𝖽𝗈𝗇'𝗍 𝗀𝗂𝗏𝖾 𝗆𝖾 𝗍𝗁𝖺𝗍 𝖿𝖾𝖾𝗅𝗂𝗇𝗀 [ 𝖼𝗈𝗆𝗆𝗂𝗌𝗌𝗂𝗈𝗇 ]

𝗐𝗁𝖺𝗍 𝖿𝖾𝖾𝗅𝗂𝗇𝗀?

" အခုချက်ချင်း အခန်းထဲ ပြန်ဝင် ... အီရီခီ။ "

သြဇာအာဏာအပြည့်ပါနေတဲ့ အသံခပ်ရှရှနောက်မှာ ရပ်တန့်သွားသည်က သူ့ခြေလှမ်းတွေ။ သူနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရှိနေတဲ့ မေမေနဲ့ ဖေဖေ့ကို ချွမ်ရွေ့ သည်အတိုင်းပဲ ကြည့်နေမိသည်။ သူ့ဘေးတစ်ဖက်မှာတော့ ထိုလူ။

အီရီခီက ထင်ထားတာထက် ခေါင်းကြောမာသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားလျက်နဲ့ပင် ထိုနေရာမှာ ပေတေတေ ရပ်နေစဲ။

" ဟက် ... ! "

ခနဲ့ရယ်သံက ထိုလူ့ဆီမှ။ တင်းနေအောင် ဆုပ်ထားတဲ့ လက်သီးဆုပ်တွေက အနည်းငယ် ပြေလျော့ချင်သွားသည်ဆိုတာကို သူကိုယ်တိုင်ကလွဲ မည်သူမှ မသိဖို့မျှော်လင့်ပါသည်။ အထူးသဖြင့် ထိုလူ။ သူ့ရယ်သံနဲ့တင် ရီခီတစ်ယောက် အားလျော့သွားသည်ဆိုသည့်အကြောင်းကို သူ သိလို့မဖြစ်။ သိိသွားပါက သေချာပေါက် ဟားတိုက်ရယ်မည့်လူပေါ့။

​သူနဲ့ အနီးဆုံးကို ရောက်လာသည့် ယောက်ျားဆန်လွန်းတဲ့ ရေမွှေးနံ့ပြင်းပြင်း။ သူ့ဘေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ကပ်လာသည့်သူက သူနဲ့ အနီးဆုံးမှာ။ သူကတော့ သူ့ကို အသနားခံကာ ကြည့်နေတဲ့ ဖေဖေနဲ့ မေမေ့ကိုသာ ကြည့်နေမိသည်။

" မင်းမိဘတွေကို နောက်ထပ် ထပ်မတွေ့ချင်ဘူးဆို မင်းစိတ်ကြိုက် ခေါင်းကြောမာလို့ရတယ် ... အီ ရီ ခီ။ "

တစ်လုံးချင်းစီ ပီပီသသ ခေါ်လာတဲ့ သူ့နာမည်အဆုံးမှာ ထိုလူ့မျက်နှာကို ရီခီ ချက်ချင်း ကြည့်လိုက်မိသည်။ အောက်နှုတ်ခမ်းသားကို နာနာဖိကိုက်ရင်း၊ ဒေါသအဆုံးစွန် ဖြစ်တည်နေတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ နာကျည်းစပြုရင်း။

" ကဲပါကွယ် ... ဖေဖေတို့ ပြန်တော့မယ်။ ဖေဖေတို့က ချွမ်ရွေ့ အဆင်ပြေလားဆိုတာလေး လာကြည့်ရုံပါပဲ။ ဒီမှာနေဖို့လည်း အစီအစဥ် မရှိပါဘူး။ မနက်ဖြန် ရှန်ဟိုင်းကို ပြန်တော့မှာ။ ကဲ ... ပြန်ကြစို့။ ကိုယ်တို့သားလေးလည်း အဆင်ပြေပြေရှိနေတာပဲ မဟုတ်လား။ မင်း စိတ်ချတော့။ "

ဖေဖေက သူ့ကို ပြောသည်။ ထို့နောက် မျက်ရည်တွေ ဝဲနေတဲ့ မေမေ့ကို ပြောသည်။ မေမေက သူ့ကို ပြုံးပြပြီး ဖေဖေ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ထွက်သွားသည်။ သူကတော့ သည်အချုပ်အနှောင်ထဲမှာ နောက်တစ်ကြိမ် ကျန်နေခဲ့ရပြန်သည်။