ညရောက်တာနဲ့ ရှိန်သူရမိုးသည်
နေဇာနီ ရဲ့ အခန်းထဲသို့ နှင်းဆီပန်းစီး
ကိုကိုင်ကာဝင်လာခဲ့သည်။
နေဇာနီ ကို မြင်လိုက်တာနဲ့ ရှိန်သူရမိုးသည်
အံ့သြ သွားလေသည်။
နေဇာနီ ဟာ အကျီလက်ပြတ် ဘောင်းဘီက
ပေါင်ကို ပေါ်ထားပြီး ရှိန်သူရမိုးကို
စိုက်ကြည့်ကာ ပြုံးပြနေသည်။
ရှိန်သူရမိုးလဲ နေဇာနီ ရဲ့ အကြည့်မှာ
စိတ်ဝင်စားနေသည်။
"ယောက်ကျာ လာလေ"
နေဇာနီ ခေါ်လိုက်တဲ့သံ ကို ကြားလိုက်ကာ
ရှိန်သူရမိုး တစ်ယောက် ပို၍
အံ့သြ သွားသည်။
"ယောက်ကျာ ဘာလို့မလာတာလဲ... "
"အော် လာပီး၊
ဒါနဲ့ ကိုယ်ကို စောစောက ဘယ်လို့
ခေါ်လိုက်တာလဲ ပြန်ခေါ်ကြည့်ပါလား"
"ယောက်ကျာလို့ ခေါ်တာလေ
ဘာလဲ ယောက်ကျာလို့ခေါ်တာ မကြိုက်လို့လား"
"အာ့ မဟုတ်ဘူး ကြိုက်တယ် အဲ့လို့ဘယ်ခေါ်
ရော့ မိန်းမကြိုက်တဲ့ နှင်းဆီပန်း အနီ "
"လှလိုက်တာ ဘယ်ကဝယ်လာတာလဲ ဟင့်"
"ဝယ်လာတာ မဟုတ်ဘူး ကိုယ်ခြံမှာ စိုက်ထားတဲ့ နှင်းဆီပန်းတွေ့ခူးလာတာ
လိုချင်ပြောနော် ကိုယ်ထပ်ခူးခဲ့ပေးမယ်"
"ဟင့်အင်း မိန်းမ က ကိုယ်တိုင်သွား
ကြည့်ချင်တာ "
"အဲ့တာတော့မရဘူး ကိုယ်မင်းကို
အပြင်ပေး မထွက်ဘူး "
"ယောက်ကျာကလဲ ဘာဖြစ်လို့လဲ
ယောက်ကျာ ကိုချစ်လို့
ယောက်ကျာလို့တောင့် ခေါ်နေပီးဟာကို
ယောက်ကျာက ဒါလေးတောင့်
မလုပ်ပေးနိင်ဘူးလား
ရတယ်လေ အဲ့တာစို့ ယောက်ကျာကို
မချစ်တော့ဘူး တစ်ခြားယောက်ကျာလေး
တစ်ယောက်ကိုဘယ်ချစ်လိုက်တော့မယ်"
"မိန်းမ ကလဲ ကိုယ်က မင်းပြေးသွားမယ်
စို့လို့ပါ "
"ပြေးစရာလား ယောက်ကျာရယ်
ယောက်ကျာကိုချစ်လို့ ဘယ်မှာ
မသွားချင်တော့ဘူး ဒါလေးတော့လုပ်ပေးပါနော်"
နေဇာနီဟာ ရုံပတေးသီး လို့မျိုး အသံကို
ချွဲနွဲ့ကာ ရှိန်သူရမိုး ကို နှင်းဆီခြံထဲသို့
လိုက်ပို ပေး ဟုပြောနေသည်။
ရှိန်သူရမိုးလဲ ယောက်ကျာလေးဖြစ်ပေမဲ့
နေဇာနီ ရဲ့ ချွဲ့နွဲမှုအောက် မှာ ကျဆုံးသွားပီး
နေဇာနီ ကို နှင်းဆီပန်း ရှိတဲ့ အောက်ထပ်က
နှင်းဆီခြံကို လိုက်ပိုမည်ဟု စို့လေသည်။
