Until you. VOLTOOID

2.

Er zijn mensen die rennen, spurten noem maar op en ze zijn er beeldig uit. Ze hebben van die mooie rode wangen, hun haren hebben precies niets meegemaakt en ze ruiken tot mijn verbazing nog steeds goed. Ik zeg niet lekker, maar ze ruiken nog goed.

Maar ik?

Ik ben niet van die mensen, nee, nee, nee, mijn voorhoofd moet zelfs rood worden, mijn neus, mijn kin en over mijn wangen spreken we niet. Mijn haren? Ja, hallo, daar heb ik een hark voor nodig om het terug netjes te krijgen. En de geur? Ja, kom dit is menselijk, oké? Ik heb net een misdrijf gepleegd en ben gaan rennen. Ik bedoel het rennen was een misdrijf, vluchtmisdrijf. Heel eerlijk het klinkt agressiever dan het is. Ik heb niemand vermoord en ben gaan rennen, nee, er was een rare vent met een nog raardere vent die ik op hun plaats zette en ja, om mijn eigen leven intact te houden ben ik gaan rennen. Ik bedoel, 2 mannen en 1 vrouw begin haar 20e? Ja, nee hoor ik verlies dat gevecht meteen. Niet dat ik bereid was om te vechten, want dat kan ik niet, ik bedoel een tas gebruiken als wapen is toch het meest vrouwelijke dat je ooit zal zien. En ja, dat was ook het meest mannelijkste aan mij. Zo dat stoere kantje, ik vind het wel iets hebben al is mijn moeder geen fan van dat kantje, maar héé, je kan niet het volledig pakketje graag hebben.

Anyways, waarom ik eigenlijk gehaast was en met mappen rondliep is omdat ik dringend op werk moet zijn. Als ik een gestudeerd iemand was zou ik niet voor mijn leven rennen, mensen zouden voor mij rennen, maar sinds ik die kans niet gekregen heb, moet ik rennen voor andere. Bon, vergeet dit zielig leven, want ik heb geen zin om mijn zielige kant te tonen. Ik ben blij, oké? Ik ben redelijk gelukkig met mijn job, dus, cava toch?

Ik liep het kantoor binnen en bleef in de lobby staat om tot adem te komen. Mensen, ik was helemaal buiten adem, niet normaal, mijn ademhaling was zo snel dat ik nood had om te gaan liggen, maar dat kan ik ook weer niet doen in een lobby.

Alyssa wandelt moeizaam naar een van de bankjes en laat zich als een blok neervallen. Haar mappen heeft ze nog steeds stevig vast alsof het niet weer de grond mocht raken. Ze legt de mappen naast haar neer en haalt zeer diep in en uit adem. Ze zat er helemaal uitgezakt bij en als ze kon zou ze hier zelfs in slaap kunnen vallen, want wat is er beter dan een diepe dut na een heftige spurt?

Ze trekt de rekker uit haar haren en gaat met haar hand door haar haren om het nog een beetje recht te zetten. Ze grijpt haar tas en zoekt naar haar deo en parfum. Ze spuit zich helemaal onder en neemt dan haar spiegeltje. Ze moet haar make-up wel een beetje bij zetten want zo kan ze toch niet naar Junayd gaan?

Ze neemt wat blush en dacht er wat bij te doen, maar wanneer ze haar rode wangen in het spiegeltje ziet legt ze het meteen weg. Ze neemt haar lipgloss en doet wat op, ze neemt concealer en wat alles en nog wat. Ze maakt zich snel op en steekt dan alles weer in haar tas, maar de roodheid op haar gezicht wilt niet verdwijnen. Dan is dat maar zo dacht ze.

Ze trekt haar tas weer over haar schouder en drukt zich recht van het bankje. Ze neemt de mappen weer en drukt het tegen haar borstkast aan en wandelt vermoeid naar de lift. Ze drukt op het knopje en wacht geduldig tot de lift op haar etage aankomt.

Eens ze in de lift is checkt ze zichzelf nog eens in de spiegels van de lift. Ze zet haar hemdje goed en gaat nog eens met haar hand door haar haren. Ze haalt diep adem en en stapt dan uit de lift.

Ze wandelt alsof er niets aan de hand is naar Junayd zijn kantoor. Ze blijft een poosje voor zijn deur staan, ze haalt weer zeer diep adem en controleert of haar ademhaling weer een normale snelheid neemt. Ze zet een glimlach op en klopt aan en wandelt dan naar binnen.

'Heyy,' Zegt ze meteen met een brede glimlach.

'Je bent te laat.' Ja, hallo dat is wel normaal zeker als je net een hele ontsnappingsplan moest voorbereiden terwijl er 2 beren voor je staan en je eisen een auto te herstellen waarvoor je niet eens het geld hebt.