වර්තමානය 💚
"අයියේ...."
"............"
"වතිල අයියේ......"
"ආහ්...සොරි මල්ලි....වෙන කල්පනාවක හිටියෙ මම......"
වතිල උත්තර දුන්නෙ පන්සිළු දිහා බලලා යන්තමට හිනාවෙලා......
දෙන්නා තාම බංගලාවට යන ගමන්...
කදු පාර නිසා ගොඩක් වේගෙන් යන්න බෑ....
ඔච්චර වෙලා වතිල හිටියෙ වාහනෙන් එළිය බලාගෙන.... කදු පාර දෙපැත්තෙ තේ යාය කොල පාටට දිලිසෙනවා...
ඒ තේ ගස් අස්සෙ රැදිච්ච මතක කොච්චරද....... වතිලට හීල්ලුණා...
ඉස්සර වතිල අපූර්වයි කවුරුත් නැති හවස්වල ඇවිදින්න යනවා....වතිල අපූර්ව කරේ තියාගෙන තේ යායවල් මැද්දෙන් සෙල්ලමට දුවනවා....
අපූර්ව 'අණ්ණා මාව බිමින් තියන්නකෝ' කිය කිය හිනාවෙවී කෑ ගහනවා.......
වතිල හිටියෙ ඒ පරණ මතක අස්සෙ අතරමං වෙලා.....
දැන් ඉන්න ශාධිත්‍යව නං මට උස්සන්න බැරිවෙයි...එයා දිගංචියෙක් වෙලානෙ.....
දැන් එයාට පුලුවන් වෙයි මාවත් උස්සන් යන්න......හැබැයි මගට අරන් ගිහින් එයා මාව බිමට දායි....මම අර තේ ගස් අස්සෙන් රෝල් වෙලා පහළට යයි....එයා හිනාවෙවී බලන් ඉදී......
වතිල හිතුවෙ එයාව පෙරලිලා යනවා හිත අස්සෙන් මැවිලා පෙනෙද්දි අඩන්නද හිනාවෙන්නද කියලා හිතාගන්න බැරුව....
"අයියා තාමත් පරණ දේවල් හිතනවා නේද.... මං එදත් කීවෙ...
ඕක අතාරින්න...ආයෙත් පාරක් හැමෝටම රිද්දගන්න ඕනෙ නෑනෙ....."
පන්සිළු වතිලට කීවෙ හරියට එයාට වතිල හිතන දේවල් ඇහුණා වගේ..
"මම මොකටද පරණ දේවල් ගැන හිතන්නෙ... ඒවා ඉවර කරලා කොච්චර කල්ද..."
වතිල කීවෙ පන්සිළු දිහා බලලා සැර කටහඩකින්....
ඒත් ඉස්සර වගේම පන්සිළු ඒ මවා ගත්ත නපුරුකමට රැවටුණේ නෑ....
" මං ඉස්සරහා රගපාන එක නතර කරන්න අයියෙ....තාම ඔය ලොකුකම එහෙමමයි නේද...ඒත් ඔයාට රිදෙනවා කියලා මං දන්නවා...ඔයාගෙ ඇස් දෙක දකින ඕන කෙනෙක්ට ඒක තේරෙනවා.. අර ශාධිත්‍ය මෝඩයට හැර..."
පන්සිළු කීවෙ බර හුස්මක් එක්ක..
පන්සිළුගෙ මූණෙ තිබ්බෙ මේ සිද්ධ වෙන හැමදේම ගැන වද වෙන මූණක්. එක අතකින් එයාගෙ අයියා..
අනෙක් අතට අපූර්ව එයාගෙ හොදම යාළුවනෙ...
මේ දෙන්නා ආයෙ ප්‍රශ්නයක් දාගත්තොත් කාගෙ පැත්ත ගන්නද...
