Κύμα🌊🔥

Θάλασσα μου

Η θάλασσα άφηνε τα κύματα της να χαϊδεύουν το απαλό στρώματα της άμμου, δροσίζοντας και τις πέτρες που είχαν βρει σπίτι ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα.

Ο Αντρέι καθόταν στην άμμο, πετώντας πετραδάκια.Η καρδιά του χειρότερη από φουρτουνιασμένη θάλασσα του Βόρειου παγωμένου.Ειχε χάσει κάθε έλεγχο αρπάζοντας τον Μάρκο και στολίζοντας τον πατόκορφα,ξεστομίζοντας αλήθειες που έπρεπε να μείνουν κρυφές,θαμμένες

Δίχως να σκεφτεί το κρύο του Μάρκο πέταξε το σακάκι και βούτηξε στη θάλασσα,βρέχονταν τα μαλλιά και το σώμα του καλμάροντας τη φούγα στην καρδιά και το μυαλό του

Ήταν τόσο απορροφημένος στην δροσερή αγκαλιά της θάλασσας που δεν είδε τη Θεοφανω να πλησιάζει.Εβγαλε την κάπα και τα ρούχα της και πήδησε στη θάλασσα,σα γοργόνα κολυμπώντας δίπλα του.

Ο Αντρέι τρόμαξε καθώς άνοιξε τα μάτια του και την είδε να κολυμπά,όπως τότε με τη Νατάλια.Μα η Νατάλια ήταν φάντασμα,ήταν ένα βήμα πριν το θάνατο όταν φανερώθηκε.Αποτομα ανέβηκε στην επιφάνεια και πήρε μια βαθιά ανάσα. Ηταν φάντασμα,τόση ήταν η κάψα του,η επιθυμία του να τη δεί

"Ανάθεμα με!"

Γριλησε

"Γιατί αναθεματίζεις τον εαυτό σου?"

Η φωνή της απαλή, ήρεμη

Ο Αντρέι γύρισε απότομα και την είδε σαν αναδυόμενη Αφροδίτη τα μαλλιά της βρεγμένα, λιτά να πέφτουν στους γυμνούς της ώμους, σταγόνες να τρέχουν και κρύβονται στο καλυμμένο στήθος της

"Πως βρέθηκες εδώ?"

"Ήρθα στη θάλασσα για τον ίδιο λόγο που ήρθες και συ"

Η Θεοφανώ κολύμπησε κοντά του

"Θα έπρεπε να είσαι με τον Μάρκο τον αποπηρα και σε πρόσβαλα"

"Το έκανες,μα με προσέβαλες θεωροντας πως θα σε άφηνα μόνο να παλεύεις για εμένα"

"Δεν γίνεται αλλιώς"

"Γιατί με στέλνεις σε αυτόν?"

Ρώτησε φέρνοντας το σώμα της κοντά του

"Τι πλάσμα είσαι Θεοφανω? Άνθρωπος? Μάγισσα? Γοργόνα?"

Η ανάσα του βάρυνε καθώς τόλμησε να σηκώσει το χέρι του και να χαϊδέψει των ώμο της,ακολουθούνται ύστερα το μαλλί της

"Συχωρα με"

Τραβήχτηκε απότομα

"Γιατί κανείς πίσω?Γιατί να αφήνεις?
Η Θεοφανώ είμαι, καμία γοργόνα,εγώ και εσύ στη θάλασσα μακριά από τον πύργο, από τον Μάρκο και τη Ρηνιώ "