sentimentos

Tek sayfa, tüm her şey.

Renkler... Başımı çevirdiğim her yerde görmekten kaçamadığım tüm o renkler. Gri beyaz dünyamda bir anlam ifade etmese de hayatımdan silip atamadığım üstüne üstlük kendime meslek olarak seçip bir ömür zindanım yaptığım renkler. Ne onlarla ne de onlarsız.

Bir yazar, bir okuyucu, bir şair değilim. Gözlerini kapattığında görebildiği tek şey olan göz kapaklarının koyu turuncusuna, bir projeksiyon edasıyla yansıttığı düşünce ve hislerini zamanı geldiğinde ortaya çıkaracak öylesine bir insanım sadece. Gerçi insanlığın da standartları varmış değil mi? "Öyle yaşanır mı ot gibi!" dediklerine göre 'insanlık' kapısının eşiğinden girmeden önce sorgulanıyoruz, konuşuluyoruz, ölçülüp tartılıyoruz. Bu habersiz sınavdan geçenler mi şanslıdır sizce, yoksa kapı dışarı edilmiş, eşik dışında oturanlar mı?

Kendime dönecek olursam, önüme baktığımda o kapıyı aralık görüyorum, biliyorum ittirsem açılacak. Ama içeriye girmek istiyor muyum, işte bundan emin değilim. Kafamın içi bir lunapark: düşüncelerim dönme dolap, hislerim atlı karınca. İkisi de hareket halinde, durmak lügatlerinde yok. Ama ne ileriye gidebiliyorlar ne de geriye. Aynı merkez etrafında dönüp duruyorlar sadece. Bir dolaptan diğerine veya bir attan öbürüne bindiğimde bir şeylerin değiştiğini sanıyorum ancak bu yaptığım kendimi kandırmaktan öteye geçemiyor.

Tüm lunaparkı görüş alanıma sığdıran o dağ tepesinde, uçurum olarak sayılabilecek arazinin tam da ucuna sabitlenmiş, altında çekirdek kabukları ve sigara küllerinin olduğu o bankın bir ucunda oturuyorum. Kafamın içi olarak nitelendirdiğim o lunaparkta bir dolaptan diğerine, bir attan öbürüne binen kendimi izliyorum. Hafiften rüzgar da esiyor, dağ tepesi sonuçta.. soğuktur. Ellerimi ısıtmak amacıyla ceplerime soktuğumda parmaklarıma değen plastik dokuyla gözlerimi lunaparkımdan ayırıp ceplerime yöneltiyorum. Çekip çıkarttığımda bu plastik dokunun çekirdek ve sigara paketine ait olduğunu görüyorum. Sigara paketini bankın boş olan diğer ucuna koyduktan sonra çekirdek paketini açıp yerdeki kabukların üzerine yenilerini ekliyorum.

Yoğun, her şey fazlasıyla yoğun ve ben bu yoğunluk altında kendi isteğim ile eziliyorum. Gri lunaparkım içerisinde oradan oraya koşuşturan bu küçük kadın ne zaman duracak? Duracak mı? Diğer aletleri ne zaman keşfedecek? Keşfedecek mi?

Zamanın geldiğini hissedip ayaklanıyorum, o renkli kapı her zamanki gibi başımı döndürdüğüm yerde ortaya çıkıyor. Ne yapmam gerektiğini ezbere biliyormuşum gibi gidip eşiğine oturuyorum. Şimdi ne içerideyim ne de dışarıda. Küçükken bir oyun oynardık, sanki yerler lavdanmış gibi yüksek yerlerde gezinir ayağımız zemine değdiğinde yanıp oyunu kaybederdik, hatırlar mısınız? Kendimi bu oyunun içinde gibi hissediyorum, sanki ayağım bu eşikten dışarıya çıktığı an yanıp oyun dışı kalacağım. Başımı dizlerime dayayarak düşünüyorum. İnsanları geride bırakmak doğru muydu? Ya da kendime inandırıp, sırlarını anlatacak kadar güvenmelerine sebebiyet verip kalp kırmak? Fakat aynı zamanda düşünmek de istemiyorum. Kendimden ve hislerimden yeterince taviz verdiğime inanıp bu sekmeyi de kapatıyorum beynimde. Sağ tık, yenile. Sağ tık, yenile. Sağ tık, yenile...

Uzatmak istemiyorum, karşımda beliren ve hayatımda eksik olan siyah rengin beni tamamlayışından bahsetmek için deliriyorum adeta. Az önce oturduğum bankın diğer ucuna koyduğum sigarayı alıp yanıma geliyor. Yerler lavdan değil miydi, o nasıl yanmadı diye sorgulamaya hazırken, eşiğe, yanıma oturuşuyla cevabımı alıyorum. Ateş ateşi yakar mı?

Karanlığın vücut bulmuş haline benziyor, onu göremiyorum ama hissediyorum. Bırakın hayalini kurmayı, ihtimalini bile kendime yasakladığım bu karanlığın kim olduğunu çoktan biliyorum. Günlerimi bu yasaklarla ve ihtimalsizliklerle geçirmeye devam ederken, ansızın yanıma oturan Siyah'ın zihninde ve daha da ötesi kalbinde hatıralarımın devam ettiğini öğrenene kadar o saf ve olgun kadın olmaya devam ediyorum.