Umarım beğenirsiniz. Yine uzun bir aradan sonra buradayım ama değecek bir bölüm, umarım beğenirsiniz ve sizi tatmin eder.
Başlayalım!
Yavaşça geri çekildim ondan, gözünden bir damla yaş akmıştı, hafifçe güldüm, "uyusak mı?" Dediğimde göz yaşını sildi, başını salladı, "uyuyalım." Gözlerimi kapattım, "güzel şeyler düşün Taro, güzel anıları. Ben öyle yapacağım."
Anılarımız aklımdan çıkmıyordu, biz beraber büyümüştük, ben lisede ona aşık olmuş ve üniveristede aşkımız devam etmişti, biz sevgili değil arkadaş gibiydik hep, bunun ise bize özel olduğunu hep biliyordum.
Yine bir anı, yine ağlatacak bir geçmiş...
"Beni seviyorsun?"
"Hayır." O kadar gaddardıki ama ben hâlâ caz geçmiyordum ondan.
"Gerçekten seviyorsun. Söyle hadi, söyle. Seviyorsun beni."
Güldü, önüne bakarak, "seviyorum," dedi. Dünyalar benim olmuştu sanki, itiraf ettimiştim ona, bu onun için imkansız gibiydi ama ben neye imkansız dediysem o hep imkan dahiline getirmişti, beni ne kadar sevmesede.
❤️
İki Asena vardı; biri kalbini tümüyle Taro'ya vermiş, sadece ona aşıktı.
Diğeri; Gazel diye haykırıyordu kendi içinde.
Susması lazımdı, Gazel ölmüştü, bir silah ona patlamış ve nabızı bir daha atmamakla son bulmuştu. Çok ağlamıştım, isyan etmiştim, inkarlar edip haykırmıştım, ne o duydu beni ne de bir başkası.
Bir ay kendime gelememiştim, uyuyamamıştım, nereye baksam, gözümü kapatsam onun o yerde yatan bedeni gözümün önündeydi hep.
Neden hiç ölmemiş gibi hissediyordum?
Ben o gün ona onu sevdiğimi söylemiştim, Taro'dan sonra birine aşkımı ilan etmiş ve mutlu olacağıma inanmıştım.
Olmamıştı.
Taro yanımdaydı, her zaman olduğu gibi, oysa ben ilk defa bir başkasını istiyordum.
Gazel şimdi yoktu, bense onu sonsuza denk kalbime gömmüştüm. Unutmayacaktım onu, o, şuan aşık olduğum ve hep aşık olacağım adam olarak kalacaktı zihnimde.
"İyi misin Asen?" Esin uzun zaman sonra evime gelmişti, uzun zaman olmuştu konuşmayalı ve görüşmeyeli, özlemiştim onu, tek arkadaşım oydu oysa.
Başımı iki yana salladım, "Gazel öldü ve ben dün Taro ile birlikteydim." Elinde ki kahveyle durdu, "ne?" Başımı bir kez daha salladım, "Gazel'e aşığım Esin, aşığım ve o, ona aşkımı itiraf ettiğim gün oldu. Aynı kardeşim gibi, o da öldü." Güldüm, "Taro kaldı bir tek ve o beni seviyor," Esin'e baktım, "onu dün öptüm biliyor musun?" Daha çok şaşırdığında karşımda ki koltuğa oturdu, "aşık olduğumdan değil, sadece hâlâ içimde ona dahil his var mı? En küçük şey bile kaldı mı diye bakmak istedim."
Esin bana baktı, sanki soracağı sorudan korkuyordu ya da benim vereceğim cevaptan. "His kalmış mı?" Gülüşüm büyüdü, "inanır mısın onu öptüğümde bir boşluğu öptüm gibi hissettim." İşte buna gerçekten şaşırmıştı, Esin biliyordu benim onu ne kadar çok sevdiğimi.
