Küllerin Yıkımı

Giriş

31 Aralık 2023, Olay gecesi.

Topuklarımın tok sesi evin koridorunda yankılanırken merdivene varmıştım bile. Merdivenleri adım adım tamamladıktan sonra gözüme bugün hiç görmediğim annem çarptı. Hazırladığım yılbaşı partisinde oda orada olacaktı. Annemin olmazsa olmazıydı çünkü partiler. Her zaman tüm partilere katılan,hiçbir partiyi kaçırmayan , gittiği partilerde ise giyimine ve bakımına özen gösteren biriydi. Bu yüzden bu partiyi de asla kaçırmazdı.

" Her zaman ki gibi yine çok güzelsin Nevra Hanım ."

Her zaman olduğu gibi yine egoist tavrı ile; " Kimin annesiyim şekerim."

" Beni şımartıyorsun, sonra pişman olursun bak" dedim elimi yüzüne doğru sallayarak .

" Şımar bebeğim, sen şımarmayacaksında kim şımaracak?"

Annemin gururumu okşamasından hiçbir zaman hoşlanmadığım için daha fazla katlanamayarak konuşmanın uzamasına izin vermedim.

" Geç kalacağız anne, hadi çıkalım."

Kapıya yöneldiğimde annemin de peşimden geldiğini hissettim. Kapıyı açtığımda lüks arabamız ve çalışan adamlarımız bizi karşıladı .

Adamlardan biri arabanın kapısını açtı.

" Geçebilirsiniz Efsun Hanım"

Başımı sallayarak teşekkür ettikten sonra arabaya bindim. Arkamdan da annem bindi. Fakat korumalar onu bana duydukları saygı kadar büyük bir saygı ile karşılamamışlardı. Çünkü bu ailenin temel taşı bendim. Bu aileyi buralara kadar ben getirmiştim. Her bir güzelliğinde benim emeğim, benim tırnağım vardı. Lakin benim bu kadar emeğim olmasaydı bile annem yinede aradığı saygıyı bulamazdı. Çünkü bize yaptığı hainlik unutulabilir gibi değildi. Yıllar önce babamı bırakıp başka bir adama kaçması , döndüğünde pişmanım beni affedin demesi saygınlığını geri kazanacağı anlamına gelmiyordu. Her ne kadar dışa vurmasamda içten içe ona hâlâ kızgındım. Fakat yinede o bir anneydi . Ne yaparsa yapsın üzerindeki emeği büyüktü ve bu yüzden onu yanlız bırakmazdım.

Araba hareket etmeye başladığında telefonumun titreşmesini hissedip telefonumu çantamdan çıkardım. Arayanın kim olduğunu gördüğümde yüzümde bir gülümseme peydaladı. Mutlulukla telefonu açtım.

" Hayatım?"

"Aşkım?"

" Geliyorsun değil mi? Bak eğer gelmezsen seninle 7 saat boyunca konuşmam."

Ah! Yedi. Uğurlu sayım. Hep bana uğur getirdiğine ve getireceğine inandığım sayı.

" Sen istersin de gelmez miyim aşkım?"

"Seni çok seviyorum."

" Bende seni."

"E sen ne için aramıştın?"

" Aşkım seni aramak için sebep mi lazım? Senin o güzel sesini duymak benim için bir sebep zaten."

" Ya- söylemesene şöyle şeyler. Utandırıyorsun beni."

" Niye utanacaksın aşkım? Hem sen alış bunlara. Biz daha evlenmedik . Ama evlenmemiz yakındır söyleyeyim. Evlendikten sonra seni o kadar şımartacağımki... Prensesler gibi yaşayacaksın."

" Ya kaçıncı söyleyişim ? Söyleme şöyle şeyler. Bak gerçekten utanıyorum."

" Tamam tamam sustum. "

Gözümü yola kaydırdım ve nerede olduğumuza baktım. Parti yerine yaklaşmıştık. Geri telefona dönüp konuşmaya başladım.

" Biz zaten parti yerine yakınız, partide görüşürüz."