My Dilemma - BxB

1 - parti insanı değilim ben

"Bugün saha bizim, bunlar neden buraya geliyorlar ki?" Kurtis konuştuğunda spor salonuna giren takımı ve o takımın kaptanını gördüğümde gözlerimi devirdim ve "Dayak istiyorlar, bu ara moda olmuş sanırım mor gözlerle gezmek, gerçi moda olsaydı benim bilmemem imkansız olurdu. Sonuçta moda benim eğitim alanım." dediğimde Kurtis güldü fakat esnemekten vazgeçmedik, iki senedir kaybetmediğim saha kavgasını bugün kaybedecek değildim.

"Ne o, siz neden esniyorsunuz ki? Bugün biz burada çalışıyoruz." karşı taraftan gelen sese aldırış etmedim, çünkü etsem de beyni olmayan birisiyle laf dalaşına girerek kendimi yormuş olurdum. Kurtis sinirli bir şekilde bir şeyler mırıldandı fakat ben ona odaklı olmadığımdan dolayı dediklerinden hiçbir şey anlamadım. "Sağır olmuşlar sanırım kaptan, bu bücür sana duyuldu attı." karşı takımın dediği hiçbir şeye gülmezdim normalde fakat son kısım doğruydu, bile isteye duymamazlıktan geliyordum onu. "Beni duyduğundan eminim, işine gelmiyor onun." dediğinde beni de sinirlendirmeye başlamıştı. İsmimi çok iyi biliyordu, bana inatla ismimle seslenmiyordu ve bu beni aşırı derecede uyuz ediyordu. Ona sinirlenmem beni daha fazla öfkelendiriyordu çünkü onun hakkında hiçbir şeyin umrumda olmaması gerekiyordu, bunun için kendime çok tembih etmiştim.

Bana doğru yaklaşan adımların seslerini duyuyordum fakat kale almıyordum, beni buradan korkutup kaçırmasının herhangi bir olasılığı yoktu. Yaptığımız anlaşmaya göre bugün bizim günümüzdü ve zaten maçlara çıkma bahanesiyle haftanın dört günü boyunca bu saha basket sahası olarak kullanılıyordu. O da testesteron birliğinin baş kurduydu. Önüme iki adet ayakkabı girdiğinde kafamı yukarı kaldırıp beyaz tenine düşen sarı saçları ve onların ardından bana bakan mavi gözleriyle denk geldim. "Burası bugün bizim, lütfen takımını alıp buradan çıkar mısınız?" dediğinde sadece küçük bir gülümseme bıraktım ona, çünkü yanılıyordu. Burası bizimdi kendi aramızda yaptığımız anlaşmada da bunu belirlemiştik. "Bugünün hangi gün olduğundan haberin var mı acaba?" diye sorduğumda derin bir nefes verdi, ben de soruma cevap veremeyeceğini anladığımdan dolayı sorumun cevabımı kendim verdim "Bugün perşembe, yani haftasonundan önceki gün. Dolayısıyla bugün saha voleybol takımına ait, hangi kurala göre sizin olduğunu düşündüğünüzü anlamış değilim."

Cümlemi bitirdiğim gibi arkadan birisi "Çok konuşma yer elması sen ve cici kızların dışarıda bekleniyorsunuz, hadi." diye bana saldırdığında "İtlerine nasıl konuşulacağını öğretememişsin sanırım. Oysa ki kendin çok beyefendi gibi konuşuyorsun, olmadığın bir insan gibi davranmakta üstüne yok zaten bilirim. Kendi aramızda yaptığımız anlaşmanın kurallarına göre burası bugün içerisinde bize ait, lütfen o arkadaki lise zorbasından bozma laflar eden insan kılıklı varlığı da alıp buradan gidin." derken esnemem bittiği için ayağa kalktım ve tişörtünün altına giydiği atletin bir kolunun tişört altından belli olduğunu fark edip düzelttim. Ona fiziksel temas etmeme şaşırmış olacak ki kaşlarını kaldırdı, ben de bunun üstüne "Atletini yanlış giymişsin oğlancık, düzelteyim dedim." diyerek arkama döndüm ve "Haydi herkes pozisyonlara!" diyerek bağırdım.

"Bizim dediysek bizim, uzatma işte." dediğinde tekrar ona doğru döndüm ve "Yalvar." diyerek gözlerimi kıstım, bu hareketimin ve lafımın üstüne kaşlarını çattı. Arkadan birileri anırarak bana vurması hakkında bir şeyler söylemeye başlasa da yapamayacağını biliyordum. Yapamazdı, buna cesareti yetmezdi. "Ee, çıkacak mısınız artık?" dediğimde hiçbir şey demeden arkasını döndü ama olduğu yerde birkaç saniye boyunca durduktan sonra elindeki basket topunu bana doğru fırlattı, karnıma sertçe gelen top canımı yakmıştı ve canımın acısından inlememe sebep oldu. Yanındaki arkadaşları da kahkahalar içinde gülmeye başladı ve çıkışa doğru hareket ettiğini gördüğüm için kendimi hemen toparladım ve arkasından koşmaya başladım. Bana yaptığını yanına bırakmayacaktım, cüret etmek hoş ve zor bir şeydi fakat bana zorbalık yapamazdı.