Ένωση

351 17 0
                                    

Κόπηκε η ανάσα μου, χάθηκε η μιλιά μου, σκίστηκε η ψυχή μου στα δυο σα την είδα.Εστεκε να με κοιτά με αυτά τα μάτια της,με το στόμα μισάνοιχτο σαν να μην είχε περάσει ένας ολόκληρος βασανιστικός μήνας μακριά της.Σταθηκα μπρος της και ότι λέξεις είχα τις πέταξα και την σήκωσα στην αγκαλιά μου αφήνοντας το λόγο στα χείλη μας. Οξυγόνο,μόνο σαν οξυγόνου που μου έλειπε και έκαιγε τα σωθικά μου μπορούσα να περιγράψω την αίσθηση του φιλιού της,ανάσαινα ξανά,ένιωθα ξανά,άγγιζα ξανά.Το μάγουλο της,τα μαλλιά της.Μα και εκείνη,σαν το χέρι της με άγγιξε, ένιωσα κάθε υπόλειμμα πάγου να σπά.

Η επιτακτική ανάγκη για ανάσα μας χώρισε και άνοιξα τα μάτια μου για να δω ξανά τα δικά της,το πρόσωπο της που δε θα χανόταν αν το άγγιζα όπως τόσες νύχτες που ερχόταν σα σκιά και χανόταν πριν αγγίξει το δέρμα του χεριού μου που άπλωνα σαν παιδί να αγγίξω την ψευδαίσθηση που με τυραννούσε

"Πως με βρήκες?"

"Γύρισα όλο τον τόπο με το που έμαθα πως γύρισες"

"Ο Φρίξος στο είπε?"

"Τον ανάγκασα"

"Τι εννοείς?"

Η φωτιά μέσα μου έκαιγε και σπίθες πετούσαν ως τη γλώσσα μου,γεμάτες φούγα,φόβο,λαχτάρα και έρωτα.Το μυαλό είχε παραδώσει σκιταλη,δε γινόταν να οργανώσω πως θα απαντήσω,ότι προσταζαν οι σπίθες,λάθος ή σωστό

"Μη φοβάσαι,δεν πάλεψα μόνο απαίτησα, γιατί το ψέμα δεν το άντεχα.Ηξερα πως ήσουν κάπου εδώ"

"Σου είπε πως δε θέλω να σε δω"

"Κοντεύω να χάσω τη λογική μου, Θεοφανώ.Κόντεψα να παλαβώσω,να απολολαθώ.Ένα μήνα,να μη μπορώ να βγω,να φωνάξω,να σε ψάξω,να σε ρωτήσω γιατί? Γιατί με άφησες στα θεριά να με ξεσκίζουν και η αγωνία μου για σένα να με ξεσκίζει νύχτα μέρα σα σαράκι να με τρώει,αν είσαι καλά,που είσαι?"

Είχε αποστρέψει το βλέμμα της από το δικό μου ίσως από ντροπή μα όχι,δε θα την άφηνα.Με το δάχτυλο μου στο πιγουνι της σήκωσα το πρόσωπο της

"Μάτια σε μένα,μη τα πάρεις ξανά από τα δικά μου.Θα με ακούσεις και θα με κοιτάς"

Η φωνή μου είχε υψωθεί,δε φώναζα αλλά μάλλον είχε καταλάβει πως ένιωθα

"Με άφησες στους Λασκαραιους,μόνο να τα βρω με τον Μάρκο γιατί?Για ποιο καλό?Το δικό του?"

"Αντρέι"

"Ας με σκότωνε καλύτερα, εξαιτίας σου ένιωσα ξανά αυτόν τον πάγο που ένιωσα όταν έχασα την Ναταλία"

Σπηλιά Where stories live. Discover now