İntikam Ateşi

7. Oyun Yeni Başlıyor

5 Ay Önce

Ekrem Ayhanlı:

Bugün benim bu dünyadaki son günüm, hisediyorum. Bugün bu dünyadan göç edecektim ve bundan emindim çünkü bugün ödemem gereken borcun son günü ve az önce beni yanlarına çağırdılar. Ölmekten hiç korkmazdım ama bu sefer korkuyorum çünkü ben bu dünyadan gidecektim ama bu dünyada benim kızım tek başına kalacaktı ve başına bir şey gelmesinden korkuyorum. Evet babasını kaybetmesi de kötü olacaktı ama umarım sadece başına gelecek en kötü olay benim ölmem olur. O kumar masasına oturduğum günlere kaç kere lanetler ettim. Kaç kere kafamı duvarlara vurdum. Umarım Yağmurum'un başına bir şey gelmez. Umarım Yağmurum ben öldükten sonra çok üzülmez ve çok mutlu olur.

Bunları düşünürken o lanet eve tekrar gelmiştim. Arabadan indim ve o eve yürümeye başladım. Kapıda nöbet tutan korumalar beni gördü ve ellerini hemen silahlarına götürdüler.
"Benim, Ekrem Ayhanlı."
Adamlar benim ismimi duyduğu an çok şaşırdılar ve içeriye girdiler kısa süre sonra bana kapıyı açtılar ve içeride ki adamlar kollarımdan tutup beni o şerefsizin odasına götürdüler. Odanın kapısını tıkladılar ve içeriden gelen tok ses ile içeriye girdik. Her zamanki gibi baş koltukta oturup kameralara bakan ve burada ki adı patron olan ve ayrıca borçlu olduğum adam karşımdaydı.
Kollarımı tutan adamlar kollarımı bıraktılar ve odadan çıktılar.
"Seni neden çağırdım biliyor musun Ekrem Ayhanlı?"
Kısa süre düşündüm.
"Sanırım evet." O sıra sigarasından son kez bir duman çekti ve izmariti yere attı. Koltuğunu beni görebilecek şekilde konumlandırdı ve konuşmaya başladı:
"Bugün sana borcunu ödemen için verdiğim zamanın son günü."
"Biliyorum."
"Para? Para ne alemde?"
Sustum.
"Ekrem Ayhanlı! Param nerede?"
"Paran hazır değil."
Bunu dememle içeriyi gür bir kahkaha doldu.
Uzun süre kahkaha attı ve sonra tekrar bana baktı.
"O zaman kesin tekrar benden süre isteyeceksin?"
Maalesef ki evet.
"Evet."
"Tamam. Sana senin için çok kısa ama benim için çok uzun sürecek bir süre daha veriyorum Ekrem Ayhanlı."
"Nasıl yani? Ne kadar süre vereceğini söylemiyor musun?"
"Süren başladı Ekrem Ayhanlı."
Anlamaz gözlerle ona baktım ama zamanım yok gibi görünüyordu.
Kapıya doğru ilerledim. O sıra tekrar konuşmaya başladı.
"Belki bir daha bu odaya giremeyecek ya da göremeyeceksin ama belki kızın girer."
Adımlarım anında dondu ve hızlı bir şekilde koltuğunda oturan adama baktım. Adam sinsi bir şekilde gülüyordu. Keşke yüzünde maske olmasaydı ama maalesef ki vardı.
"Eğer kızıma birşey yaparsan..."
"Evet? Kızına birşey yaparsam?"
"Belki ben burada olmam ama kızım burayı ceheneme çevirir. Eğer şimdu çeviremezse başka bir zaman çevirir ama illa ki bu hayatı sana zindan eder."
Adam yalandan bir tebessüm ile:
"Merakla bekliyorum Ekrem Ayhanlı."

Akşama kadar nasıl para alabilirim diye düşündüm ve artık karar vermiştim. Babamdan para isteyecektim. Yarın evine gideceğim ve ondan borç para isteyeceğim. Babam ile uzun zamandır konuşmuyoruz ama zor durumdaydım ve kızım için bunu yapmak zorundaydım. Oturduğum banktan kalktım ve eve doğru yürümeye başladım. Kısa süre içerisinde evimin olduğu sokağa giriyordum ama o sıra arkamdan araba kornaya bastı. Kafamı arkamda ki arabaya çevirdim ve arabanın içinde 4 adam vardı bir tanesi maskeliydi ve onun kim olduğunu hemen tanıdım bu borçlu olduğum adamdı. Önüme döndüm ve koşmaya başladım. Araba arkamdan geliyordu. Daha hızlı koşmaya başladım ve o sıra çok şiddetli bir ses sonra ise ilk önce kalbimde şiddetli bir acı hisettim sonra da bacaklarımda. Yere düştüm ve vurulduğumu fark etmem çok uzun sürmedi. Vücudumun neredeyse heryeri kan içerisinde kalmıştı ve onca acımın içinde kurşun acısından daha acı bir ses duydum. Yağmurum, kızımın baba diye bağırmasını duydum ve ben ilk defa ölmekten korktum. Yağmur yanıma geldi ve bağırmaya başladı ama onu duymuyordum. Gözlerim kararıyordu. Zorla konuşmaya çalıştım ve:
"Yağmur, kaç kızım"
Gözlerim karardı ve...