Huisje, boompje, obsessie

1

'Mam, mag ik ijsje?' Het kleine blonde ding met twee krullende staartjes op haar kleine hoofdje kijkt me met haar twee grote groene ogen smekend aan. Mijn kleine peuter van drie jaar oud zit in de dubbele kinderwagen braaf te wachten tot ik een paar kledingstukken terug in de winkel heb gehangen. Ze vraagt het zo lief dat ik het haar moeilijk kan weigeren. Maar ik weet dat als ik nu toegeef, ze straks niets meer van het avondeten lust en ze dus weinig gezonde vitaminen binnen krijgt.

'Helaas schat, maar we gaan zo naar huis waar mama het avondeten gaat koken. Na het eten mag je een ijsje.'

Precies zoals ik verwacht, knikt ze gehoorzaam en kijkt weer met een geïnteresseerde blik om haar heen. Een gevoel van liefde stroom door me heen en ik aai haar zachtjes over haar bol wanneer ik de buggy voortduw, richting de kassa.

Eigenlijk wil ik ook nog een paar nieuwe schoenen voor het winterseizoen en besluit om toch maar even bij een schoenenwinkel te gaan neuzen. Gelukkig zijn Sophie en mijn oudste kind Damian al helemaal klaar voor de winter en hoeven alleen papa en mama nog een wintergarderobe aan te schaffen. Daar is mama inmiddels wel goed in geslaagd, nu papa nog, wanneer hij terug komt van een cursus in Duitsland.

Ik kijk rond in de winkel of ik mijn vijfjarige zoon met zijn bruine haar en eveneens groene ogen kan ontwaren tussen alle winkelende mensen, het personeel en tientallen kledingrekken.

Mijn jongste mopje, Noa, kijkt met grote groene ogen naar me op wanneer ik Damian's naam hard door de winkel heen roep. Even ben ik bang dat ze gaat huilen, maar ook zij weet me af en toe te verbazen. Haar gezichtje licht op wanneer ik haar naam zachtjes uitspreek en breed naar haar glimlach.

Noa is elf maanden oud en binnenkort vieren we haar eerste verjaardag. Trots, maar ook verdriet omdat ze alweer zo groot word, ben ik een groot verjaardagsfeest aan het voorbereiden dat over een week of vier plaats gaat vinden. Feesten organiseren gaat me inmiddels goed af, maar het vergt ontzettend veel werk en dan heb ik ook nog eens de zorg over drie kinderen. Gelukkig springen mijn moeder en mijn jongere zus Sara vaak in de bres wanneer ik hun hulp nodig heb.

'Ja mama?' Ik kijk op naar het ondeugende gezichtje van mijn zoon en weet dat hij iets heeft gedaan wat hij niet mocht. Wanneer ik opkijk en twee verkoopsters geagiteerd met elkaar zie praten en gebaren maken, pak ik hem bij de arm en klem hem tussen mij en de kinderwagen in, zodat hij geen kant meer op kan.

'Nu hier blijven schat. Mama gaat afrekenen en daarna opzoek naar nieuwe winterlaarzen. Daarna gaan we naar huis en gaat mama een heerlijke avondmaal voor jullie bereiden.'

Damian luistert niet meer en trekt gekke bekken naar Sophie die meteen begint te schaterlachen wanneer ze haar grote broer ziet. Ik ben zo dankbaar dat mijn kinderen het goed met elkaar kunnen vinden zonder al te veel ruzie te maken. Damian stelt zich nu al vaak op als de grote broer wanneer Sophie het ergens niet mee eens is of een pijnlijke val in de speeltuin maakt. Noa wilt hij vaak vasthouden en de fles geven, wat me altijd een vol fotorolletje oplevert omdat ik het zo schattig vind.

Nadat ik bijna driehonderd euro lichter ben, maak ik aanstalten om de winkel uit te lopen, als ik de twee verkoopsters die ik een minuut of tien geleden nog druk in gesprek met elkaar zag praten, op me af zie lopen. Meteen weet ik dat het foute boel is, wanneer ze naar mijn nietsvermoedende onschuldige zoon kijken. Even gaat het door me heen om zo snel mogelijk - voor zover dat kan met een kinderwagen en een loslopende kleuter - de winkel uit te rennen, maar mijn verstand houd me tegen. Ik besluit om ze rustig te woord te staan, te luisteren en vooral met een goede oplossing te komen, wat hij ook gedaan heeft.

'Juffrouw, is dat uw zoon?' vraagt de verkoopster met het blonde haar in een paardenstaart, een bril met dik montuur op haar neus en een beugel. Grote oorringen bungelen langs haar gezicht, haar grijsblauwe ogen staan ernstig. Het rode shirt met het logo van de winkel erop deed haar figuur en vooral haar kleine borsten niet veel goed. Ze lijkt wel een dubbele rug te hebben. Meteen roep ik mezelf tot de orde dat ik zoiets niet mag denken. Ik ben nooit iemand geweest die mensen afwees op hun uiterlijk, maar op de manier hoe ze me aanspreekt en naar mijn zoon kijkt, zet ik meteen mijn stekels op.