I raised him 132
ရက်အနည်းငယ် အကြာ
"သခင်မ၊ ဒီဟာက သခင်မ အရင်က ပြောထားတဲ့ မှတ်တမ်းစာရွက်တွေပါ"
ဂျိုအန်နာက ယူဆောင်လာသော စာရွက်ကို ကမ်းပေးလိုက်သောအခါ ဆာစီးနီယာက အခြားစာရွက်များကို ဖယ်ရှားပြီး ထိုစာရွက်ကို အရင်ဖတ်လိုက်သည်။
"ဒါက အရေးကြီးတယ်"
အလေးအနက်မျက်နှာနှင့် မေးကိုပွတ်ရင်း သူမစဉ်းစားမိသည်။ စစ်ဆေးကြည့်သောအခါ ပြဿနာမှာ သူမ ထင်ထားသည်ထက် ပိုမိုကြီးမားနေသည်။
"လူကုံတံ မှူးမတ်မဟုတ်တဲ့သူ အများစုက စာမတတ်ကြဘူး"
ဂျိုအန်နာ ပြောသလိုပင် စာရင်းကောက်ခံမှုအရ ငယ်ရွယ်သူများ၏ ၉၀ ရာခိုင်နှုန်းမှာ စာမတတ်ကြပေ။ ထိုထဲမှ တစ်ဝက်မှာ မိမိတို့နာမည်ကိုပင် မရေးတတ်ကြချေ။
ပေါင်လင်ကို သူမ တွေ့ခဲ့သည့်နေ့တွင် ဆာစီးနီယာက သူမ၏ နယ်မြေအတွင်း စာမတတ်သည့်ဦးရေကို ဂျိုအန်နာအား စုံစမ်းစေခဲ့သည်။ သာမန်လူပင် ဖြစ်ပါစေ ၁၉နှစ်အရွယ် လူတစ်ဦးက မိမိနာမည်ကိုပင် မဖတ်တတ်သည်မှာ ထူးဆန်းလှသည်။ အဘယ့်ကြောင့် စာမတတ်သည့်နှုန်း အလွန်ဆိုးရွားနေရပါသနည်း?
"..."
သူမက စာရွက်မှ မျက်လုံးမခွာနိုင်။ သူမနေ့စဉ် ပိုင်နက်မြေအတွက် သစ္စာရှိရှိ ကြိုးစားလုပ်နေသော်လည်း တစ်ခုခု လိုအပ်နေသည်။
'ဘာလဲ? အဲ့ဒါဘာလဲ...?"
"သခင်မ အချိန်ကျလာပါပြီ"
"အာ .. အဲ့အချိန်တောင်ရောက်ပြီပဲ"
အတွေးထဲတွင် နစ်မျောနေရင်း ဂျိုအန်နာရဲ့ စကားကြောင့် ဆာစီးနီယာ အသိပြန်ဝင်လာသည်။
ချိန်းဆိုထားသော အချိန်ရောက်လေပြီ။ ယနေ့သူမသည် ဘန်၊ မေနှင့် အားချန်တို့နှင့်အတူ အပြင်သွားရန် စဉ်းစားထားသည်။ သူမမှာ စံအိမ်တော်ထဲတွင် တစ်ပတ်မျှအလုပ်ပိနေရာ အပန်းဖြေခရီးတွင် အတူတကွ မပျော်ရွှင်နိုင်သည့်အတွက် စိတ်မကောင်းသဖြင့် သူတို့အတွက် သူမ အချိန်ပေးထားသည်။
