Until you. VOLTOOID

8.

Alyssa zit aan een bushalte. Ze heeft het kaartje van Farid in haar hand. Ze kijkt er lang naar. Ze twijfelt. Ze is bang, heel bang, maar het leek alsof ze geen keus had. Alsof dit haar enigste redding was. Haar waarde, haar vrouwelijkheid, haar eer, hoe kon ze het weggeven voor geld? Voor geld? De man waarvan ze hield kon ze toch niet op deze manier bedriegen? Maar dan denkt ze aan de gezichten van haar broertjes, haar moeder, ze kan hen toch niet op deze manier laten? 

Ze neemt haar telefoon uit haar tas en ziet dat ze geen bericht gekregen heeft van Junayd, hij is waarschijnlijk geïrriteerd of weet ze veel, maar wat moest ze doen? 

Ze opent haar telefoonboekje en kijkt naar de telefoonnummer op het kaartje. Ze haalt zeer diep adem en ademt het in een ruk uit en toetst de nummers in en zonder te twijfelen belt ze de nummer op. 

Het duurde wel eventjes voor er opgenomen werd. 

'Met de assistente van Farid Halil, waarmee kan ik u helpen?' Alyssa blijft even stil. Hoezo werkt deze assistente om dit uur? 

'Ik zou graag- ik zou hem graag willen spreken als het kan?' Ze wou zijn naam niet uitspreken. 

'Ik kan Farid Halil nu niet doorgeven, mevrouw, als er iets dringend doorgegeven moet worden kan ik dat voor u doen anders moet u wachten tot u een afspraak geboekt heeft.' 

'Kan je zeggen dat Anissa gebeld heeft en- en- of hij terug zou kunnen bellen?' De vrouw aan de andere kant blijft een poosje stil. 

'Anissa? Als ik het goed gehoord heb?' 

Alyssa knikt haar hoofd, alsof de vrouw kon zien wat ze deed. 

'Euhm- ja,' Reageert ze wanneer ze beseft dat ze geen antwoord gegeven heeft. 

'Ik zal eens horen, ik breng u over enkele minuten op de hoogte.' 

'Oké-' En meteen hoort Alyssa hoe ze in de wacht gezet wordt. Ze houdt de telefoon tegen haar oor en wacht geduldig af tot ze weer iemand aan de lijn hoort. 

'Mevrouw Anissa?' Hoort Alyssa meteen. 'Ja,' Zegt ze slapjes. 'U kunt enkel met Farid Halil spreken hier bij hem. Als u uw locatie kunt delen dan komt een chauffeur jou ophalen.' 

'Is het mogelijk dat ik zelf komen? Ik- dat chauffeur gedoe, daar voel ik mij niet meteen comfortabel bij.' 

'Met de chauffeur of wachten tot uw afspraak.' Alyssa zucht licht geïrriteerd en knikt dan weer. 'Ik deel zo meteen mijn locatie.' Zegt ze zachtjes. 'Komt in orde. Tot straks.' En meteen wordt de verbinding verbroken. Alyssa voelt hoe verslagen ze is. Ze deelt meteen haar locatie met de nummer en legt haar telefoon naast haar neer op het bankje. Ze leunt haar hoofd achterover en sluit haar ogen. Een traan rolt zeer langzaam over haar wang heen. 

Ze opent haar tas en grijpt haar koptelefoon en zet het op. Ze verbindt meteen haar telefoon met haar koptelefoon en laat haar playlist afgaan. Ze wilt niet denken, ze wilt niet voelen, ze wilt enkel dat de auto er zo snel mogelijk is en dat ze zo snel mogelijk aan het geld kan komen. 

Haar ogen liet ze de hele tijd gesloten, ze wilt de auto niet zien aanrijden, ze wilt niets zien. Ze wilt er enkel zijn, ze wilt niet zien hoe het allemaal zeer langzaam gebeurt. 

De chauffeur opent zijn raam en roept naar Alyssa, maar Alyssa had natuurlijk haar koptelefoon op. Farid zat achterin en kijkt naar Alyssa. Hij ziet hoe ze stil zit. 

'Ze gaat je niet horen.' Zegt hij kort. 

'Stap uit naar haar.' 

'Zoals u wens meneer.' De chauffeur stapt uit. Farid kijkt toe hoe zijn chauffeur naar Alyssa wandelt en haar met slechts één vinger aantikt. Haar ogen gaan meteen open. Farid is onder de indruk van dat ze niet schrikt. Hoe kan ze enkel haar ogen open doen als reflex op aanraking? Op dit uur dan ook nog?