Someone Special

Sneeuw valt langzaam naar beneden, net als mijn zoute tranen. Mijn eerste Kerst in zes jaar zonder haar. Normaal zouden we Kerstavond samen hebben gespendeerd, Eerste Kerstdag naar haar ouders zijn gegaan en Tweede Kerstdag naar de mijne zijn gegaan, maar dit jaar is dat niet het geval. Dit jaar zit ik in mijn eentje op Kerstavond voor de televisie. Op tv spelen ze momenteel allerlei zoetsappige, bullshit films. Die films zijn zo smerig; man is eenzaam, loopt over straat en ziet een mooie vrouw. Vrouw wilt niks met hem, maar uiteindelijk worden ze wel verliefd. En dit alles gebeurt dan toevallig met Kerst. Kut films. Een andere klassieker is dat het kind (of kinderen) weggaan om de Kerstman te zoeken en dan blijkt hun vader de Kerstman te zijn. Zo'n bullshit is dat. Ik heb daar totaal geen behoefte aan, daarom heb Netflix maar aan geslingerd. 

Netflix staat aan, maar kijken doe ik niet. Mijn gedachten zijn bij haar. Ik mis haar, normaal doe ik dat al, maar nu met de feestdagen al helemaal. Drie maanden geleden maakte ze het uit, ze had een ander gevonden. Iemand die beter was voor haar, zei ze, doelend op mijn werk. Ze heeft altijd al gevonden dat YouTube geen echte baan was, daarbij kon ze de aandacht die er bij kwam kijken niet goed handelen, wat ik opzich wel snap. Toch deed het pijn dat dat de reden was dat ze me verliet. 

Nog een traan glijdt geluidloos over mijn wang, kut Kerst. Daar zit je dan, in je eentje om halfzes Netflix te kijken met een diepvries pizza. Terwijl ik nog een hap neem, pak ik met mijn andere hand mijn telefoon. Ik open whatsapp en zie dat Koen mij heeft geappt. Koen appt nooit met Kerst, die is altijd te druk met of zijn vriendin, of zijn familie. En sinds hij geen vriendin meer heeft, had ik verwacht dat hij bij zijn ouders was. 

Koen: Yoo Matt, heb je wat te doen? Mijn moeder is ziek, dus Kerst gaat dit jaar niet door bij hun, dus zit nu alleen thuis. Als je niks te doen hebt, vind je het dan ok dat ik langs kom? 
(17:26)

Snel leg ik mijn puntje pizza neer, waarna ik mijn hand schoonveeg en mijn tranen van gemis wegveeg. Een kleine glimlach vormt op mijn gezicht, terwijl mijn vingers over het scherm gaan.

U: Gezellig, kom maar langs. Ik heb alleen niks speciaals in huis, zat net aan een pizza haha
(17:29)

Vrijwel gelijk worden de grijze vinkjes blauw. Mijn glimlach verbreedt alleen maar meer. Nooit gedacht dat ik naar mijn scherm zou zitten glimlachen door Koen, fucking Koen, mijn beste vriend, mijn collega, mijn maatje. 

Koen: Zet die smerige pizza weg, ik neem wel wat mee. Ik ben er over een uurtje
(17:29)

Zijn woorden maakte hij waar, want nog geen uur later gaat de deurbel. Mijn pizza heb ik weggeflikkerd en de tafel heb ik even netjes gemaakt, dus zonder dat ik nog iets hoef te doen, loop ik naar de voordeur en open ik die. "Maatje, fijne feestdagen." Hij glimlacht, zet zijn tas op de grond en knuffelt mij. Ik grinnik zacht in zijn nek, voordat ik begin te praten.
"Jij ook." We staan als twee malloten in de deuropening te verkleumen in een knuffel, maar geen van ons laat los. Ik neem deze tijd om even alles van hem in me op te nemen; zijn geur, zijn aanrakingen, hoe hij eruit ziet, hoe zijn stem klonk, alles. Net als vorige week voel ik weer die gekke kriebels in mijn buik.

Na een tijdje laten we dan toch los. "Ik heb wat simpele dingen mee hoor, gewoon wat ik in huis had of van m'n moeder heb gekregen." Hij pakt zijn tas op, waarna ik hem binnenlaat. 
"Alles is beter dan in je eentje Netflix kijken met een diepvries pizza." Grinnik ik. Ik sluit de deur achter hem en volg hem richting de keuken. Eenmaal daar haalt hij alles uit zijn tas; een bak vol met zelfgemaakte tomatensoep, waarschijnlijk door zijn moeder gemaakt. Gesneden stokbrood en spullen voor tosti's. "Nogmaals, het is niet veel, maar-"
"Koen, het is perfect. Geen zorgen." Zacht leg ik mijn hand op de zijne, mijn hand begint te tintelen. Waarom gebeuren deze dingen nou steeds vaker?