I raised him 131
"ဟူး သံအမတ်ကြီး၊ ကျွန်တော် ဆက် မတိုက်နိုင်တော့ဘူး"
မောပန်းနေသော အားချန်က လဲပြိုကျရင်း အသက်ပြင်းစွာရှူကာ ပြောနေသည်။ ဘန်ကို ဓားရေးသင်ပေးခဲ့သည်မှာ သူကိုယ်တိုင်ဖြစ်သော်လည်း ယခုတော့ သူ မယှဉ်နိုင်တော့ပေ။
"ကြိုးစားမှုအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
ဘန်က သစ်သားဓားကို ဓားအိမ်ထဲထည့်ရင်း အားချန်ရဲ့ဓားကို ကမ်းလိုက်သည်မှာ အားချန်ကိုင်ပုံနှင့်မတူ တည်ငြိမ် ကောင်းမွန်လှသည်။
"ကျေးဇူးပါပဲ သံအမတ်ကြီး"
အားချန်က လှမ်းယူလိုက်ရင်း ထလိုက်ကာ သစ်သားဓားကို ကိုင်ထားလိုက်သည်။
ဘန်က သူ့ဓားကို ကိုင်ထားရင်း သူ၏ ကိုးရိုးကားရားဖြစ်နေသော အင်္ကျီလက်ကို ဆွဲချကာ လေ့ကျင့်ကွင်းမှ နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။
"ငါပြန်တော့မယ်။ လေကောင်းလေသန့်လည်း တော်တော်ရပြီ ထင်တယ်"
သူအမြန်ပင် မတွန့်ဆုတ်ဘဲ လှမ်းထွက်လာခဲ့သည်။
ညနေ ၄ နာရီ ရှိနေပြီ။ ဆာစီးနီယာက သူ့ကို အပြင်သို့ လေကောင်းလေသန့်ရှူရင် လွှတ်လိုက်သည်မှာ တစ်နာရီခန့်မျှသာရှိသေးသည်။ သူလုပ်ချင်သည့်အရာ မဟုတ်သော်လည်း အခုတော့ ရှူရှိုက်ပြီးပြီဖြစ်ရာ သူမနားတွင်နေရန် အကျိုးအကြောင်း ဖူလုံသွားသည်။ အားချန်ကိုတော့ ဤအတွက်ပင် အသုံးချလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
"သံအမတ်ကြီးကို မြို့စားကတော် ပြောလိုက်သလိုပဲ အပြင်ထွက်ကြမလား?"
ဘန်ရဲ့ခြေလှမ်းများနောက် အမှီလိုက်လာသော အားချန်က သတိနှင့်မေးလိုက်သည်။ သူတို့ ယခုအတိုင်းပြန်လျှင် သူ့သခင်ကို မမလေး ဆာစီးနီယာက ထပ်မံ မောင်းထုတ်နိုင်သည်။
"ဘယ်ကိုသွားရမှာလဲ? ဆာစီးနီယာက ဒီမှာလေ"
ဘန်က အားချန်ကို အဓိပ္ပာယ်မရှိသည်ကို မေးသည့်ပမာ ကြိမ်းမောင်းလိုက်သည်။ မည်သည့်နေရာမှ သူ့အတွက် အရေးမကြီး ။ ဆာစီးနီယာနား နေရရန်သည်သာ အရေးအကြီးဆုံးဖြစ်သည်။
