Mistakes that demigods make Boek 1

Een normale dag

Alexis POV

Ik werd zwetend wakker. Stomme nachtmerries. Ik zag dat het twaalf uur 's avonds was. Ik stond op en kleedde me aan. Toen ik naar buiten ging kon je de sterren zien. Ze waren mooi. De ster die het meest scheen was de ster van mijn moeder en zus. Tweelingzus om precies te zijn. Ik liep verder. Ik zag op het strand een mooi plekje om te gaan liggen. Onder een boom, waar je de zee en sterren kon zien. Ik pakte het boek dat ik meegenomen had. Iets wat mijn oom me gegeven had. Het ging over machines en technologie. Ik had natuurlijk wel een klein lampje meegenomen. Een lampje dat ik zelf had gemaakt, en ik was er trots op.

De zon begon op te komen. Ik raapte mijn spullen op en liep naar mijn gebouw. Ik knalde keihard tegen iemand op. We vielen allebei. Mijn en zijn spullen lagen door elkaar. "Sorry, ik keek niet waar ik liep." Zei ik terwijl ik opstond. "Maakt niet uit. Ik keek ook niet waar ik liep." Zei een bekende stem. Ik keek hem aan. Toen pas herinnerde ik hem. Leo Valdez. Ik raapte mijn spullen op en hielp hem met zijn spullen. "Wow, wat een coole lamp." Hij had het over mijn zelf gemaakte lamp. Ik was die helemaal vergeten. "Waar heb je die vandaan?" Ik kuchte ongemakkelijk. "Nou ik... euhm... ik... ik heb het zelf gemaakt." Zijn mond viel open. Toen hij herstelt was vroeg hij: "Je hebt het zelf gemaakt?" "Jup." "Wow. Het is echt goed gemaakt. Als je geen dochter van Poseidon was, dan was je er een van Hephaistos." Ik lachte om hem. Hij lachte mee. "Misschien kan je mee eens helpen." "Ja graag." We gaven elkaars spullen terug. "Ik zie later nog wel." "Tot later." We liepen allebei weg.

Ik liep mijn gebouw in en zag Percy nog slapen. Ik ging snel tandenpoetsen. Toen ik klaar was stapte ik de badkamer uit. Ik zag Percy spartelen en zweten in zijn slaap. "Nee... het spijt me... alstublieft... Alexis." Was alles wat ik kon verstaan. Hij begon steeds harder te praten. Het begon langzaam op schreeuwen te lijken. Ik liet alles vallen en rende naar hem toe. Toen ik bij hem kwam was het schreeuwen. "Wordt wakker Percy. Het is maar een nare droom. Wordt wakker. Het is allemaal niet echt. Wordt maar wakker Percy." Ik schudde hem door elkaar. Annabeth, Leo en Piper stormden binnen. Ik gebaarde dat ze stil moesten zijn. Percy werd stil. "Alexis?" Vroeg hij zo zacht dat je het bijna niet kon horen. "Ja ik ben het." Hij opende zijn ogen en keek mij aan. Tranen stroomden over zijn wangen. Plotseling knuffelde hij me. Hij huilde in mijn schouder. Ik ging naast hem op bed zitten. "Het komt allemaal wel goed. Het komt allemaal wel goed." Fluisterde ik zo zacht dat alleen hij het hoorde. Annabeth, Leo en Piper keek me verward aan. Toen Percy uit gehuild was keek hij me droevig aan. Ik streek met mijn hand door zijn haar. Ik glimlachte naar hem. Ik maakte met mijn ogen een gebaar naar de anderen. Hij begreep het en keek om. "Het gaat al. Jullie mogen gaan." Ze liepen allemaal weg behalve Annabitch, eh ik bedoel Annabeth. Ik liet Percy los. "Knap jezelf maar even op." Hij stond op en ging naar de badkamer. Toen de deur dicht was kwam Annabeth naar mij toe. "Hoe deed je dat?" "Hoe deed ik wat?" "Hoe maakte je hem wakker?" Ze trok zo'n 'duh' gezicht. "Ik deed wat ik dacht dat het beste was." Ze keek me raar aan. Ik haalde mijn schouders op. De hoorn klonk. "Ik ga alvast. Ik sterf van de honger." Vertelde ik haar. "Oké doei." Ik liep naar de deur. "Doei Anna-beth! Doei Prissy!" Ik zei bijna weer Annabitch. Toen ik bij het paviljoen aan kwam, kreeg ik een schema in mijn handen gedrukt. Eerst boogschieten met de Apollo kids. Ze zeiden dat je mocht gaan zitten waar je wou. Ik ging gewoon aan de Poseidon tafel zitten. Leo, Piper, Mike en een sater waar ik de naam niet van wist, gingen voor me zitten. Ik keek de sater vragend aan. "Grover Underwood-" "Heer van het Wild." Maakte ik zijn zin af. Hij knikte. Percy en Annabeth kwamen hand-in-hand binnen lopen. Alsof er niets gebeurt was gingen ze naast mij zitten alsof er niets gebeurt was. "Hey." Zei Percy vrolijk. "Hey." Zeiden we terug. "Ik zie dat je Grover hebt ontmoet." Ik knikte. "En wat heb je als eerst?" "Boogschieten met de Apollo kinderen." Ik schokte mijn vele voedsel naar binnen in 5 seconde. Ik kon altijd al snel eten. Ze keken me bewonderd aan. Ik haalde mijn schouders op, en nam een slok van mijn drinken. "Ik heb nog nooit iemand zo snel zien eten." Zei Grover. "Ik was nummer een in San Francisco." Ik slikte. Daar leefde ik voordat mijn oom dood ging en we verhuisden. "Jij leefde in San Francisco?!" Vroeg Annabeth. "Lang geleden, ja." "Hoe bedoel je?" Vroeg Percy. "Ze is verhuisd, SeaWeed Brain." We moesten allemaal lachen behalve Percy. "Waarom verhuisden jullie dan?" Ik stopte meteen met lachen. Ik probeerde een leugen te verzinnen. "Heftige break-up, voor mijn moeder en ik. We hadden te veel herinneringen daar, dus verhuisden we naar New York." Loog ik. Ik hoopte dat ze me geloofden. Ze keken me met medeleven aan. Ze geloofden het. "Sorry had het niet moeten vragen." "Maakt niet uit. Ik had het vroeg of later toch moeten vertellen." Het bleef even stil. Toen begonnen we een normaal gesprek.

