Hayat bir uçurumdur biz insanlarda bu uçurumdan sarkıyoruz. Her başına gelen biraz daha takatsiz kalmanı sağlıyor ve en sonunda yaşamayı bırakıp kendini boşluğa bırakırsın, tam o esnada tutunacak bir dal bulup yaşamaya karar verirsin. Aynı insanlar gibidir o dal, tam güvendiğin dayandığın anda kırılıverir. Tam ihtiyaç duyduğun anda, canından çok sevdiğin zamanlarda bırakır seni. Yalnız kalırsın o dalında kırılınca yine boşlukta süzülmeye başlarsın. Bu sefer de başka bir dal bulursun tutunacak her şeye inat yaşamaya karar verirsin. Kısa bir süre için başarırsın da ama yine çok ihtiyacın olduğu anda kırılır ama sadece kırılmakla kalmaz bir de o derin bir yara açar yüreğinde. Ve yine çaresizlik sarar etrafını neye üzüleceksin bir dalının daha kırılmasına mı yoksa o dalın açtığı yaraya mı? Hangi yarayı iyileştireceksin kaybettiğin insanın yokluğuyla açılan yarayı mı yoksa giderken açtığı yarayı mı?
Hayat her şekilde öne geçiyor illa düşüceksin uçurumdan ve maalesef ki yere çok kötü çakılacaksın. Her ne yaparsan yap mutlaka üzüleceksin etrafındaki herkes bir bir gider yok olur, biçare kalır yaraların saramazsın saracak bir insanda bulamazsın.
Ne olursa olsun her zaman kendin için yaşa kimseye güvenme hayat bu ne zaman ne olacağı belli olmaz belki en büyük yarayı yüreğinde em sevdiğin en güvendiğin insan açar değilmi?
