" ..Βαδίζοντας σε επικίνδυνα μονοπάτια! "

Απώλεια...

Είχε περάσει ένας μήνας από την μέρα της δεύτερης επέμβασης...
Η σφαίρα είχε αφαιρεθεί με επιτυχία αλλά ο Μιχάλης δεν είχε συνέλθει ακόμα και είχε μεταφερθεί στην εντατική...
Οι γιατροί το μόνο που έλεγαν είναι πως ο χρόνος θα δείξει....

Η Αθηνά περνούσε όσο περισσότερο χρόνο μπορούσε στον νοσοκομείο...
Οι ώρες που της επέτρεπαν οι γιατροί να τον βλέπει ήταν τόσο σημαντικές για αυτήν...
Καθόταν και του μιλούσε και μέσα της ήταν σίγουροι ότι την ακούει και πως θα το παλέψει με όλες του τις δυνάμεις...
Ευτυχώς,που με την Φιλιώ είχαν έρθει τόσο κοντά πλέον και ήταν κάτι που την χαροποιούσε παρά πολύ...
Είχε μπει και στον πέμπτο μήνα και η εγκυμοσύνη της κυλούσε ομαλά...
Πόσο πολύ ήθελε να μάθει το φύλλο του μωρού μαζί με τον Μιχάλη...
Μέσα της όμως ήταν σίγουρη πως θα τα καταφέρει...

Ο Τόνι με την Ειρήνη ήταν συνέχεια δίπλα της προσπαθώντας να μην την αφήνουν μόνη της όπως και όλοι οι υπόλοιποι...
Ο Τόνι έτρεχε τις δουλειές του αλλά προσπαθούσε να μην του τρώει πολλές ώρες από την μέρα για να μπορεί να είναι δίπλα στην Αθηνά και στην μητέρα του που είχε μάθει την αλήθεια και είχε εγκατασταθεί μόνιμα πλέον στο σπίτι της Αθηνάς και την βοηθούσε αρκετά με την μικρή και την εγκυμοσύνη...
Η Ειρήνη είχε δεχθεί την πρόταση να πάρει την θέση του Γιώργη και πλέον είχε αναλάβει τα καινούργια της καθήκοντα αλλά προσπαθούσε να είναι όσο γίνεται πιο κοντά και στην Αθηνά αν και ήταν λίγο δύσκολο με την νέα θέση που είχε τώρα...
Το πρώτο πράγμα που είχε φροντίσει πάντως ήταν να πληρώσει όπως έπρεπε ο Γιώργης...

Όλοι ήταν δίπλα στην Αθηνά και τον Μιχάλη σε αυτήν την δύσκολη περίοδο που περνούσαν...

...

