Yolun sonu.
Atlamak lazım, uçurumdan.
Gitmek lazım bu dünyadan, sonsuza kadar.
Bir uçurum var, hiç kimsenin bilmediği, görmediği. Herkesin gitmekten korktuğu, çiçeklerin bile yaşamak istemediği...
Ama sen, o uçuruma gidiyorsun hiç korkmadan.
Elinde bir buket çiçek ile, uçurum kenarına yaklaşıp buketi içinde kopan fırtınalara nazaran sakince yere bırakıyorsun.
Huzurlu bir gülümseme peyda oluyor solgun suratında.
Etrafına bakınıyorsun, hiçliğin ortasında yalnızsın.
Uca yaklaşıyorsun, soğuk her tarafın da. Dudaklarını yorgun bir gülümseme kaplıyor.
Hiçliğin ortasına kendini bırakıyorsun, ardından geriye kalan tek şey bir buket, veda buketi.
Güneş batıyor, sen de batıyorsun.
Bir daha hiç doğmamak üzere.
***
