Charlotte - ślizgonka, wywodząca się z rodu Parkinsonów. Jej jedyne światło w życiu zostało zabrane podczas meczu, gdy przez złotego chłopca Hufflepuffu wylądowała w szpitalu. Cedric postanowił przekonać do siebie dziewczynę, pomagając jej znowu dos...
Obudziłam się rano, a raczej ktoś mnie obudził. - Wstawaj dziś masz randkę z najładniejszym chłopcem z całego Hogwartu - wrzasnęła Pansy i położyła się na łóżku obok mnie - przygotowałam ci już outfit. - Idę tylko po to żeby Adrien się ode mnie odwalił - delikatnie naciągnęłam prawdę - Przecież on jest miły jak na ślizgona - chcę mi wejść pod spódnicę, zaproponował że będę jego prawa ręką, bo liczył na wyjście do Hogsmeade - zgodziłaś się? - tak, ale za dwa tygodnie - ty to masz szczęście do chłopaków Podniosłam się z łóżka i zaczęłam szukać wzrokiem mojego ubrania na dziś. A gdy je znalazłam spojrzałam na Pansy z uznaniem.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Masz dobry gust - powiedziałam w myślach, nie mogłam powiedzieć tego na głos, bo podniosłabym jej ego. - Dziękuję, mam najukochańszą siostrę na świecie - powiedziałam i ją przytuliłam - przyszedł jakiś list od rodziców? - Chciałabyś - powiedziała Pansy - Byłoby inaczej gdyby mieli syna, którego tak ojciec pragnął. - U nas w rodzinie syn jest zawsze pierwszy - Ojcu się to nie podoba - Pojechałam na MŚWQ tylko po to, żeby było mu lepiej Gdy miałam 8 lat mama była w ciąży z chłopcem, ojciec był bardzo szczęśliwy. Chciał mieć syna, aby spłodził dużo dzieci i aby ród parkinsonow nie przepadł. Mama zaczęła rodzić przed terminem. Chłopiec zmarł dwa miesiące po urodzeniu, był za słaby. Próbowała jeszcze kilka razy, ale nie mogła donosić ciąży. W końcu przestali próbować. Ojciec musiał cieszyć się z tego co ma, ale nie był zadowolony z córek. Punkt 10 wyszłam z pokoju wspólnego, Cedric czekał już z bukietem w ręce. - Dzień dobry - powiedział i wręczył mi bukiet - To dla ciebie Przez chwilę nie wiedziałam co zrobić, nigdy nie dostałam od nikogo kwiatów. - Dziękuję, są ładne - mówisz jakbyś nigdy nie dostała kwiatów - zaśmiał się chłopak, a ja spiorunowalam go wzrokiem - jak to możliwe? - Normalnie, rusz się idziemy Droga minęła nam szybko. Weszliśmy do sklepu Weasleyów. - Nasza ulubiona ślizgoneczka - powiedział jeden z klonów - i nasz ulubiony puchon - powiedział drugi . - razem - dokończyli wspólnie - to nie tak - powiedziałam ale nie dane było mi dokończyć - nie oceniamy, powodzenia na nowej drodze życia Próbowałam im to wytłumaczyć, ale nie pozwolili mi dojść do słowa. Cedric patrzył na to z rozbawieniem. - Ciebie to śmieszy? - zapytałam unosząc brwi - Trochę, niech sobie gadają - będą chodzić o nas różne plotki - przynajmniej będę miał spokój od fanek - powiedział - czyli po to mnie zaprosiłeś - nie to nie tak, chciałem cię gdzieś zaprosić w ramach rekompensaty za... - cóż, łączy nas ten sam cel - powiedziałam i się uśmiechnęłam. Diggory zabrał mnie do herbaciarni. Zamówił dla mnie i dla siebie herbatę różaną z cytryną i jakieś ciastka. Nasze zamówienie przyniosła jakaś starsza pani. - Cedricku dawno cię tu nie było - powiedziała i uścisnęła dłoń chłopaka - nareszcie przyprowadziłaś tu dziewczynę, do tego bardzo ładną - powiedziała i się do mnie uśmiechnęła. - to nie tak my tylko - chciał dokończyć Cedric. - Na reszcie przedstawił mnie światu, wie pani jak długo na to czekałam - przerwałam mu. Spojrzałam się na cedricka zadziornie. - nazywam się Charlotte - podałam rękę starszej kobiecie. - ja nazywam się Anna, ale mów mi Ana i nie paniuj mi tutaj - powiedziała i uśmiechnęła się do mnie promiennie. Po chwili poszła do innego stolika. - nie ładnie tak kłamać - powiedział Ced - ty możesz a ja nie mogę? - powiedziałam i puściłam mu oczko na co chłopak uśmiechnął się pod nosem. Wypiłam już herbatę i zjadła ciastko. Diggory nachylił się nade mną i wytarł kciukiem mój policzek. Przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy, po chwili odchrząknęlam. Chłopak wyrwał się z transu i wrócił na swoje miejsce. - miałaś kawałek pudru na policzku - powiedział zarumieniony. - O - powiedziałam czerwona jak pomidorek - może już wracajmy - tak, pójdę tylko zapłacić - nie ją za siebie zapłacę - To ja cię zaprosiłem więc za zapłacę i nie przyjmuje odmowy - powiedział stanowczo i zostawił mnie przy stoliku. Po chwili wrócił i pomógł mi ubrać kurtkę. Wyszliśmy na dwór z zamiarem pójścia na spacer.
