Her Nefeste Sen (SurvivorAllStar)

2- Sürpriz

Duyduğum cümle başımdan kaynar sular dökülmesine neden olurken Merve ve Murat'ın tedirgince bana baktığını fark ettim. Daha sonra çevremdekileri bile algılayamayacak hale gelmeye başlamıştım. Gözlerim kararmıştı. Sesleri duyamıyordum. Bir şey düşünemiyordum. Vücudumun idrak edebildiği tek şey, onun o yeşil gözlerine tekrar bakabilecek olmamdı. Kokusunu tekrar içime çekebilecek olmamdı.

Ayaklarım beni daha fazla ayakta tutmayı reddederek güçsüzleşti.

O benim ilk aşkımdı. Tek aşkımdı. Ulaşılmazımdı. Beni hep küçüğü olarak görmüştü. Beni kardeşi varsaymıştı.

Belkide sırf bu yüzden lise başladığında buralardan gittiğinde benim bu kadar etkileneceğimi düşünmemişti. Ayaklarımdan güç kesilirken güç almak amacıyla yanda ki sandalyeye tutundum.

"Sero iyi misin ?"

Murat hızlı adımlarla yanıma gelip kolumdan tutmuştu. Suratıma baktığında, dolan gözlerimi fark etmiş olmalı ki aniden abime döndü.

"Şoka girdi heralde. Bi lavaboya götüreyim."

Abim kafasını salladığında Murat beni tutarak yukarı kata odama çıkardı. Yatağıma sanki bir bebekmişim gibi oturttu.

"Kıvırcığım, iyi misin ?"

Gözlerimi hala kırpamazken zorlukla kafamı 'hayır' anlamında salladım. Murat yanıma oturup konuşmaya başladı.

"İlk ben biliyordum aslında. Liseyi orda okumuş fakat üniversite için buraya döneceklermiş. Son senesini de burd a okuyup sınava girmek istemiş..." Ardından sırtımı sıvazlayarak devam etti. "Hem biraz olumlu düşün. Dönerse Tekrar bir şansın olur belki ? Ha kıvırcık ?"

Söylediklerinin doğru olmasıyla içimde bir umut yeşermişti. Murat'a doğru dönüp mırıldandım. "Öyle mi dersin ?" Murat cevap olarak kafasını salladığında aklıma Hilmicemle ilk tanışmamız gelmişti.

FLASHBACK

Serenay kendi kendine seksek oynarken duyduğu hıçkırık sesiyle çevreyi taramaya başladı. O sırada kaldırımda oturan, kendisiyle yaşıt bir çocuğu görmüştü. Usulca yanına yaklaştı.

"Neden ağlıyorsun ?"

Çocuk duyduğu sesle ellerini yüzünden çekip kıza baktı. Ardından gözyaşlarını hızlıca silip mırıldandı.

"Sanane "

Serenay aldığı cevapla kaşlarını çattı. Ne kadar da terbiyesiz bir çocuktu öyle ! Eğer o böyle deseydi, annesi çok kızardı.

"Birazcık nazik olmalısın. İnsanlara sanane denmez"

Çocuk cevap vermeyince Serenay çocuğun yanına oturdu.

"Neden ağlıyorsun ? Abim hep derki erkek adam ağlamaz "

Çocuk gözlerini açarak Serenay'a baktı. "Öyle mi ?" Serenay onay vermek istercesine kafasını salladı. Çocuk hemen oturuşunu dikleştirip tok bir sesle konuştu. "Ben ağlamıyordum zaten. Gözüme toz kaçmıştı"

Serenay gülerek çocuğa döndü. Çocuk oflayarak Serenay'a cevap verdi. "Benim hiç arkadaşım yok. Canım çok sıkılıyor" Çocuğun söylediği şeyle Serenay kafasını kaşıdı. Ardından hevesle konuştu. "Benim bir arkadaşım var. Adı Murat. Sapsarı bi çocuk.Sen de bizimle oynayabilirsin. Olmaz mı ?"