"မောင်"
"ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ"
"တို့မကျေနပ်တာတစ်ခုရှိတယ်"
"မကျေနပ်တာဟုတ်လား"
"ဟုတ်တယ်လေ"
"အစ်မကဘာကိုမကျေနပ်တာလဲ"
"မောင်နိုးနိုးချင်း မျက်နှာသစ်တယ် အိပ်ရာသိမ်းတယ် မနက်စာထလုပ်တယ် မနက်စာစားတယ် ပြီးတော့ တို့ကို အစ်မလို့ခေါ်တယ် တို့ကမင်းအစ်မမှမဟုတ်ပဲ"
"ဘာမှလည်းမဆိုင်ဘူး"
"မောင်နော် တို့ကိုပြင်ခေါ်ရမယ် ဆိုင်ဆိုင်မဆိုင်ဆိုင်"
"မောင်ကဘယ်လိုခေါ်ရင်ကောင်းမလဲ"
"မောင်စဉ်းစားပေါ့"
မနက်စာစားပြီးသည့်နောက် ထိုင်ခုံမှပင်မထရသေး အစ်မရောက်လာကာ မောင့်အားရစ်နေတော့သည်။သို့ပေမယ့် ချစ်စရာကောင်းလွန်းလှပါသည်။
"မေဆိုရင်ရော"
"မောင့်သဘောကွယ်"
"အန်တီဆိုရင်ရော"
"မောင်နော်"
"ဒါဆို ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲ"
"စဉ်းစားပေါ့"
"မမဆိုရင်ရော"
"မကြိုက်ပါဘူး"
"မမကြီးဆိုရင်ရော"
"မောင့်!"
"တော်ပါပြီ အစ်မလို့ပဲခေါ်တော့မယ်"
"တော်ပြီ"
စိတ်ဆိုးဟန်ပြုကာ တစ်ဖက်လှည့်သွားသော အစ်မသည် ကလေးလေးတွေလိုပင် နှုတ်ခမ်းကလေးဆူနေသည်။ အနောက်မှခါးလေးအားသိုင်းဖက်ကာ
"အစ်မက မောင့်ရဲ့အချစ်ကလေးလေ အဲ့ဒါကဘယ်သူနဲ့မှယှဉ်မရသလို ဘယ်သူကမှလည်းမယှဉ်နိုင်ဘူး အစ်မက မောင့်ရဲ့ အရာရာပဲ"
ကျေနပ်သွားဟန်ရသည် မောင့်ဘက်သို့လှည့်လာကာ မောင့်လည်ပင်းအားယှက်နွယ်၍
"ဒါဆို မောင်က တို့ရဲ့အိမ်ကလေး"
"အချိန်မရွေးပြန်လာလို့ရတယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့"
"မဟုတ်ဘူး"
"အဲ့ဒါဆို ဘာလဲ"
"ဘာလဲဆိုတော့ မောင်ကတို့ရဲ့ ဘယ်မှထွက်မသွားနိုင်ပဲ အမြဲပြန်လာချင်နေတဲ့ ရပ်ဝန်းလေးမို့ပေါ့"