Η Αθηνά είχε τελειώσει κάποιες δουλειές που είχε στον ελαιώνα και πήγε από το νοσοκομείο...
Εκεί βρήκε την Αγγελική...
Την πλησίασε και έκατσε δίπλα της...
Αθ:Πως ήρθατε ως εδώ;...την ρώτησε γλυκά...
Αγ:Δεν έχουμε πει στον ενικό κορίτσι μου;...της έπιασε το χέρι και της χαμογέλασε...ακόμα δεν το έχεις συνηθίσει;...
Αθ:Θα μου πάρει μάλλον λίγο καιρό για να το συνηθίσω αλλά που θα πάει...θα το κάνω...είπε λίγο αμήχανα...
Αγ:Δεν χρειάζεται να νιώθεις αμήχανα...νόμιζα πως μετά από αυτήν την συγκατοίκηση που αναγκαστήκαμε να έχουμε δεν θα ένιωθες έτσι...πίστευα πως ήρθαμε πιο κοντά...
Αθ:Πρώτα από όλα δεν την θεωρώ αναγκαστική την συγκατοίκηση...βέβαια,θα προτιμούσα να ήταν άλλες οι συνθήκες αλλά τι να κάνουμε τώρα...είπε αναστενάζοντας...δυστυχώς,έτσι ήρθαν τα πράγματα...
Η Αγγελική της έπιασε το χέρι σφίγγοντας το μέσα στο δικό της και με το άλλο της χάιδεψε την φουσκωμένη κοιλιά της...
Αγ:Το ξέρω ότι ανησυχείς πολύ για εκείνο αλλά πίστεψέ με θα τα καταφέρει στο τέλος...δεν γίνεται να σας αφήσει έτσι...για εσάς θα το κάνει...
Αθ:Έχει περάσει ένας μήνας και δεν έχει καμία αντίδραση...κάθε φορά που μπαίνω και τον βλέπω έτσι η καρδιά μου πάει να σπάσει αλλά το χειρότερο για εμένα είναι ότι όταν του μιλάω και δεν ανταποκρίνεται νομίζω...ξεφύσηξε και πέρασε το χέρι της μέσα από τα μαλλιά της...δεν ξέρω και εγώ τι...
Αγ:Σαν να μιλάς σε τοίχο...έτσι νιώθω και εγώ κάθε φορά που του μιλάω και δεν παίρνω καμία απάντηση...έχω πίστη όμως και μέχρι τελευταία στιγμή θα πιστεύω σε αυτόν...ότι θα το παλέψει και θα τα καταφέρει...
Αθ:Θα είναι άδικο να μην τον γνωρίσεις το παιδί μας όταν θα γεννηθεί...θα τον χρειάζεται και ο Μιχάλης θα ήταν ο καλύτερος πατέρας του κόσμου...
Αγ:Θα έδινε όλη την αγάπη που έχει μέσα του και που δεν πρόλαβε να δώσει στον γιο του που χάθηκε τόσο άδικα...
Αθ:Ελπίζω να προλάβει να την δώσει σε αυτό εδώ το πλασματάκι...
Η Αθηνά ακούμπησε το χέρι της πάνω στην κοιλιά της και την χάιδεψε τρυφερά...
Αγ:Περιμένεις πως και πως να κλωτσήσει;...ρώτησε χαμογελαστά...
Αθ:Ίσως να περιμένει και αυτό να γίνει ο μπαμπάς του καλά για να δώσει το παρών του...
Αγ:Όλα καλά θα πάνε...μην ανησυχείς για τίποτα...
Αθ:Η Φιλιώ;...
Η Αθηνά άλλαξε την συζήτηση μήπως καταφέρει να ηρεμήσει για λίγο την ανησυχία της...
Αγ:Στην αρχή ανησυχούσα όταν ήρθα σε σένα για να μείνω λόγω της μικρής...ανησυχούσα για την αντίδραση που θα μπορούσε να έχει αλλά ομολογώ ότι τα πάμε καλύτερα από ότι περίμενα...
Αθ:Σε συμπάθησε και σε έχει πλησιάσει αρκετά και εσένα...
Αγ:Ρωτάει όμως για τον Μιχάλη και νομίζω πως η δικαιολογία για την δουλειά που έχει στο εξωτερικό δεν την πείθει και πολύ...
Αθ:Πριν φύγει είχε έρθει κοντά κατά κάποιον τρόπο μαζί του και η απότομη εξαφάνιση του της φάνηκε πολύ περίεργο...
Αγ:Προσπάθησα να την πείσω αλλά δεν ξέρω πόσο πειστική μπορεί να ήμουν...
Αθ:Μην αγχώνεσαι και θα της κάνω και εγώ μια κουβέντα...
Αγ:Εγώ λέω να πηγαίνω...τον είδα πριν οπότε δεν υπάρχει λόγος να μείνω άλλο...
Αθ:Θα σε πάω εγώ και θα ξανά γυρίσω...
Αγ:Μην κουράζεσαι...θα πάρω τον Τόνι να έρθει να με πάρει...έτσι και αλλιώς αυτός με έφερε και περιμένει να τον πάρω για να έρθει να με πάρει...
Αθ:Δεν χρειάζεται...θα σε πάω εγώ για να μιλήσω και με την μικρή...
Αγ:Εντάξει κορίτσι μου...όπως θες...
Η Αθηνά την κοίταξε και της χαμογέλασε γλυκά...

...

