Tanrıya yazdığım ilk mektup
Sevgili tanrı,
Sana nasıl hitap etmem gerekiyor, bilmiyorum. Bu yüzden bazen tanrı, bazen o, bazen de sana hitap ettiğim anlaşılacak şekilde artık hangi kelimeyi bulursam onunla hitap edeceğim.
Tanrım beni yaratırken ne düşündüğünü çok merak ediyorum. Veya insanları...
Yarattığın her şeyde görebiliyorum seni. İnsanlarda tanrıdan ne var peki?
Bence hiçbir şey.
En tanrıdan yoksun ve en çok tanrılaşmak isteyen canlı türü biziz.
Ve ben bugün sana olan inancımı yitirdim tümüyle. Bu çok garipti.
Sana her gün yeniden inanıyor ve her gün inancımı yitiriyorum. Bu yitirdiğim sana olan inancım mı yoksa kendime olan inancım mı? Bilemiyorum.
Lakin bildiğim şeyler var. Mesela tanrıya nasıl inanılır?
Tanrı'yı görürsün, okursun ve hissedersin. Ben tanrıyı parmak uçlarımdan okudum.
Parmak uçlarıma bakmak sana olan inancımı bahara hazırlanan bir ağaç gibi çiçeklendirirdi.
Sana inanmamak için hiçbir sebebim yok.
Ama ben bugün annemi gömdüm. Ben bugün öldüm. Ölü biri inanamaz ki tanrıya.
Ben tanrıya olan inancımı annemle birlikte gömdüm o derin mezara. İnanmıyorum artık sana.
Yitirdim her şeyi. Yeniden verme bana hiçbir şeyi.
Yeislerden doğma pespaye bir hayat için ne sana şükrederim ne de sana inanırım. Tanrım... neden canımı yaktın?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
tanrı'ya mektuplar
Historia Cortagidiyorum bayım. gidiyorum ve ardımda bıraktığım hiçbir şey umurumda değil. çünkü insan giderken ardında bıraktığı tek şey kendisi oluyor. gidiyorum. gidiyorum ve bu bir veda değil. ölüm hiç değil. gidiyorum ve gidişimde bir anlam gizli değil. yaz...
