Tek başımayım.
Kimsesiz,
Yapayalnız,
Bir deniz misali.
Gören çok kişi var sanıyor.
Kıyısında,
Köşesinde,
Yanında.
Bilen tek bir kişi bile yok aslında.
Sen ise, denizde bir kaya sevgili.
Oturmuş tam kalbime,
Denizin tam ortasına.
Ne kalkıp gidiyorsun
Ne gelip dalgalarımı dindiriyorsun.
Kaya çok yorgun,
Hali kalmamış,
Denizin dalgalarına dayanmaya
Mecali yok,
Parçalara ayrılmayı dört gözle bekliyor.
Deniz, kayaya yardım etmek istiyor.
Ondan da karşılık bekliyor.
Belki bir sevgi,
Belki bir umut.
Kaya hareket etmiyor,
Tepki vermiyor,
Hissettirmiyor.
Sadece kendini belli ediyor,
Sonrasında yine susuyor.
Bu kaya, denize çok ağır geliyor.
Bazen dalgalarıyla onu savurmak istese de
Gücü onu kendisinden koparmaya yetmiyor.
Her bir dalgasında sarsılıyor.
Dayanmaya gücü kalmıyor,
Belki de dayanmak istemiyor.
Deniz saklamış,
Göstermemiş.
Sadece kaya bilsin,
Sadece onu o anlasın,
O sevsin istemiş.
Denizin istekleri yine yerine gelmemiş.
Kaya yorgun
Ama deniz daha da yorgun.
Kaya üzgün
Ama deniz daha da üzgün.
Kaya parçalanmış
Ama deniz kurumuş.
Son seslenişim bu sana;
Deniz yorgun,
Deniz üzgün,
Deniz kurumuş.
