Yeryüzündeki Canavarlar

10. Bölüm Laurel

Selamm 10. Bölüme hoşgeldinizz, olayları başlatıyorum hazırsanız. Bu bölümde dört , beş oy istiyorum ki yeni bölüm gelsin. Bölüm sonunda görüşürüz, iyi okumalar 🤍🤍

"Ne dna testi Hector. Delirdiniz mi siz?" Dedim, doğrusu bağırdım.

Hector ," Anlaması zor biliyorum ama Daphne Laurel olabilir. " dedi.

Ne Laurel'i , o kimdi.

Victoria devam ettirdi ," Hector'un mutant bir kız kardeşi var. Bu kız kardeş , on dört yıl önce bu ülkeye bırakıldı. Gittiğinde adı bile yoktu." dedi.

Daphne evlatlık olabilir miydi? Birden aklıma annemin hamile olmadığı geldi. Daphne bir anda girmişti hayatımıza, annemin daha önceden karnı şişmemişti.

"Ben , ben senin kardeşin değil miyim abla?"diye sordu Daphne.

Yanından kalktım , odada dönmeye başladım. Bu olamazdı , Daphne'nin başka bir ailesi olamazdı. O zaman mutant olması gerekirdi.

"Kanıtınız var mı? Kardeşim nasıl senin kardeşin olabilir? " diye bağırdım.

Hector ," Laurel bir mutanttı , bebekken diğerlerine göre çok küçüktü. En bariz özelliği ise defne yaprağı kokmasıydı. " dedi.

Daphne her zaman yaşıtlarından daha küçük olmuştu. Yıllardır defne kokuyordu ama bunu hep parfüm sanmıştım.

"Olamaz , olamaz , olamaz , olamaz!" Diye bağırdım. Bir yandan elimi saçlarıma geçirip dört dönmeye devam ediyordum.

Victor yanımda geldi, beni sakinleştirmeye çalıştı.

Daphne'ye baktım, ağlıyordu. Bir günde kardeşimin hayatını mahvetmiştim. Bazı gerçekleri öğrenmeye hakkı vardı. Eğer Hector gerçekten abisiyse, ikisinin de bilmeye ihtiyaçları vardı. Ya gerçekten abisiyse? O zaman ne olacaktı? Kardeşimi kaybedemezdim , buna hazır değildim. Daphne'nin hayatına bu denli müdahale de edemezdim.

Daphne ağlamasına ara verip "Ben testi istiyorum." Dedi. Buna hakkı vardı tabiki ama. Aması yoktu , olamazdı. Daphe'nin hayatına ve kararlarına müdahale edemezdim.

"Tamam yapın. " dedim. Arkama bakmadan odayı terk ettim. Odama çıkıp çocuk gibi ağlamak istiyordum.

Giderken elim ayağım titredi. Yere düşecek gibi oldum. Bütün bunlar neden oluyordu? Hayatım bir anda değişmeye başlamıştı. Ben de değişmeye başlamıştım. Ben neden hiç bilmediğim bir grup için savaşıyordum?

Dünya neden bu kadar acımasızdı? Bir anda içine itildiğim savaş , kardeşimi de almıştı. Onu bu savaşın ortasına , bu binaya getirmiştim. Getirmek zorunda kalmıştım.

Aniden kalbime bir çarpıntı girdi. Yere çöktüm. Çok canım yanıyordu. Olduğum yerde ağlamaya başladım.

Nereden çıktığını anlamasamda Victor geldi. Yanıma eğildi. Ellerimi tuttu.

Elimi çektim. Onu da istemiyordum. Hayat onu da alırdı. Ben sadece savaşmalıydım.

Kalbimin ağrısına daha fazla dayanamayıp kendimi bıraktım. Beni kucağına aldı , odama götürdü.