The Other Half

Κατάθλιψη

Andrey POV

"Αυτό είναι άδικο." Λέω στον μπαμπά και στην μαμά μου.

"Όντως είναι." Λέει ο μπαμπας με παράπονο.

"Δεν είναι άδικο απλά εσείς είστε ηλίθιοι." Μας λέει η μαμά και εγώ αμέσως γυρνάω και την κοιτάζω παρεξηγημένος. Ο μπαμπάς απλά έχει συνηθίσει.

"Μαμά!" Γκρινιάζω.

"Μα τι να πω Αντρέι μου? Γκρινιάζετε και οι δύο σας επειδή η Έλσα μας που έχει ταλαιπωρηθει τόσο πολύ αποφάσισε, μετά από τις τόσες ώρες που πέρασε στο αστυνομικό τμήμα, αντί να κάτσει να φάει μαζί μας, να παει βόλτα με έναν απίστευτα χαριτωμένο φίλο της." Λέει η μαμά και εγώ με τον μπαμπά κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο παραπονεμένοι.

"Στο μεταξύ έχουν πάει να φάνε πίτσα στο ακριβώς δίπλα μαγαζί. Και τους βλέπουμε." Λέει η μαμά καθώς χαμογελάει και χαιρετάει λογικά την αδελφή μου και αμέσως γυρνάω λιγάκι το κεφάλι μου την βλέπω να τρώει πίτσα με τον Κάρτερ και μας χαιρετάει και εκείνη.

"Έπρεπε να είναι εδώ το κοριτσάκι μου. Αφήσαμε τον ηλίθιο τον Μάιλς να κάνει μαθήματα στην σχολή και εκείνη αντί να είναι μαζί μου είναι μαζί με έναν τυπο από την ομάδα χόκεϊ." Γκρινιάζει ο μπαμπάς.

"Κάμερον γίνεσαι τοξικός. Έχουμε πει όρο δεν πρέπει να παρεμβαίνουμε στις σχέσεις των παιδιών μας." Του υπενθυμίζει η μαμά.

"Ναι αλλά η Έλσα είναι μωράκι ακόμα. Κοίτα την... Είναι απίστευτα χαριτωμένη. Σαν μωράκι. Κοίτα την πως τρώει την πίτσα της και λερώνετε σαν ανθρωπάκι των σπηλαίων." Της λέει ο μπαμπάς.

"Ναι αλλά κοίτα και τον Κάρτερ πως σκουπίζει το μαγουλάκι της για να την καθαρίσει. Και κοίτα πως την κοιτάζει στα μάτια." Του απαντάει η μαμά.

"Συγνώμη είναι υγιές που παρακολουθούμε το ραντεβού της αδελφής μου?" Ρωτάω εγώ και αμέσως οι γονείς μου κοιτάζονται μεταξύ τους.

"Πρέπει να σταματήσουμε έτσι δεν είναι?" Την ρωτάει ο μπαμπάς και η μαμά γνέφει θετικά.

"Να πάω να την πάρω και να την πάω στο πάρκο να της πάρω αρκουδάκια?" Ρωτάει ξανά ο μπαμπάς και η μαμά τον κοιτάζει αυστηρά.

"Κάμερον..." Τον μαλώνει και εκείνος αφήνει μια ανάσα.

"Συγνώμη έτσι κάνατε και όταν βγήκα για πρώτη φορά με την Νάντια?" Ρωτάω εγώ.

"Αντρέι, ήσουν δεκατεσσάρων χρονών. Εννοείται ότι είχαμε πεθάνει από την αγωνία μας. Μην μιλήσουμε πως νιώσαμε την πρώτη φορά που βγήκες βράδυ μαζί της. Δεν κοιμηθήκαμε όλο το βράδυ μέχρι να γυρίσεις. Άλλο ότι το παιζαμε κοιμισμένοι." Απαντάει η μαμά και ναι... Βγάζει νόημα αυτό. Οι γονείς μου είναι πολυ προστατευτικοι αλλά δεν θέλουν να πνιγουν ουτε εμένα ουτε την Έλσα. Μας άφηναν πάντα να κάνουμε ότι θέλουμε έχοντας όρια όμως καθορισμένα ανάλογα με την ηλικία μας.