Adını gözlerinden, soyadını ruhundan almış bir kızın hikayesi...
Gece Tutsak derslerinde oldukça başarılı, iyi bir üniversite kazanmak hayaliyle yanıp tutuşan, asosyal bir genç kız. Okul hayatının son yılını başka bir lisede bitirmek ona her ne kada...
Umursamaz, duygusuz, soğuk, kalpsiz.. Bu kavramları çok duymuşsunuzdur. İçten içe çoğu insan bu tür kişilerden nefret eder. Masallarda, filmlerde bize böyle aşılandı çünkü. Onlar mutlu olmayı haketmiyorlar, kendi sonlarını kendileri yazdı diye düşünür herkes. Yaşamazsan anlamazsın dediklerini ben bile yeni kavrıyordum. Büyüdükçe anlıyorsun demek. Dışarıdan nasıl gözüktüğümü bilmiyorum ama çoğunun beni onlar gibi gördüğüne eminim. Soğuk ve umursamaz biriyim fakat asla öyle olmak ve gözükmek, insanlarda bu algıyı yaratmak istemedim. Gülmeyi, acımı hissetmeyi, hayatın düşe kalka yollarında özgüvenle yürümeyi, güven duygusunu ben de öğrenmek istedim. Fakat, maaelesef hayatımızı biz yönetemiyoruz. Ve yönetemediğim bu hayat benim duygularımı köreltti. Elimizde olmadan değişiyoruz.
Bunu anladığım günden artık asla ön yargılı davranmıyorum kimseye. Bizim bilmediğimiz ve göremediğimiz çok şey var ve bunları sorgulamak hakkımız değil. Olanları kabullenmek ve ona göre adım atmak gerekir.
Annesiz büyüdüğüm için sevgi duygusunun yokluğunu iliklerime kadar hissediyordum. Herkesin annesi saçını okşarken ve severken, onlara geceleri masallar anlatırken, okula götürürken sadece izlemekle yetiniyordum. Hep hayal ettim bir gün belki annem döner ve beni de çok sever, arkadaşlarımın annesi gibi. Günler, aylar, yıllar geçtikçe bu duygunun yerini boşluk hissi aldı. Babam ne kadar da sevgi gösterse de anne sevgisi bir başkadır. Ben anneme doyamadım. 5 yaşındayken yarım kaldı. Bekledim hep bekledim gelir diye fakat bıraktığı gibi de gelmedi uzun süre. Şimdi gelebilir ama ben artık onun yokluğuna alıştım.
Artık çok geç, ben o bıraktığın çocuk değilim anne. Belki de alışırım, affederim ama bıraktığın boşluk uzun zaman kapanamayacak gibi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍂
Başımdaki sızıyla gözlerimi açmaya çalıştım. Kendimi zorlayarak hafifçe gözlerimi araladım. Birkaç saniye etrafı bulanık gördüm. Bilincim tamamen açıldığında sonunda normal görebildim. Gözüm kapıdan gözüken kızıl tutamlarda takıldı ve kapı kapandı. Biraz daha kendimi zorladım ve yerimden doğruldum. Etrafa kısa bakış attım. Burası okulun reviriydi.
Ve hatırlamaya başladım. Tarih hocasınını yakalamıştım. Aslında o kadar komik duruyordu ki, kahkahalarla gülerdim üzerimdeki şoku atabilseydim. O an en mantıklı şekilde davranarak kaçmıştım. Sürekli arkama bakarak hocanın arkamdan gelip gelmediğini kontrol ettiğim için karşıdan gelen kişiyi farkedemedim, ta ki çarpışana kadar. Ve son gördüğüm şey bir çift sisli maviydi.
