Tango | Yarı Texting

3.9|Acı dolu haykırış

Keyifli okumalar^^

^Medyadaki şarkı ile okuyun ve Deniz ile beraber ağlayın^

🍷

Söylenen bu kelimeleri geri al
Umutsuzlukla umut bul
Ölmeye henüz hazır değilim
Beni bu tren enkazından dışarı çıkar.

"Herkese merhaba bugün gerçekleri konuşmak için buradayız."

Kaşlarım daha çok çatıldı. Ne anlatıyordu bu?

"Deniz Vural, hepimizin tanıdığı sosyal medya fenomeni ve benim sevdiğimi sandığınız kadın." Dedi.

Benim sevdiğimi sandığınız kadın.

"Herkes ona aşığım sanıyor, evet beni hiç bir kıza böyle davranırken görmediniz, çünkü gerçek değildi."

"Ben Denize aşık değilim, gerçek değildi."

Omuzlarım düştü.

Aziz yutkundu ve gözlerime baktı ama bu ona acı veriyormuş gibi gözünü kaçırdı.

"Bana asla kızmasın, üzülmesin." Dedi.

Ve sonra...

"Onu öz babası bile terk etmiş, sevmemiş. Ben nasıl seveyim?"

Yutkunduğunda sadece ona baktım. Gözlerimdeki yıkılmışlıkla, kırılan umutlarımla öylece baktım. Gözlerimden bir damla yaş düştü.

O gözyaşını görmek Azizin bir elinin yumruk olmasını sağladı.

Baktım sadece baktım. Düşen omuzlarımla bu sefer kimseyi umursamadım ve yıkıldığımı gösterdim.

"Sen ne diyorsun be!? Allah'ın cezası!" Diyip Azize yönelen annemi gördüm.

Annem ona saldırmaya başladığında ise Aziz sadece bana bakıyordu.

Gözlerimi bir kez açıp kapattım.

Ve dudaklarımı oynattım.

"Teşekkür ederim." Dedim. Ne dediğimi anlamış gibi baktı ve gözlerini sımsıkı kapattı.

Ardından boğazım yırtılana kadar bağırdım.

"Teşekkür ederim! Teşekkür ederim birdaha kimseye güvenmemem gerektiğini öğrettin!" Diye bağırdım.

"Ve kendimden özür dilerim! Özür dilerim senin gibi bir pisliğe inandığım için! Özür dilerim senin sahte sevginin yanında seni gerçekten sevdiğim için! Özür dilerim kendimden bu günden itibaren yaşamayacağım için!"

Herkesi geride bıraktığımda onu da kendini yere bıraktığını gördüm.

Ayağımdaki topukluları çıkardım ve adımlamaya başladım.

Ben Deniz Vural bugün yıkılmıştım.

Ben Deniz Vural bugün yıkıldığımı herkese göstermiştim.

Ben Deniz Vural bugün bitmiştim.

🍷

Ayaklarımı uçurumun kenarından sarkıttığımda sadece düşünüyordum.

Hayır tabiki kendimi öldürmeyecektim.

Üzerimde hâlâ kırmızı elbisem vardı, ayaklarım çıplak, dağılmıştım.

Arkamdan adım seslerini duyduğumda başımı kaldırmadım.

"Ah benim sevgili kızım!" Diyen tanımadığım bir ses duyduğumda başımı kaldırdım.

Tanımadığım bir sima bana özlemle bakıyordu. Ayağa kalktığımda konuştu.

"Bu dünyada kimseye güvenmemen gerektiğini öğremedin mi sen?" Diyen adamla tepkisiz kaldım.

"Kimsin?" Dedim hissiz çıkan sesimle.

"Ben Mehmet Ali Demirci, Baban." Demesiyle gözlerimdeki hissizlik sürdü.

"Benim bir babam yok, hiç bir zaman olmadı." Dedim sakin sesimle.

"Artık var kızım senin için geldim." Demesiyle sinirle güldüm.

"Siktir git nerden geldiysen piç kurusu!" Diye bağırmamla kahkaha attı.

Bir uçurum kenarında yüzleşiyorduk. Gözlerimden yıllarca tuttuğum gözyaşları, akmıştı. Ama bu onun için değil beni sevdiğini sandığım adam yüzünden akmıştı.

"Hani annem yaşıyordu lan!" Diye bağıran Azizin sesini duydum.

Önümdeki adam ona döndü.

"Senin yüzünden sevdiğim kadını da kaybettim!" Diye bağırdı ve elindeki silahı adama doğrulttu.

O benim babam değildi baba diyemezdim.

"Oğlum sakin ol annen yaşıyor!" Dedi adam.

"Kes sesini yalan söylüyorsun!" Diye karşılık verdi Aziz.

"Bittim lan bugün ben öldüm!" Dedi Aziz ve gözleri bana döndü.

"Yanılıyorsun Aziz bugün ölen benim." Dedim.

Çaresizce başını iki yana salladı.

Adama döndüm.

"Önce babam terk etti beni, babasız kaldım. Sonra o adam çıktı geldi beni sevdiğini sandığım adamı da benden aldı, ben sevgisiz kaldım. Ben bugün öldüm. Ben yine gözden çıkarıldım. Ben yine terk edildim." 
Dedim ve yüzümde acı bir gülüş oluştu.

Aziz dayanamıyormuş gibi bağırdı ve Silahı ateşledi. Kurşun önümdeki adamın göğsüne denk geldiğinde adam geriye doğru savruldu ve bana çarptı. Beni de kolumdan tuttuğunda Azizin bağırışını duydum.

İkimiz uçurumdan aşağı savrulduğumuzda, geri de Azizin acı dolu haykırışı kaldı.

__________________________________________________

Özür dilerim.