim się rozłącza.

Uciskam nasadę nosa, czując, że rozmowa z matką naprawdę mnie wymęczyła. Jednym haustem opróżniam do połowy pełen kieliszek. Głowa zaczyna mi coraz bardziej ciążyć. Powieki samoczynnie się przymykają. W sekundzie ogarnia mnie tak wielkie zmęczenie, że ledwie starcza mi sił na wzięcie prysznica.
Sobotę spędzam dopakowując ostatnie prezenty. Właściwie nie wiem po co się tak staram skoro moje prezenty co roku nikogo nie cieszą. Jakie by nie były, zawsze będą nietrafione. Po południu jadę zatankować auto. Żeby dotrzeć do rodziców o umówionej godzinie, muszę wyjechać najpóźniej o szóstej rano. Chociaż przy możliwych korkach, powinnam pewnie wybrać się już o piątej.

Kiedy budzę się w niedzielę rano, za oknem zdążyło już pojaśnieć. Cholera, coś za jasno jak na piątą. Natychmiast sprawdzam godzinę w komórce i gwałtownie wyskakuję z łóżka, uświadomiwszy sobie, że zaspałam. Dlaczego musiało się to stać akurat dzisiaj? Nie ma opcji, żebym dotarła do Katowic na czas. Szybki prysznic, dopakowanie ostatnich rzeczy do walizki i kawa wlana do kubka termicznego. Piętnaście minut, to może być mój rekord.
Wyjeżdżając z miasta ku mojemu małemu szczęściu nie natrafiam na korki. Już się łudzę, że po raz pierwszy los będzie mi sprzyjał, a wtem podają w radiu informację o poważnym wypadku na autostradzie. W związku z nim utworzył się kilkukilometrowy korek.

– Nie wierzę. – Zaciskam dłonie na kierownicy i klnę siarczyście.

Czy ja chociaż raz mogę nie mieć pod górkę? Ktoś mnie przeklął czy co? Kiedy dojeżdżam na miejsce wypadku korek zdążył się już nieco rozładować. I znowu kiedy zaczynam się cieszyć z małego pozytywu los po raz kolejny drwi ze mnie. Zaledwie parę kilometrów od domu rodziców łapię gumę.

– Nie, nie, nie! – Uderzam pięściami w kierownicę zaraz po tym jak zjeżdżam na pobocze.

Powstrzymywane łzy bezsilności w końcu spływają mi po policzkach.

– Mam już dosyć, poddaje się, okej. Wygrałeś losie, czy kimkolwiek jesteś i się na mnie uwziąłeś.

Moje użalanie się nad sobą przerywa nagle głośne walenie w boczną szybę. Ocieram mokre policzki, po czym opuszczam szybę do połowy. Aż się zapowietrzam na widok pochylającego się mężczyzny.

– Cześć Wojtek, też już jedziesz do rodziców? – zagaduję w ramach powitania.

Ku mojemu zaskoczeniu Wojtek zamiast odpowiedzieć na powitanie posyła mi spojrzenie pełne konsternacji.

– Przepraszam, ale musiała mnie pani z kimś pomylić. Jechałem za panią. Zauważyłem, że złapała pani gumę, więc się zatrzymałem, aby pomóc.

– Jak się pan nazywa? – pytam, ponieważ tajemniczy mężczyzna jest łudząco podobny do przyszłego narzeczonego mojej siostry.

– Kasjan Piotrowski – odpowiada bez zająknięcia.

– A zna pan Wojtka Piotrowskiego?

Nieznajomy rozciąga usta w delikatnym uśmiechu, czym zbija mnie nieco z tropu.

– To mój starszy o niecałe trzydzieści minut brat.
Osz cholera.

– A pani skąd zna mojego brata? – dopytuje po chwili.

Wychwytuję zarówno w jego spojrzeniu jak i głosie nutę podejrzliwości. Czyżby wziął mnie za kochankę Wojtka?

– Tak się składa, że moja siostra ma zostać narzeczoną pańskiego brata – wyjaśniam.

Ponownie na twarzy mężczyzny pojawia się uśmiech, a w oczach dostrzegam dziwny błysk.

– Zatem to jest ta sławetna siostra Dagmary – nuci wesoło.

– We własnej osobie. Ja niestety nic o panu nie słyszałam – dodaję, udając wielce zmartwioną tym faktem.

– W takim razie będziemy mieli świetną okazję, żeby się poznać. I skoro mamy za niedługo zostać rodziną może skończymy z tym panowaniem.

– Dobrze, a teraz wybacz, ale muszę zająć się oponą. Chcę ograniczyć spóźnienie do minimum.

– Pomogę ci – oferuje natychmiast Kasjan, a kiedy zauważa, że zamierzam odrzucić jego pomoc dodaje: – Chyba nie jesteś jedną z tych konserwatywnych kobiet, dla których przyjęcie pomocy od faceta jest ujęciem ich godności. Poza tym ponoć tak ci się spieszy, a razem szybciej się uporamy.

Niechętnie muszę przyznać mu rację. Wysiadam z auta i otwieram bagażnik, aby wyjąc koło zapasowe. Kasjan w tym czasie zabiera ze swojego samochodu potrzebny sprzęt. Zdjął długi beżowy płaszcz i został teraz w ciemnych jeansach oraz granatowym swetrze z golfem. Dopiero gdy przyglądam mu się uważniej, zauważam drobne różnice pomiędzy nim, a Wojtkiem. Kasjan jest chyba nieco wyższy i szerszy w ramionach. Do tego lekko utyka na prawą nogę.

Dwadzieścia minut później Kasjan melduje wykonanie zadania i pakuje sflaczałą opnę do mojego bagażnika.

– Dzięki za pomoc. Sama pewnie jeszcze bym się męczyła. – Dorzucam do podziękowań delikatny uśmiech.

– Nie ma za co. Polecam się na przyszłość. – Kasjan rewanżuje się o wiele szerszym uśmiechem.

Do niedawna nie wiedziałam co takiego Dagmara widzi we Wojtku, a teraz zaczynam się zastanawiać co takiego ma w sobie jego brat, że nie mogę oderwać wzroku od jego przystojnej twarzy.

– Jedź pierwsza. Pojadę zaraz za tobą – zarządza Kasjan, a ja jedynie jestem w stanie potaknąć głową i rzucić coś w stylu: „yhy”.

***
To tylko krótki fragment na zachętę. Po całość zaproszę Was za kilka dni jak podopinam wszystkie formalności.
Przy okazji życzę Wam zdrowych i spokojnych świąt.