Unicode
နံရံပေါ်က နာရီကို မော့ကြည့်ပြီး ပိုင်ခန့်ကို နဲနဲတော့ စိတ်ပူလာသည်။ အခုပဲ ညဆယ်နာရီခွဲနေပြီ။ ဒီရပ်ကွက်ထဲ သွားလာနေကျလည်း မဟုတ်ဘဲ၊ ဟိုပြဿနာကောင် ဘယ်ရောက်နေမလဲ မသိပါ။ ဖြစ်နိုင်တာတော့ ဇင်မင်းတို့ဆီရောက်နေတာပဲ ဖြစ်မည်။ ဖုန်းလည်း ဆက်မမေးချင်။ ထွက်ရှာဖို့ကျတော့လည်း ညနေက ကိုယ့်ဟာကိုယ် မမရှေ့မှာ ပြောဆိုထားပြီးမှ ချက်ချင်းလည်း စိတ်ပြန်မပြေချင်သေး။ မနက်အပြင်သွားစရာရှိပေမယ့် အခုထိလည်း အိပ်လို့မရသေးပါ။ မမကတော့ အိပ်နေပြီလား မသိ။
"ကိုခန့် .."
တွေးနေမိတုန်း အခန်းထဲကနေ လှမ်းခေါ်တဲ့ မမအသံကြောင့် ထိုင်နေရာကနေ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ လှဲချလိုက်ရင်း ဖုန်းကို စောစောကတည်းက ကြည့်နေသလို ဖွင့်ကြည့်နေလိုက်သည်။ ပြန်ထူးတဲ့အသံ မကြားတာကြောင့် မမက အိမ်ရှေ့ခန်းကို ထွက်လာ၏။
"ကိုခန့် .."
"မမ မအိပ်သေးဘူးလား"
"ဟဲ့ ဘယ်လို အိပ်ပျော်မလဲ၊ ဗညားက အခုထိလည်း ပြန်ရောက်မလာသေးဘူး၊ မမ ဖုန်းဆက်တာလဲ မကိုင်ဘူး"
"ဒီညပြန်မလာလည်း မနက်ပြန်လာမှာပေါ့"
"အဲ့လို ပြောလို့ရမလား ကိုခန့်ရဲ့၊ ဒါ သူ့နေရာလည်း မဟုတ်တာကို၊ အန္တရာယ်တစ်ခုခု ဖြစ်နေမှ ဒုက္ခ၊ ပြီးတော့ သူ့လက်ထဲ ပိုက်ဆံတွေလည်း တော်တော်များများ ပါသွားတာ၊ လုတဲ့ယက်တဲ့သူနဲ့ တွေ့ပြီး လူကိုပါ ဒုက္ခပေးနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
မမပြောမှ ပိုပြီး စိတ်ပူလာပေမယ့် ဘာမှ မဖြစ်သလိုပဲ ဖုန်းကိုသာ ဆက်ကြည့်နေလိုက်သည်။
"သွားရှာကြည့်ပါဦး ဟိုနား ဒီနား၊ သူက ဇင်မင်းတို့နဲ့ ခင်တယ်မလား သူတို့ဆီ မေးကြည့်ပါလား"
"အာ .. မရှာချင်ပါဘူး၊ မိုးလည်း ချုပ်နေပြီ"
"ဟဲ့ ... မရှာလို့ မရဘူး၊ နင် ပြဿနာရှာလိုက်လို့ ဗညားက ထွက်သွားတာလေ၊ တခုခုဖြစ်သွားရင် ကောင်းမလား"
"မမကလဲ ... ကျွန်တော် ပြဿနာရှာတာမှ မဟုတ်တာ၊ သူ့ကို ပစ္စည်းတွေ မရောင်းဖို့ပဲပြောတာ"
YOU ARE READING
Magic Hides My Man
Romanceကျေးဇူးပြုပြီး ငါ့လက်ကို မလွှတ်လိုက်ပါနဲ့ ဒီကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးမှာ မင်းတစ်ယောက်ကိုပဲ ငါသိတာ ...။
