KUMSAL(Gerçek ailem) -ARA VERİLDİ-

4

Sabah gözlerimi berbat bi sabaha açtım. Gece hemen hemen hiç uyuyamamıştım zaten.

Hava daha tam aydınlanmamıştı. Saate baktığımda daha 5ti. Umursamadım.

Aynaya baktığımda gözlerimin uykusuzluktan şiştiğini gördüm. Bakışlarım yorgun bakıyordu.

Niye böyle olmuştu ki? Dün geceye kadar gayet iyiydim. Aslında cevap çok açıktı.

Yeni aile istemiyordum.

Yavaş adımlarla merdivenlerden indim ve salondaki koltuğa oturup televizyonu açtım. Kafamı dağıtmaya ihtityacım vardı.

hababam sınıfını açtım. Annem ben çocukken eski Türk filmlerini çok izlerdi ve bana da izletirdi. Hatta ailecek film izlerken de hep Kemal Sunal filmlerinden izlerdik.

Aklıma gelen anılarla güldüm. 7-8 yaşlarındayken Tarık Akan aşığıydım. Hayranlık anlamında değil yani baya baya aşıktım. Büyüyünce onunla evlenicem falan diyordum. Ne günlerdi be

Ama abi adam çok yakışıklı ya.

Birinci filmi bitirdiğimde kendimi daha iyi hissediyordum.

Ne zaman giderim acaba?

Saat 8 gibi beni almaya, Melis'i bırakmaya geleceklerini söylemişlerdi.

Takas mı yapıyorsunuz? Ne bu acele?

Saate baktım. Yedi olmuştu.

Kumsal Duru Çelik olarak geçireceğimiz son 1 saat

İç ses

Efendim

Sus

Tamam

Yaklaşık 15 dakika sonra merdivenlerden gelen adım sesleriyle arkama döndüm ve annemle göz göze geldik.

"Günaydın canım." dedi neşeli çıkan bir sesle. Yeni kızıyla tanışacağı içindir.

Kumsal annen hep neşeli bı kadın olmuştur. Bunun o kızla bir ilgisi olduğunu sanmıyorum.

Neyse ne.

"Günaydın." Yanıma gelip oturdu.

"Kumsal, bak sen benim kızımsın. Ben emzirdim seni. Öz olmasa da süt annen oluyorum zaten." dediğinde ona baktım.

Bu neyi değiştirir ki. Onlar yurtdışına çıktığında ben 15, ikizler 13 yaşındaydı. Eğer onlar gitmeseydi Ada belki hiç... Neyse

"Hı hı" diye mırıldandım. Onlarla bu konuda bı yüzleşme yaşamak istesem de zamanım yoktu. Dargın ayrılmak istemiyordum.

Bi süre sonra babam ve ikizler de gelmişti ve biz koltuklarda oturmuş sevgili biyolojik ailemin gelmesini bekliyorduk.

Valizlerimi aşağı indirmiştik. Piyanoyu da indirmek istediğimde babam "onu sonra alırsınız. Şimdi arabanın neresine sığdıracaklar." demişti.

Kapı çaldığında annem açmak için ayağa kalktı. Bense stresten ritim falan yapıyordum.

"Hoşgeldiniz"

"Hoşbulduk"

İçeriye geldiler. Bu sefer yanlarında şu çocuk yoktu. Neydi adı ya?

"Melisciğim nasılsın?" annemin sevecen sesi nabzımın hızlanmasına sebep olurken bakışlarımı kaçırdım.

"İyiyim, sağolun. Siz nasılsınız?" Dedi Melis hafif bı tebessümle.

Derin nefesler aldım. Alış Kumsal, onlar artık senin ailen değil.