Hendrick.

Hiraeth.

"Gördüğün şey neye benziyor Bulut?" Diye ürkekçe bir sorguda bulundu doktor. Gözleriyle gözlerini kesiyor, bir anlam arıyordu. "Pörtlek gözleriyle bana bakıyordu, gözlerimi kapatsam da asla gitmiyor. Bi gün odamdan ağlama sesi yükseldi, onun sesiydi. Beni bırak artık diye bağırdım tüm cesaretimle, ağlamaklı sesinin arasından, ben değil sen beni bırakmıyorsun diye bir kaç kelime döküldü. Anlam veremedim çünkü ben zaten ondan kaçmaya çalışıyordum" doktorun gözlerine güvenmek istercesine baktı korkuyla, ekledi "Göbek bölgesi geniş, kol ve bacakları ipten inceydi. Eli kolu yamuk, gözleri pörtlek ve koyu mor halkalarla doluydu. Her birinden sesler yükseldiğini duyuyordum. Sanki o değil, göz altları inliyordu. El ve ayakları büyük, parmakları tutarsızdı. Teni solgun sonbahar yaprakları gibi dökülmekteydi. Ağzı atı andırıyor, burnu ise düşüktü" doktor izledi, izledi. İfadesizliğini korumaya çalışıyordu. Bulut devam etti "aynada kendimi göremiyorum doktor, o önüme geçiyor. O beni esir aldı. Önüme bir karış ekmek kırmıyor, aksine benden besleniyor, beni kendine benzetmeye çalışıyor" doktor not aldı, Bulut çığlığı andıran, çatallaşmaya başlayan sesiyle devam etti, susmadı "doktor, bazen onun ağladığını görüyorum. O ağladığında kulaklarım ıstırap çekercesine acıyor. Bazen de bağırıyor, kızıyor. İşte o zaman da komik oluyor. Bir yerlere çarptığında gökten bir inilti geliyor, ağlıyor. Moraran vücudunu öfkeyle daha da morartıyor" bu kez doktor konuştu "belki de onu yok etmeye çalışmaktansa onu öylece kabullenmelisin, Hendrick."