On Love

past¹

Bu akşam öleceğim 15:49
Eğer her kimsen teşekkür ederim...

★You drew stars around my scars★

Güneşin batışının ardından yükselen ay ve yıldızlar  tüm şehri egemenliği altına almıştı. Gece o an daha çekingen, ama daha gösterişli duruyordu. So-ra gözlerini bu kederli akşamın gölgesinde sıkıca kapattı, ve hissetmeye başladı.

Üzülüyordu, uğradığı bütün kötülüklere rağmen yaşamak isteyişine, o kötülükleri bile iyilikle karşıladığı için üzülüyordu.

Korkuyordu, çirkin ve acımasız kalplerde yazılmış kaderini doğuracağı yavrusunun da peşinden götüreceğinden korkuyordu.

Güvenmiyordu, karanlık geceyi aydınlatan ay ve yıldızlarının yalancı ışığına güvenmiyordu. Ona adeta yalan söylüyorlardı, sanki birdaha olmayacakmış gibi. Bir itirafı andırdı So-ra'ya. Uğradığı ihanete benziyordu biraz.

Çaresiz hissediyordu, odasına giren beyaz önlüklü doktorları görünce az kaldığını anladı So-ra. Sanki saniyeler gitmiş de yıllar kalmıştı geriye.

Herşeye rağmen tek bir olumlu duygu vardı içinde

"Pencereyi açarmısınız?"

Kendini iyi hissediyordu. Mutlu değil, iyi hissediyordu. Daha sonda yıllar, yavaş yavaş asırlara dönmeye başladı. Duyduğu ve hissettiği herşey bir duman gibi kalkmıştı ortadan.
Son iradesi ile gözlerini açan So-ra, bir açık olan pencereye, bir de saniyeler önce doğurduğu yavrusuna baktı.

Geriye hiçbirşey kalmamıştı. Sadece son nefeslerinde yüreğinde birşey
hissetti So-ra.
Bu mutluluğun ta kendisiydi.
Yıllar sonra ilk defa mutlu hissedince, gerçekten sonunun geldiğini anlıyordu.

Peşinden tüm odayı dolduran o bebek aglama sesi doldu kulaklarına. Aklına, kalbine, yüreğine işledi yavrusunun sesi.
Onu ilk ve son kez duyuyordu.
Buruk bir tebessüm etti,

"Teşekkür ederim."

Ve bakışları pencerede sonlandı. İçeriye dolan Nisan havasını son kez içine çekti.
Bu onun son nefesiydi.

•Pencereden içeriye giren minik beyaz kelebekleri gördü•

Yarınlar yokmuşcasına uçan kelebekleri görünce kendini onlardan biri gibi hissetti. Onlar gibi olmak istedi.

Bulutlar, çoktan yalancı ay ve yıldızlarının önüne geçmişti. Yalancı ışıklarını sönük bırakmıştı.

Son olarak, tekrar sımsıkı yumdu gözlerini So-ra.

Bir damla geldiverdi gözünden,

Yüzündeki tebessüm asla sönmeden,

...Artık oda bir kelebek olmuştu...