SAKLIMDA

Gizem Kandemir

Savaş' ın sevdasıııııı Gizem Kandemir! Tamam bu kadar yeter. Ben geldim canlarımmmmmmmmmmmmmmmm! Nasılsınız? Sağolun ben iyiyim. Yeni karakterin hayat hikayesini okuyacağız. Daha doğrusu siz okuyacaksınız ben yazacağım. Gizem bana çok farklı bir karakter gibi geliyor. Diğerlerinden farklı...

Hadi bölüme doğru, hadiii.

Bölüm Müziği: Yok, çünkü Gizem gibi birisii hiç bir müzik anlatamıyordu.

(Gizem Kandemir)

Ben Gizem Kandemir.

İsmi gibi hayatı da sır olan Gizem.

Yirmi beş yaşında olmama rağmen ruhum çocuk olarak kalmış Gizem. Görününden bam başka bir hayatı olan Gizem.

Ben Gizem...

On üç yaşında intihara kalkışmış Gizem.

Annemin babamın aldatmasının sonucun da doğan Gizem Kandemir, yani ben.

Annemin o zaman ki eşi olan Miran Kandemir anneme uygulamadığı şiddet kalmamış. Her gün...

Yüzümde ki soluk gülümseme gitmiyordu. Daha doğrusu o günleri hatırlamak bana acı veriyordu.

Miran Kandemir ben doğduğum da çok sevinmiş. Ama çok geçmeden annemin onu yakın arkadaşı olan yani öz babam olan Behram Akşit ile aldatmış.

Yıllarca hem de.

Babam bunu duyduğu zaman anneme yapmadığını bırakmamış ve annem her gün ölümü dileyecek sona kadar gelmişti. Tabii beni hiç unutur mu? Annemin sırası bittikten sonra ben.

Bir insanın küçücük bir bebekten ne ister?

Benim günahım neydi?

Kaynar suları küçükken üzerimden dökermiş. Sonra krem sürüp aynısını tekrarlardı.

Yanık izleri sadece baldırlarım da kalmıştı.

Ah, daha sonrasın da ne olduğunu bilmiyorum. Tek bildiğim çığlık seslerinden komşuların polisi aramasıyla babamın tutuklanması. Anneme ne oldu hiç bilmiyorum. Beni de sosyal hizmetlere vermişler. Oradan da bir çocuk yetiştirme yurduna. Büyüdüğümde de orada da kimse ile anlaşamamış sürekli kavga eden bir kız çocuğuydum. Tabii bu kavgaların sonucun da  müdür tarafından sürekli kilere kapatılırdım. On üç yaşımda ilk intiharıma kalkıştım.

Nedeni ise müdürün odasına girip gizlice dosyamı okumamdı. Okuduklarım karşısın da pes edip intiharın tek çözüm yolu olduğuna inanıyordum. Şuan ki Gizem olsaydı o odaya girmez, çocukluğumu beni affetmesi için çabalardım.

Nafile...

Savaş... İlk ve tek aşkım. Bu teşkilata getirildiğim de on bir yaşındaydım. O zaman bir tek Savaş'a güveniyordum. Bu güven nelerden kaynaklandığını hiç ama hiç bilmiyordum.

Hala bilmiyorum.

Ben on bir yaşındayken o on üç yaşındaydı. Ondan sonra Alçin gelmişti. Alçin Alaz' dan küçüktü. Yirmi bir yaşında. Kıvırcığım benim. Biz bir grupken Alçin gelmiş ve savunmasız bir çocuktu. Alaz' dan bir yıl sonra gelmişti. Hepimiz koruma iç güdüsüyle onu koruyup kollamıştık. Alçin tek bir sıkıntı çektiğin de ilk çıkıl yolu olarak hep bana gelir. Kıvırcığım benim. Peki Alaz?

Pek konuşmaz hatta bizle sohbet bile etmez. Güler geçer. Ah, bir de şu Helin denen kız var. Artık ne yaptıysa çocuğun ağzından 'Helin' den başka bir şey çıkmıyor. Takmış kıza. Açıkçası kıskanmıyor değilim. Belki de gruba başkasının girmesini istemiyordum. Ya da Alaz' ı kardeşimi üzmesinde korkuyordum. Alaz bir tek bana konuşurdu.

Tek sırdaşım oydu.

Birazdan göreve gideceğim için gözümde ki bir kaç damla yaşı silip giysi dolabına yöneldim.

Hadi bakalım başlıyoruz.

Eh, eh efenim,

Nasılsınız? İki yüz yirmi sekiz okuma olduk. Çok hızlı ilerliyoruz çok teşekkür ederim sizlerden. İçimden başka bir şey gelmediği için burada bırakıyorum. Yeni bölüm pazar günü gelir. Size söylemek istedim. Bir de yavaş yavaş finale yaklaşıyoruz. Bunu size söylemek istedim.

Hoşçakalın...