Ο Τόνι με την Ειρήνη είχαν βρει λίγο χρόνο να περάσουν μαζί και αποφάσισαν να πάνε να φάνε σε μια όμορφη ταβέρνα κοντά στην θάλασσα...
Το:Με όλα αυτά που έχουν γίνει δεν είχαμε καθόλου χρόνο για εμάς τους δύο...είπε και ήπιε μια γουλιά από το κρασί του...
Ει:Με όλα όσα έγιναν λογικό είναι...του χάιδεψε απαλά το μάγουλο...χαθήκαμε λίγο...
Το:Πρέπει όμως να το διορθώσουμε αυτό βρε αγάπη μου...στο κάτω-κάτω πάντα θα γίνονται πράγματα στις ζωές μας αλλά εμείς πρέπει να κρατήσουμε ζωντανό αυτό που έχουμε μεταξύ μας και να μην το αφήσουμε να ρουτινιάσει...
Ει:Παράπονα κάνεις τώρα ή μου φαίνεται;...τον πείραξε γελώντας...
Το:Κανονικότατα αλλά το εννοώ αυτό που σου είπα...δεν θέλω να χαθούμε στα προβλήματα μας...
Ει:Έχεις δίκιο αλλά μέχρι να δούμε τι θα γίνει και με τον Μιχάλη δεν μπορούμε να είμαστε εμείς καλά και οι άλλοι να μαραζώνουν...
Το:Πιστεύεις πως δεν με νοιάζει η κατάσταση του Μιχάλη;...ρώτησε καθώς παρεξήγησε τα λόγια της...αυτό μου λες τώρα;...
Ει:Βρε μωρό μου λάθος κατάλαβες...
Η Ειρήνη σηκώθηκε και έκατσε δίπλα του αγκαλιάζοντας τον από τους ώμους...
Ει:Εσύ βασανίζεσαι περισσότερο από όλους μας και το ξέρω γιατί τον αγαπάς και πιο πολύ από όλους...
Το:Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο αλλά προτιμώ να μην βασανίζομαι μόνος μου...δεν γίνεται να βασανιζόμαστε μαζί;...αυτό εννοούσα και πριν όταν σου είπα να μην χανόμαστε...ακόμα και στα άσχημα θέλω να είμαστε ομάδα...
Ει:Έχεις δίκιο...του έδωσε ένα τρυφερό φιλί στα χείλη...μου έπεσαν και εμένα όλα αυτά με την δουλειά και ίσως να σε παραμέλησα λίγο...
Το:Εώς πολύ θα έλεγα...μήπως να σκεφτείς να επανορθώσεις έστω και λίγο;...
Ει:Θα το βάλω πάνω-πάνω στις προτεραιότητες μου...
Η Ειρήνη τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του και του χαμογέλασε...
Ο Τόνι την έπιασε από την μέση και την κόλλησε πάνω του...
Το:Μήπως να φεύγαμε;...
Ει:Έχουμε ήδη φύγει...
Ο Τόνι σηκώθηκε και την τράβηξε πάνω του κλείνοντας της το στόμα με ένα παθιασμένο φιλί...

...

Η Αθηνά άφησε την Αγγελική στο σπίτι και ξανά γύρισε στο νοσοκομείο...
Η ανησυχία της υπερίσχυσε και πήγε κατευθείαν...
Πήγε να ετοιμαστεί για να μπει να τον δει αλλά είδε τον γιατρό να την πλησιάζει και να είναι αρκετά σκυθρωπός...
Αθ:Τι συμβαίνει γιατρέ;...τον ρώτησε ανήσυχη...
Γι:Λυπάμαι,αλλά τα νέα δεν είναι καθόλου ευχάριστα...
Αθ:Τι εννοείται;...έπαθε κάτι ο Μιχάλης;...τον κοίταξε και η αγωνία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της...
Γι:Δυστυχώς,ο κύριος Οικονομέας δεν τα κατάφερε...τον πρόδωσε η καρδιά του...προσπαθήσαμε να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας αλλά δεν μπορέσαμε να τον σώσουμε...
Η Αθηνά ένιωσε να χάνει την γη κάτω από τα πόδια της...
Δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό που άκουσε...
Δεν γίνεται να τον έχασε...
Δεν μπορούσε να πει τίποτα...
Ένιωσε να γυρνάει όλο ο κόσμος γύρω της...
Έπιασε το κεφάλι της με τα χέρια της και χωρίς να το καταλάβει λιποθύμησε...