başlıyorum.
hayatımda birçok şey yaşadım ama son şey beni çok sarstı.
annemin bana huzur katili demesi.
çocuğuna bunu diyen birini hiç görmedim ve görmem sanıyordum.
meğer yanılmışım
...
peki anlatıyorum.
odamda bilgisayara bakıyordum .
çünkü telefonumu aldılar bilgisayardan başka çarem yok.
birden odama babam girdi ve ışık açık olmadığı için sinirlendi.
gözlerim bozulur diye korkuyormuş.
ne zaman umursadın ki...tch neyse.
sonra bağırmaya başladılar neden olduğunu anlamıyordum ama bana niye bağırıyorlardı
of.
ben çok kırılgan biriyim.
biri nasihat verse bile ağlıyorum.
o günde çok ağladım...
sonra kapıyı çarpıp gitti.
odamda tek başımaydım.
tabi ki ağlıyordum.
masama oturduğumda saat 21.08di.
annem içeri girdi.
her şeyin benim yüzümden olduğunu bu gidişle üniversite bile kazanmayacağımı söyledi
benim bir huzur katli olduğumu ben doğduğumdan beri evde sürekli benim yüzümden kavga çıktığını söyledi.
kalbim çok kırılmıştı..
hiç olmadığı kadar.
1 hafta boyunca onun sözleri aklımdan çıkmadı.
sürekli dalıyordu gözlerim.
duygularım alt üst olmuştu.
vücudum kaskatı kesilmişti.
yemek dahi boğazımdan geçmedi.
ders bile çalışamıyorum hala.
paragraf çözmekle yetiniyorum işte
başka ne yapabilirim ki zaten...
sonra okul devamsızlıklarım başladı.
okula gidemiyordum
gitsem de düzenli gitmiyordum
dershaneyi neredeyse ektim
hastalandım.
hem de çok
ateşim çıkıyor ,midem bulanıyor, kusuyor, başım ağrıyordu...
hala öyleyim
bugün serum taktırmaya gittim
çok uykum var ve sürekli uyuyorum
arkadaşlarımı özledim ama onlarla görüşemiyorum
sürekli ağlıyor ve kendimi fazlalık gibi hissediyorum artık
yaşama sevincim de kalmadı...
sizi asla affetmeyeceğim
mutlu musunuz şimdi
değer miydi...
