Until you. VOLTOOID

5.

'Moet ik met je mee naar binnen?' 

'Junayd, nee, joh, doe normaal, dat je mij helemaal hierheen hebt gebracht is meer als voldoende.' Lach ik en druk weer een zoen op zijn wang. 

'Je weet dat ik hier echt geen problemen mee heb.' 

'Kom, kom, ondertussen heb ik al door dat je een gentleman bent, maar meer hoef je niet te doen, liefje.' Glimlach ik naar hem. 

'Oké, is goed, zoals je wilt.' 

Ik open mijn portier en stap uit, ik kijk terug in de auto. 

'Tot dan,' Zeg ik met een brede glimlach. 

'Zie dat je langskomt, of ik kom je halen.' Ik lach om zijn woorden. 

'Ik zal zeker komen, dat beloof ik.' Hij glimlacht goedkeurend. Ik zie hoe hij zijn auto schakelt. 

'Bye, bye, tot straks.' Ik sluit de deur dicht en hoor de auto nog steeds geparkeerd staan. 

Ik wandel naar het appartementsgebouw en wandel naar binnen. Ik wandel zogenaamd naar binnen en verstop me dan achter een muurtje in het appartement tot ik zijn auto zie wegrijden. Ik tel tot vijf in mijn hoofd en wanneer ik zekerheid dat hij volledig weg zou zijn open ik snel de deur weer en sta ik weer buiten. Ik controleer voor de zekerheid of hij nergens toevallig geparkeerd zou zijn, maar eens ik mijn zekerheid heb ren ik meteen zo snel ik kan naar mijn bestemming. 

Ik probeer zo snel mogelijk te rennen alsof mijn leven hiervan afhing, eigenlijk hing mijn leven hier wel wat van af. 

Ik ren tussen alle mensen heen en negeer alle verkeerslampen alsof ik deze ochtend mezelf niet al diep genoeg in de problemen gebracht heb. 

'Sorry, sorry, pardon,' Zegt Alyssa gehaast terwijl ze door de menigte heen rent naar de straat enkele straten verder op. Met haar auto zou ze dit probleem niet hebben, maar naar een betrouwbare mekanieker kon ze haar auto ook niet brengen, daar had ze eenmaal het geld niet voor, ze moest het wel brengen naar een lokale mekanieker die beweert dat hij in zijn thuisland een diploma gehaald heeft in auto's. 

Ze opent gehaast de deur van het restaurant open en is helemaal buiten adem, ze heeft zelfs geen tijd gehad om op adem te komen. 

'Je bent te laat, Alyssa.' Wat haatte ze het als iemand dit tegen haar zei. 'Jij bent precies aan het solliciteren voor een ontslag.' Ze kijkt meteen naar de manager van het restaurant die naar haar kijkt met een beduusd gezicht. 

'Het spijt me, mijn auto is momenteel stuk en ik ben al ren-' 'Ja, ja, je hebt altijd wel een excuus. Als het niet aan je gezicht lag en al de tevredenheid van de klanten over jouw dienst stond je allang aan de deur.' Alyssa reageert niet. Wat moest ze hier zelfs op antwoorden? 

'Zie dat je binnen 2 minuten omgekleed bent en in de keuken staat.'

Alyssa knikt haar hoofd en wandelt gehaast naar de achterkant van het restaurant. Ze is nog steeds helemaal buiten adem, ze heeft zelfs geen tijd gekregen om te denken. Ze trekt meteen haar kleding uit en gooit het op het bankje voor haar neer. Ze grijpt haar witte hemd uit haar kluisje en trekt het gehaast aan. 

'Is onze laatkomer weer gehaast?' Alyssa kijkt om en ziet haar collega de kleedkamer binnenkomen. 

'Laatkomers zijn succesvoller dan degene die op tijd komen, wist je dat?' 

Meteen begint Mira te lachen, haar collega. 'Deze ga ik noteren in mijn notities.' Ze neemt haar telefoon uit haarzak en Alyssa kijkt toe hoe ze aan het typen is. Alyssa schudt al lachend haar hoofd en knoopt de laatste knoop dicht. 

'Je gaat denk ik moeten sluiten vandaag.' Alyssa zucht na de woorden van Mira. Ze trekt haar broek uit en gooit het ook op het bankje en grijpt haar zwarte rok en trekt het aan. Ze ritst de rits van haar rok omhoog en kijkt dan naar Mira. 

'Wanneer heb ik nu weer niet afgesloten.' 

'Als je wilt, Alyssa kan ik je komen halen en kunnen we altijd samen hierheen komen.' 

Alyssa schudt haar hoofd. 'Dat is niet nodig, Mira, ik kan je geen extra last geven.' 

'We zitten hier samen, het maakt echt niet uit.' 

