KARA MURAT | Mahalle Serisi

24. bölüm."KARAZİLİ"

Merhabalar efenim! Nasılsınız bakalım? Uzun zaman oldu. Sizlerin yorumlarını özledim.🥺
Nasıl gidiyor? Beni soracak olursanız iyi gibi ama her an değişebilir. Çünkü ben değişik biri olduğum için mutluluk sürecim misafirliğe gelen çocuğu sever gibi sevip hemen sonra da sinir olup geri gidiyor. Ahajjjahhahahahhhhha!
Buda benim trajikomik hayatım.

Bugün uzun bir bölüm ile karşınızdayım. Uzun zamandır saklanılan sırlar ortaya çıkıyor. Artık bundan sonra her şey çok ama çok farklı olacak çünkü şoke olacağınız bölümler ilerde! Buda benim küçük sırrım olsun. Ehehehheeh... Spoi falan beklemeyin, vermeyeceğim.

Bu arada yeni bir kurgu yayınladım. Bunu sıklıkla görüyorsunuz zaten sizin içinde alışkanlık haline geldi ama bu sefer kalıcı olacak bir roman yazıyorum. Konusu platonik aşk ve darmaduman yaşanan hayatlar ve tabi ki lise aşkı! Bence seversiniz diye düşünüyorum. Adı İZEL. Anlamı: Unutulamayan- iz bırakan demek. Hikayenin bölümlerini çok uzun yazacağımı düşünmüyorum ve yavaş yavaş yayınlamaya başlayacağım. Okumanızı ve yorum yapmanızı çok isterim. Bu beni çok mutlu eder... 🤍🦋

Neyse konuyu çok uzatmadan bölüme geçelim. Sizleri seviyorum. Veeeeeeeeeeee! Okuyup ama oy atmayıp, yorum yapmayanlar! Hakkımı helal etmemi istiyorsanız pamuk ellerinizi cebinize atınız lütfen. Yoksa mazzallah deliliğim tutar falan silerim hikayeyi! Allah korusun. Hadi bekliyor ben.

Bye! 🤍🦋

Instagram: bu.yazar

24.bölüm. "KARAZİLİ"

"Güzelliğin cennette bulunan nadide bir çiçek."

Sohbet hâlâ devam ediyor, gülüşler tüm konağı dolduruyordu. Karasu ailesinin macera dolu hikayeleri ise bitmek bilmiyordu. Anlattıkları olaylar sayesinde Murat'ı daha yakından tanıma imkanı bulmuştum. Aslında pek farkı yoktu şimdiki halinden. Çocukkende çokbilmiş, zeki ve kurnaz yapısı vardı anlatılanlara göre. Her sorunu kendi başına çözebilme yeteneği babasından ona geçmişti. Sadece Murat değil, bütün ailenin genlerinde bu yatıyordu.

Onlara baktığımda aile hissini tatmak muhteşemdi ama bir yandan da canyakıcı. Babam ona dudaklarımla sessiz söylediğim cümlenin ardından salondan uyumak adıyla ayrılmıştı. Ki artık bu umrumda değildi.

Sağlam baba-kız ilişkisi hiçbir zaman olmamıştı. Bunu çocuk yaşlarımdayken anlamıştım. Büyüdükçe daha çok farkına vardım. Çünkü sınıf arkadaşlarımın babalarıyla benim babamın davranışları arasındaki fark beni alt üst etmişti. Bunu o yaştayken benimsemek zordu ama başarmıştım.

Umut etmek vazifemdi. Çünkü geleceğe götüren tek nedenimdi. Hayallerimdeki parlak, mutlu gelecek hayali benim için mükemmeldi. Ancak bu sadece hayallerden ibaret kurulmuş umut parçalarıydı. Boşuna demiyorum, büyüdükçe katlanılmaz acı ve hayal kırıklığı sarar insanı...

Benim hayal kırıklığım ise babamdı.

"Neden üzgünsün?" Düşüncelere o kadar dalmıştımki ablamın ne ara yanıma geldiğini anlamamıştım. Elini omzuma koydu ve yavaşça sıvazladı. Gözlerimi ona çevirdim. ikimizin de gözleri deniz mavisiydi. Bizi babamla bağlayan tek neden, benzerlik olaraksa annemdik.

"Sence de çok güzel aile değiller mi?" Üzgün tınımımı işittiğinde dikkatlice beni inceledi.

"Evet. Çok güzeller."