भयकल्प (दीर्घ भयकथा संग्रह)

१. सोबती

महत्त्वपूर्ण निवेदन :-

● सदर कथेचा उद्देश हा निव्वळ शुद्ध-मनोरंजनासाठी असून त्याद्वारे समाजात कोणत्याही प्रकारची अंधश्रद्धा किंवा गैरसमज पसरविण्याचा लेखकाचा उद्देश नाही, हे कृपया वाचकांनी जाणावे.
● कथेतील सर्व पात्रे, स्थळे आणि घटना या पूर्णतः काल्पनिक असून केवळ कथेची आवश्यकता म्हणून त्यांचा उपयोग करण्यात आलेला आहे, त्यांचा वास्तवातील कोणतीही जीवित किंवा मृत व्यक्ती, स्थळे अथवा घटना यांच्याशी संबंध नाही. तो आढळून आल्यास निव्वळ योगायोग समजावा.
● कथेचे सर्व अधिकार लेखकाकडे राखीव असून, लेखकाच्या परवानगीशिवाय सदर कथा-
१) अन्य व्यक्तीच्या अथवा व्यक्तीसमूहांच्या नावे प्रकाशित केल्यास,
२) गैर अथवा अनधिकृत वापर केल्यास,
३) अन्य प्रकाशनीय माध्यमांमार्फत प्रदर्शित केल्यास,
संबंधित व्यक्तीवर/व्यक्तीसमूहांवर अथवा संस्थेवर कठोर कार्यवाही करण्यात येईल याची कृपया वाचकांनी दखल घ्यावी, ही नम्र विनंती.
◈◈◈

पौर्णिमेचं टिपूर चांदणं संबंध आसमंत व्यापून टाकीत होतं. सर्वशक्तिनिशी भूतलावर प्रकाश पसरविणारा चंद्रमा आज आपल्या श्वेतप्रभेची मुक्त उधळण करीत रात्रीच्या गहन अंधाराला छेदण्याचा प्रयत्न करीत होता. गडद काळ्या आकाशातून परावर्तित होणाऱ्या त्या सफेद-निळसर चंद्रप्रकाशात रस्त्यावरच्या मोठमोठ्या झाडांच्या सावल्या काळ्याकभिन्न दिसत होत्या. थंडगार वाऱ्याची झुळूक त्यांच्या प्रत्येक पानांना हलकासा स्पर्श करून जात होती. त्यातून निर्माण होणारी पानांची विचित्र सळसळ रात्रीची गहन शांतता हळूच भंग करू पाहत होती...

मध्यरात्रीचे साधारण दीड-दोन वाजत आले असावेत. साधं चिटपाखरूही नसलेल्या त्या निर्मनुष्य अश्या मुख्य रस्त्यावर एक व्यक्ती हळूहळू चालत येत होती. पायात घातलेल्या चामड्याच्या वहाणा खरखरीत रस्त्यावरून घासतांना विचित्र आवाज करीत होत्या. तो एकमात्र आवाज सभोवताली पसरलेला शांततेचा डोह हलक्याने ढवळून काढत होता आणि पुन्हा काही क्षणांत विरून जात होता. अतिशय सावधपणे एक एक पाऊल टाकत ती व्यक्ती हळूहळू मार्गक्रमण करीत होती. क्षणभरच थांबून आजूबाजूच्या गहन शांततेत होऊ पाहणाऱ्या सूक्ष्म आवाजाचा कानोसा घेत होती आणि पुन्हा चालू लागत होती. एकूणच देहबोलीवरून ती व्यक्ती खूपच सावधपणे चालत होती हे एव्हाना कुणीही पाहिलं असतं तर लक्षात आलं असतं पण त्या भयाण शांततेत बुडालेल्या रस्त्यावर माणसाच्या अस्तित्वाचा पुरावा देणारं कदाचित त्या व्यक्तीशिवाय आणखी असणार तरी कोण ?