Alyssa schudt haar hoofd en zet zich neer op het bankje. Ze trekt haar hakken aan en maakt haar haren los. Ze neemt haar rekker om haar pols en maakt gehaast een nette dot zonder een spiegel. Deze dot deed ze dagelijks, hoezo zou ze nog een spiegel nodig hebben om het voor elkaar te krijgen? 

'Volgende week is mijn auto gerepareerd en dan kom ik wel op tijd.' 

'Goed dan, ik zie je binnen.' Alyssa knikt goedkeurend. Ze drukt zich recht van het bankje en wandelt naar de spiegel. Ze ziet hoe haar mascara lichtjes uitgelopen is en er niet zoveel overbleef van haar make-up van deze ochtend. 

Ze wandelt naar haar tas en neemt haar make-up en wandelt naar de spiegel. Ze begint met het wegvegen van haar uitgelopen mascara en brengt dan nieuwe aan. Ze brengt wat lipgloss aan en blush. Ze ziet er beter uit, verzorgd. Dat was belangrijk. Haar haren zaten strak en perfect. Ze ruimt alles snel op en gooit alles in haar locker. 

Ze verlaat gehaast de kleedkamer en wandelt als eerst de keuken binnen. Ze grijpt haar schort en trekt het snel aan. Ze haalt zeer diep adem en zet een glimlach op. 

'Wat doe jij nog in de keuken?!' Roept de manager tegen haar. 'Ik was net op weg naa-' 

'Ga! Of ik rooster je nu!' Hij grijpt haar bij haar arm en duwt haar de keuken uit. Alyssa voelt de woede in haar bruisen, ze haatte het hier verdomme zo hard, ze wilt hier niet meer werken, maar waar moet ze anders gaan werken zonder een diploma? Wie zou haar willen aannemen? Dat zij haar hebben aangenomen daar mag ze van geluk spreken. 

Ze wandelt naar de tafels en doet alsof er helemaal niets aan de hand is. Ze neemt de bestellingen af, ze bedient de mensen, zet haar dagelijkse glimlach op, maakt grapjes, lacht met de mensen die er komen eten, ze ruimt de tafels af en vergeet steeds hoe haar leven eruit ziet. Ergens vindt ze dat deze job haar wel goed bezig houdt, zo moest ze niet denken, zo deed ze maar, ze werkte en kwam uitgeput thuis waardoor ze meteen inslaap viel en niet de tijd had om te denken. 

Het was bijna middernacht en alle klanten waren er al vandoor. 

'Alyssa sluit vandaag af. Jullie mogen allemaal al vertrekken naar huis.' Alyssa reageert niet op de woorden van haar manager. Ze knikt enkel instemmend. 

'Veel succes, Alyssa.' Zegt Mira die Alyssa een schouder klopje geeft. Alyssa reageert niet, zelfs een glimlach schenkt ze niet. Ze neemt haar telefoon en ziet een bericht van Junayd. Ze zucht diep uit. Hoelang zal ze nog tegen hem blijven liegen? Wat zou hij doen wanneer hij over al haar leugens te weten komt? 

Alyssa kijkt toe hoe iedereen het restaurant verlaat. Ze zien er allemaal vermoeid uit en blij dat ze eindelijk mogen vertrekken. 

'Dat komt ervan als je te laat komt, Alyssa.' Zegt de manager tegen Alyssa. Alyssa kijkt enkel naar hem. Hij trekt zijn jas aan terwijl hij Alyssa even aankijkt. 

'Zie dat je het hier netjes achterlaat.' Alyssa knikt zachtjes. Ook zij was dood op, ze had de energie niet om te reageren. 

'En vergeet de deur achter je niet te sluiten.' Ze knikt weer enkel. 

Ze zet een stoel op tafel en kijkt naar de klok. Het is middernacht, Junayd zou zich zeker afvragen waar ze is en waarom ze zo laat is. Welke leugen moet ze nu weer verzinnen? Wat moet ze zeggen tegen hem? Ze kon nergens anders denken dan enkel aan een goede, nieuwe leugen die ze kon verzinnen. 

'Veel succes, Alyssa.' Zegt de manager en verlaat het restaurant. 

'Rot op met je succes.' Sist Alyssa meteen. Ze grijpt de stoelen en plaatst hen gehaast allemaal op de tafels. Ze grijpt de borstel en keert snel de vloer. Ze wilt naar huis, ze wilt hier weg, hoe oneerlijk is dit? Kan er dan echt niemand haar helpen? Moest ze dit dat echt helemaal alleen doen? Alsof het eerder een straf was dan een manier van het uitvoeren van haar werk. 

Wanneer ze klaar was met het keren moest ze nog de vloer dweilen en ook dat deed ze zo snel mogelijk. Ze checkt dan nog eens na of zeker alles netjes is en klaar is en wanneer ze na een uurtje klaar is rent ze gehaast naar de kleedkamer waar ze haar gehaast omkleed om te vertrekken naar huis, of beter gezegd naar Junayd want hij zit op haar te wachten als hij dan nog niet inslaap gevallen is.