"ලෙච්චමී කෙනෙක් ළඟට දැක්කොත් උඹ ඔහොම කියන එකක් නෑ"
"ඇයි ලෙච්චමී ලොකුද?"
"ලෙච්චමී නම් එහෙමට ලොකු නැහැ......හැබැයි ලෙච්චමිගේ....."
"ඔය වගුවක් මිනිහෝ!බලාගෙන ඩ්‍රයිව් කරපියකො... මට බෑ අකාලෙ මැරෙන්න!"
"අනේ මේ! උඹේ වාහනේ උනාට මම මේක මට ඕනි විදිහට පදිනවා"
"හෙමින් පලයං අව්දීප්! මට බෑ අකාලෙ මැරෙන්න"
"අනේ පලයං හුත්තො යන්න.මෝඩ ප#යා තෝ!"
"මගෙ නම ප#යා නෙවෙ අව්දීප්.කෙයිලාන්.මගේ නම කෙයිලාන්.මොකද්ද මගෙ නම.....කෝ කියන්න බලන්න කෙයිලාන්න්න්න්න්න්න්.....මොකද්ද?"
"කදම්භයක් පුතේ.....කදම්භයක්"
"අනේ මේ අව්දීප්! පලයං යන්න"
හපුතලේ නගරය පහු කරගෙන යමින් තිබ්බ කලුපාට බෙන්ස් රථය ඇතුලෙ හිටිය තරුණයො දෙන්නා එකාට එකා මරාගනිද්දි මුලු වාහනේම ඒ හිනා හඩින් දෙදරන ගමන් තිබ්බා.ඒත් හපුතලෙ නගරෙ පහු කරලා අදාල පුංචි ටවුන් එක හරියට එද්දිනම් දෙන්නගෙම කටවල් වලට අගුල් වැටිලා තිබ්බා.
"අවුරුදු ගාණකට පස්සෙ.මම පුංචිම කාලෙ මෙහෙ ආවට පස්සෙ ආවෙම නෑනෙ"
කෙයිලාන් වාහනේ ජනේලෙන් එලිය බලාගෙනම මිමිණුවා.කොලඹම ඉපදුණු හැදුනු වැඩුණු තමන් අම්මා තාත්තා එක්ක එකට ජීවත් වෙන කාලෙ අව්දීප්ගෙ උපන් ගම වුණු හපුතලේට එකපාරක් දෙපාරක් ආව හැටි කෙයිලාන්ට මතක් වුණා.
අවුරුදු පහලවකට කලින් අම්මා තාත්තා එක්ක ලොකු රණ්ඩුවක් කරලා ගෙදරින් පිට වුණු හැටි කෙයිලාන්ට මතක් වුණා.එදා තමන්ගෙ තාත්තගෙ ඇස් දෙකේ තිබ්බ වේදනාව කෙයිලාන්ට තවමත් මතක තියෙද්දි කෙයිලාන්ගෙ හිතේ අම්මා ගැන තිබ්බ කේන්තිය තව ටිකක් වැඩි වුණා.අවුරුදු ගාණක් තිස්සෙ මෙහෙ එන්න උවමනාව තිබ්බත් කෙයිලාන්ට වුණේ අම්මා ගහන ගහන පදේට නටන්න විතරයි.උපන් ගම,හැදුනු වැඩුණු ගම කොලඹ උනත් කොලබ දාලා නිවාඩුවට විතරක් එන නිදහස් හපුතලේට දුවගෙන එන්න කොච්චර උවමනා වුණත් කෙයිලාන්ට ඒකට අම්මගෙන් ඉඩ ලැබුනෙම නෑ.ඒත් දැන් අවුරුදු කීපයක් තිස්සෙ අම්මා කෙයිලාන් ගැන හොයන එක අතෑරලා දාලා.ඒ ලැබුණු නිදහසත් එක්ක කෙයිලාන් ජීවිතේ සතුට හොයද්දි කොවිඩ් නිසා ලැබුණු කැම්පස් නිවාඩුවෙදි කෙයිලාන් හපුතලේ යමින් ගමන් හිටියා.
YOU ARE READING
අවාරෙක මල්...
Non-Fictionහැම ලස්සන මලක්ම පිපෙන්නෙ වසන්තෙට නෙවෙයි මන්ධාර........ සමහර මල් තියෙනවා අවාරෙට පිපෙන......... වසන්තෙට පිපෙන මල් වලටත් වඩා ලස්සන....... පිපෙන්න ඕනි කාලෙටම පිපෙන මල් තමයි ලස්සන කිව්වත් අවාරෙට පිපෙන මල් වල වටිනාකම වැඩියි...... මන්ධාර දන්නවද? අවාරෙට පිප...