-----time skip-----

Boogschieten ging goed. Ik deed het beter dan de Apollo kids. Woop woop. Zwaardvechten tegen de Ares kids ook. Lunch gewoon een gezellig gesprek. Het was tijd voor muur klimmen. Daar had ik zin in. Ik moest tegen Annabeth. Ze keek me met zo'n grijns aan. Ik keek haar met zo'n troublemaker grijns aan. Ik wist over de lava. Het enige wat ik wou was op mijn snelst naar boven komen. Er werd afgeteld. Drie, twee, een... nul ik sprong zo hoog als ik kon en greep de muur vast. Blijkbaar kan ik hoog springen. Annabeth sprong ook maar kwam veel lager terecht. Ik klom zo snel mogelijk naar boven. Toen ik daar boven was moest ik ook nog naar beneden. Het moest zo snel mogelijk. Ik zag dat Annabeth net over de helft was. Hoe kom ik zo snel mogelijk naar beneden?

Nico POV

Ik stond in de schaduw kijkend naar het muur klimmen. Toen ik Alexis naar voren zag lopen keek ik wat aandachtiger. Ze moest tegen Annabeth. Ik hoop dat ze wint. Ik kon ze horen aftellen. Alexis en Annabeth sprongen zo hoog mogelijk en grepen de muur beet. Alexis sprong zo hoog dat ze bijna op de helft van de muur was. Veel hoger dan Annabeth. Ze klom met een ongelooflijke snelheid omhoog. Toen ze bovenop was keek ze in het rond. Ze bleef even staan en sprong van de muur af. Iedereen hield zijn adem in. Ze maakte een paar salto's en kwam op haar voeten terecht. Ze wankelde niet eens. Ze juichte, en Annabeth had de top niet eens behaald. Toen ze uiteindelijk de top had behaald keek ze naar beneden. Iedereen klapte voor Alexis. Alexis stak haar tong uit naar Annabeth, en gaf Clarisse een high-five. Ze keek me aan. Hoe kon ze me zien. Toen niemand keek liep ze naar me toe. "Hey." "Dat was ongelooflijk. Hoe deed je dat? Zag je het gezicht van Annabeth." "Ten eerste, dankje. Tweede, laat het instinct over nemen. Derde, natuurlijk. Wat was dat een grappig gezicht." We moesten allebei lachen. Iets wat ik lang niet gedaan had. Mensen liepen langs en zagen ons niet eens. Mooi zo, dacht ik. We liepen samen naar het strand en hadden een leuk gesprek. Toen klonk de hoorn. Zo snel al. We liepen samen naar het paviljoen. Nog steeds pratend. Toen we binnen kwamen viel het meteen stil. We zaten samen aan de Hades tafel. "Er is hier niets te zien hoor! Ga maar weer verder met dat waar jullie bezig me waren!" Riep Alexis geïrriteerd. Meteen begonnen ze weer met praten. Je zag de Aphrodite kinderen de hele tijd naar ons kijken en giechelen. Totdat Alexis ze de meest engste blik van alle enge blikken die ik ooit had gezien. Ze keken bang weg. Alexis schudde haar hoofd. "Watjes." Mompelde ze zacht. Je zag Percy en Annabeth naar ons kijken. Ik keek ze woest aan. Ze keken weg. Alexis volgde mijn blik. Ze grijnsde. "Hij is nu al een overbezorgde broer." Ik grijnsde. Na het eten hebben ik en Alexis nog gepraat totdat het midden in de nacht was, en we de harpijen langs zagen lopen. We verstopten ons snel in de schaduwen. Ik was verbaast om hoe goed Alexis in de schaduwen kon verstoppen. We zeiden doei en liepen naar onze gebouwen. Ik ging naar binnen en ging slapen.

------
Heyhey, weer een hoofdstukje. Niet zo spannend natuurlijk maar ja, die zitten er ook tussen. Ik hoop dat jullie het wel een leuk hoofdstuk vonden. Vele groetjes, xlianhx.