Until you. VOLTOOID

6.

Alyssa verlaat het restaurant en draait de deur op slot. Ze trekt de rolluiken omlaag en zet dat ook op slot. 

Ze draait zich om, om net te vertrekken maar meteen schrikt ze zich dood wanneer ze voor zich kijkt. 

'Heb je een lift nodig?' Alyssa blijft stil en kijkt enkel verbaasd naar hem. Hij kijkt op zijn horloge en kijkt dan terug naar Alyssa. 'het is één uur na middernacht, ik denk wel dat een lift jou goed zou doen.' Alyssa antwoordt weer niet, ze kijkt enkel. Ze weet niet wat ze moet zeggen of doen en wegrennen lijkt deze keer geen oplossing, want ze gaat ervan uit dat hij zich deze keer voorbereid heeft voor moest ze wegrennen. 

'Het restaurant is gesloten.' Antwoord Alyssa om te doen alsof ze niet begrijpt wat hij hierheen komt doen. 

'Ja, ik denk dat ik dat wel begrepen heb.' 

Alyssa knikt instemmend. 'Oké dan, dan denk ik dat de conversatie over is, nee?' Meteen begint de man te lachen. 

Hij mocht wel stoppen met lachen, dat maakte hem alleen maar enger. Waarom willen mannen altijd eng overkomen? Waarom doen ze zo? Dat is toch niet nodig? Hij is al een engerd, enger dan dat hoeft niet. 

'De conversatie is over als ik het zeg.' 

Okeeeeee, ik heb grote problemen. 

Hij stond geleund tegen zijn auto. Zijn handen staken weer in zijn broekzak, hij had een zonnebril op, waarom dat weer nodig was, was ook onduidelijk. Het is nacht, letterlijk nacht en meneer draagt hier een zonnebril alsof hij bang is verblind te worden door de maan. Doe effe normaal en zet die stomme zonnebril af zo kan ik een beetje lezen wat jouw lelijke ogen zeggen. 

'Euhmm- sorry, je hoeft ook niet zo arrogant over te komen. Je maakt mij niet bang met je zonnebril op hoor. Als je op een normale toon wilt spreken kan de conversatie zeker verder, maar als je denkt hier de stoere maffia boy te spelen heb je het goed mis.' Hij begint meteen te lachen na mijn woorden. 

Ik wil net wegwandelen, maar meteen komt er een andere man tevoorschijn. Ik blijf meteen stil staan, dit is niet de chauffeur van deze ochtend. 

Ik kijk terug naar de man, zijn glimlach rust nog steeds op zijn gezicht. 

'Als je jou geïntimideerd voelt door mijn zonnebril, moet je dat maar zeggen.' Hij trekt zijn zonnebril uit en hangt het aan zijn hemd. 'Is dit beter?' Ik kruis mijn armen over elkaar. 

'Mag ik vertrekken alsjeblieft? Ik begrijp niet dat je perse een andere man moet brengen. Ben je bang dat je mij niet aankunt.' 

Hij lacht weer, is dat zijn enigste reactie? lachen? 

'Nee, nee, geen paniek, daar ben ik niet bang om, ik ben enkel bang dat je gaat weglopen.' Hij lacht weer en stopt dan met lachen. 'Oké, oké, ik zal er niet om lachen, maar deze ochtend heb je mij echt onder de indruk gezet. Ik bedoel, je was als een bliksemflits weg. Ik kon enkel toekijken hoe je wegrent met je mappen en dat tasje van je die heen en weer aan het slingeren was. Was het überhaupt wel handig om te rennen?' 

'Ik weet het niet, probeer het eens zelf.' 

'Nee, nee, ik heb geen zin om door straten te rennen met mappen. Is een beetje laag van niveau voor mij.' Zulke arrogante mannen verdienen een trap in hun ballen eens zien of ze dan nog zulke stoere, groot praat kunnen hebben wanneer ze op hun knieën vallen. 

'Goed, laten we meteen tot het punt gaan. Ik denk dat je wel weet wat ik hier kom doen.' 

'Je bent wel heel bang dat ik niet zou betalen. Hoe heb je mij zelfs gevonden?' 

'Ik laat de verzekering vallen, daar is het te laat voor. Of je betaalt cash 5.000€ of je zal een andere manier moeten vinden om te betallen.' 

'Ik wil met de verzekering betalen, wie ben jij om dat tegen te houden?'