kendimi bir suredir huzursuz ve kotu hissediyorum, bunun nedenini kendimde bilmiyorum. aslında her zaman boyleydim, sadece. sadece kotu hissediyorum. hic boyle hissetmemistim. tamamen bir palyaco gibiyim; beni tek anlayan muzikler, siirler, kitaplar ve kediler. insanlar beni hic anlamıyor, ya da anlamak istemiyorlar. sadece bir yara bandıyım. gercekten. aileme anlattıgımda ise "genc kızsın, ergenlik donemindesin gecer" diyorlar
aslında sevilmesi zor biri degilim bence, sadece sevilmek istiyorum. sadece sevilmek. ciddiyim. yakın gordugum kimse beni yakın gormuyor, hoslandıgım kisi baskasını seviyor. dogrusunu soylemek gerekirse(bununla asla ama asla ovunmek gibi bi niyetim yok) benden cok hoslanan kisi var; cıkma teklifi eden var. hicbirini kabul etmiyorum. sadece onu istiyorum. onu.
