En Güzel İddiam

7 yıl

Kendi hikayeni yazmak cesaret ister hem hayatta hemde bir kitapta . Kimse yanlışlıklarıyla yargılanmak ve ya gerçekleri kabul etmek istemez . Ama önemli olan hatalardan ders çıkarmak değilmidir ? Bu kitabı yazma cesaretim belki de artık büyümüş olmam hikayemize güveniyor olmam . Bu sevgiyi anlarken sarfettiğimiz yolda kalbini kırdığımız insanlardan özür dileriz . Gençtik hatamız çoktu bilemedik kolay olur sandık kendimiz dahil herkesi yaraladık . Biz birbirimizi sarmayı çok sonra öğrendik . ....
....
Valizim elimde heyecanla havalimanında bir o taraf bir bu taraf geziyordum . Gider gitmez görüşmeyecektik evet ama yine de birkaç gün sonrada olsa görebilecek olmanın heyecanı  vardı sahi kaç yıl olmuştu .7 yıl koskocaman 7 yıl sadece telefonla birbirimizi görebildiğimiz koskoca 7 yıl . Peki aynı olabilir miydik ? Çok zor bir soru değildi bu aslında ikimizde kopmama ya yemin etmiş gibiydik dönüp dolaşıp yine birbirimize gelirdik .O an düşündüm peki kopmamış olsaydık ? Beynim cevapladı "kopmamış olsaydınız  başaramazdınız  büyütemezdiniz kendinizi sevginizi " Sahi ne çok kavga ederdik eskiden . Düşüncelerimden İstanbul  yolcuları çıkış kapısına yakınlaşsın anonsuyla ayrıldım . Bir adım daha yaklaştım diye düşündüm bir adım daha . Tıpkı giderken adım adım uzaklaştığım gibi . Uzaklaştığım hava limanına yakınlaşmak için inerken anılar beynime akın etti göz yaşı içinde attığım son mesaj .
«Vedalaşamadık en azından bir mesajla vedalaşalım sanırım cezam bir yıllık deport oldum . Umarım 1 yıl sonra görüşebiliriz . »
Evet bir yıl değil 7 yıl oldu . Birbirimizden uzakta tam 7 yıl . Saçma sapan bir iddiayla başlamıştık 10 yıl önce çoçuk kafalı gençlerdik . Şimdi büyüdük galiba .
10 yıl önce ...
Kafede yine sıradan bi gündü . Şirin sevecen bir kafede çalışıyordum . Müşterilerle arkadaş  samimiyeti olan bir kafe . Ekrem abinin sesiyle dışarda elemanlarla olan sohbetime son verdim ve kafenin içerisine girdim .
-Efendim abim
+ Arkadaş işe başlamak istiyor kaçta gelsin ?
Başlamak isteyen arkadaş müşterilerden di yine 2 gün önce nerdeyse kafasına çay dökeceğim çoçuk karşımda duruyordu . Bütün müşterilerle samimiyetim olsada Beratla çay için özür dilemem dışında bir iletişimim yoktu 2 yıldır nerdeyse gecem gündüzüm bu kafede geçiyordu . O yüzden müdürümüz Ekrem abiyle baba kız gibi olmuştuk .
- Abim 12 de gelsin akşam kapanışta çıkar ( yüzüme sinsilik gülümsemesi yerleştirince Ekrem abim sadece arkadaşın sabrını denediğimi anladı Berat bu kız ne saçmalıyor ifadesiyle yüzüme bakıyordu )
+ Abim çocuğun kursu var okucak bu çocuk biraz insaflı olsan
- Ah abim ah sen bi tek beni çalıştır ( aslında saatlerimin uzun olmasından başka şikayetim yoktu Ekrem abi zaten benim temizlik yapmama ve çok çalışmama karşıydı elemanları yönetmek dışında bir iş yapınca kızmasına rağmen ben yine her işe koşardım )
+ Abim kaç kere sana ben dinlen dedim
- kafe içerisinde dinlenmek ?
+ Biliyon abim sen burda olunca rahat bırakıp gidebiliyorum ayrıca izin gününde evde sıkıldım diye gelip çalışan sensin
Adam haklı diye sadece sustum . En son Beratın  11 de gelip kurs saatinde gitmesine ve 6 da tekrar işe başlamasına karar verdik . Yanlarından ayrılmadan önce kısa bir süre yine beratı inceledim . Mavi gözlerinin içine bakmak hoşuma gitsede gözlerimi kaçırdım .
Ne yazık ki yarınların ne getireceğini bilemezdik .