+18 yetişkin okurlar için uygundur.
O bu dünyanın en güzeli.
O gri gözlü bir seri katil.
O çocukların kahramanı.
O bir kimsesiz, herkesin aradığı bir kimliksiz.
O Gri.
O Ateş Atakanlı.
Ve o karanlık gecede her şey değişti.
Aşk ise bu denklemde en y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Finale gitgide yaklaşıyoruz ve iplerin kopacağı bölümlere gerçekten çok az kaldı. İki bölüm sonra ipler tamamen kopacak diyebilirim. Benim yazarken hem eğlendiğim hem de üzüldüğüm bir bölüm oldu.
Bu arada kapak fotoğrafındaki yazı fontu ve bölüm fotoğrafları değişecek. Bölüm şarkılarında da değişikler olabilir. Bilginiz olsun.
Billie Eilish, TV Yaşlı Amca, Kediler ve Şarkılar
İyi okumalar!
Bu dünyaya geldiğimizde yalnızdık. Kimse yoktu. Tüm adımları tek başımıza atardık. Tek başımıza ayağa kalkardık. Tek başımıza mücadele ederdik. Tek başımıza kaybederdik ve kazanırdık. Tek başımıza bir daha gün doğmaz sanardık ve tek başımıza güneşin doğuşunu izlerdik.
Sonra biri geldi ve sırf kalbimizde yer edindi diye bunların hiçbirini yapamayacak hale gelmemiz gerçekten mümkün müydü?
Önceden bunun mümkün olmadığını düşünürdüm. Belki de bu yüzden annemin babamın ölümünü kaldıramamasını hiç anlayamamıştım. Belki de bu yüzden aşkın gerçek olduğuna hiç inanmamıştım. Herkesin yeri doldurulabilirmiş gibi geliyordu. Her şekilde yola devam edilirmiş gibi geliyordu. Her şekilde yaşanırmış gibi geliyordu.
Şu ana kadar.
Çünkü şimdi Ateş kalbimde yer edinmişti ve düşüncelerim tamamen değişmişti. Onu kaybetmek beni deli gibi korkutuyordu.
En son bu kadar korktuğumu hissettiğimde Ateş benim için kendini vurmuştu. Daha tam iyileşemeden kolunu arabanın camına geçirmişti ve koluna cam saplanmıştı.
Şimdi de sırtına demir girmişti ve sanki zaman yavaşlamıştı. Sadece saniyeler saat gibi geliyordu.
Tekrar bir silah sesi patladığında olduğum yerde irkildim ve korkuyla Ateş'e baktım. Koluna cam saplandığında görmediğim kadar kan vardı. Durmadan kanıyordu ve demiri sırtından nasıl çıkaracağımı bilmiyordum. İlk aklıma gelen Orhan Atakanlı'yı aramaktı.
Ateş'in buna asla izin vermeyeceğini bilsem de, "Babanı arayalım." dedim. "Doktor tanıdığı olduğunu söylemişti."
Bu kadar endişeli görünmemem gerekiyordu. Ateş sırtına demir girmesine rağmen bana acısını belli etmezken benim kendimi salmamam gerekiyordu.
"Duhan gelene kadar daha çok kan kaybedersin. Gidip yardım çağırayım."
Ne kadar korktuğumu görmesini istemiyordum. Kendimi koyvermek istemiyordum çünkü ben kendimi koyverirsem onun ne kadar endişeleneceğini çok iyi biliyordum. Kendini değil, beni düşünecekti ve bunu istemiyordum.
