Tokyo'da yürüdüğüm ara sokağı aydınlatan tek şey şehirden az gelen ışıklardı. Tenha ve sessiz yollar... Tam sağa dönüp başka bir sokağa girmiştim, yürümeye devam ederken aniden bir ses doldurdu kulaklarımı. Yere bakan başımı kaldırdığımda yaklaşık aramızda 1 metre olan çocuğun önündeki arabayı alevlendirdiğini gördüm.
"Hey!.. Ne yapıyorsun?"
Bana baktı, burada olduğumu yeni fark etmiş olmalıydı. Ben ise kapalı olan kapşonunundan ve yan durmasından dolayı yüzünü göremiyordum.
"Ne zamandır oradasın?"
"Arabam! Arabam yanıyor!"
İkimizde sesin geldiği tarafa baktık, bir adam hızla üzerimize koşuyordu. Ben ne olduğunu anlamadan karşımdaki çocuk kolumdan tutup beni peşinden koşturtmaya başlamıştı.
"Sizi polise vereceğim! Kaçmayın piç kuruları!"
Arada arkama bakıyordum, adam yaşlı dursa da iyi koşabiliyor. Ama bize yetişemedi. Girdiğimiz başka bir ara sokakta çocuk beni bırakıp duvara yaslandı, ikimiz de soluklanıyorduk.
"Neden... Yaktın?"
Sorum bittiğinde suratına baktım; sokak lambasının ışığı yüzüne vuruyor, parlak tenini ortayaça çıkarıyordu. Bir de içine çekmeyi beceren kehribar gözleri vardı.
"Neden beni izliyordun?"
"Seni izlemedim, yeni gelmiştim."
Yaslandığı duvardan çekilip ellerini cebine attı, sokağın diğer tarafına iki adım attıktan sonra sadece başını hafifçe bana döndürdü.
"Evine git, dikkatli."
Ve uzaklaşırken arkasından öylece bakıyordum. Garip çocuk...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
