Zwarte Maan Academie

Hoofdstuk 1:Op Avontuur

Een heldere flits klieft door de lucht. Niet veel later volgt de donder en ik duik even in elkaar.

Het is donker en de snelle felle lichtflitsen werpen vreemde schaduwen door de kamer. En die voelt al raar op zijn zachtst gezegd.

Ik lig in een kamer in een hotel vlakbij het oudste kasteel van Engeland. Zo oud, dat er eigenlijk niets over bekend is. Ik heb geprobeerd wat onderzoek te doen, maar dat was zonder succes geweest. Het kasteel ligt op een heuvel en onderaan die heuvel is een klein dorpje. Het hotel waar ik nu in slaap is een van de gebouwen in dat dorpje.

Hoe het überhaupt nog bestaat en nog overeind staat en is ingericht als hotel gaat ook aan mij voorbij.

Er was een advertentie verschenen op internet en omdat de foto's me aanspraken bracht ik het in. Niet wetende dat ik, een half jaar later, in één van de kamers zou verblijven.

Ik ga overeind zitten als de regen hard tegen het raam klettert en ik sta op.

Loom loop ik naar het raam, waarachter alleen maar donkerte te zien is. De regen slaat tegen het oud uitziende raam en ik zie mijn eigen bleke reflectie terugkijken. Het ziet er spookachtig uit en even draai ik me om, om er zeker van te zijn dat ik echt alleen mezelf zie.

Natuurlijk ben ik alleen in de kamer. Maar ik heb toch een onheilspellend gevoel ergens in mijn onderbuik en ik sla mijn armen om mezelf heen voor wat warmte. In zo'n oud hotel slapen voelt toch een beetje alsof ik er niet thuishoor. Het is al zo oud, dat het niet in onze tijd thuis lijkt te horen. Met de technologie van nu en elektriciteit. Er hangt een spaarlamp aan het plafond en mijn mobiele telefoon ligt aan een stopcontact op te laden.

Het klopt gewoon niet met het beeld van zo'n oud gebouw. En de geluiden klinken niet zoals ik ze van thuis gewend ben. Ik ben daarom nog niet echt aan slapen toegekomen, ergens toch een beetje bang. Maar dat zou ik nooit toegeven natuurlijk...

Ik loop terug naar bed en kruip onder de warme dekens. Ik pak mijn mobiel van het nachtkastje en open YouTube om een rustgevende video aan te zetten waar ik bij in slaap kan vallen.

Ik schrik de volgende ochtend wakker van mijn wekker die gaat. Slaperig klik ik op "sluimeren" en draai op mijn rug. Langzaam dringen de geluiden om me heen tot me door. Zo hoor ik op de gang al mensen lopen. Want de vloeren kraken en ook zijn de deuren niet geluidsdicht, dus hoor ik mompelend mensen praten. Op weg naar hun ontbijt.

Het regent nog steeds buiten en als ik naar het weerbericht op mijn mobiel kijk zie ik dat dat de rest van de dag het geval blijft. Dat betekent dat de kans groot is dat we in het hotel blijven vandaag.

Mijn wekker gaat opnieuw en nu besluit ik wel op te staan en me aan te kleden. Ik steek mijn mobiel in mijn zak en wandel net door de gang als ik achter me mijn naam hoor.

'Dorian!'

Ik kijk om, mijn beste vriend en groepsgenoot Jake loopt naar me toe en samen lopen we de smalle trap af naar beneden.

'Heb jij ook zo ruk geslapen vannacht?' vraagt Jake.

'Ja.'

'Ik zweer het je, volgens mij spookt het in mijn kamer,' Jake kijkt me veelbetekenend aan.

Ik trek een wenkbrauw op, 'geloof je het zelf?'

'Gast, ik heb mijn bed in voelen deuken. Misschien was de geest in mijn kamer wel bang voor het onweer,' hij grijnst.

'Doe even normaal,' houd ik mijn ongeloof vol. 'Geesten bestaan niet.'

'Energieën dan. En die heb ik echt wel gevoeld man.'

'Weet je wat ook energie is?' ik kijk hem geamuseerd aan. Niet-begrijpend kijkt Jake me aan. Wat een duidelijk antwoord is.

'Bliksem en onweer,' zeg ik.