Dertlerini kendine oyuncak etmiş
Harala gürele oynayan bir çocuğum ben
Yaşamak buysa bir adım bile yok,
İyilerin hırpalandigi ezildiği bu dünyada.
Önümü ilikliyorum, bıkmadan usanmadan
Elim gitmiyor bozup yeniden yapmaya
Düğmede değil ki kabahat
Öylesine bilinçli yanlışlara sürükleniyorum
Düşünceler evreninde kaybolmuş,
Olmayacak ihtimaller kovalıyorum
Kayboluveriyorum yakalamaya gelince iş
Önünü göremeyen bir kelebeğim ben
Pervasızca savruluyorum oradan oraya
Güneşim sanıyor koşuyorum her ışığa
Hep hüsran, bomboş bir oda gibi yüreğim
Ne güzel kokulu bir çiceğe konuyorum
Özgürlüğe kanat çırpıyorum ne de.
Sıradan bir yaz gecesinin öylesine
Cırcır böcekleriyle örülmüş sessizliğinde
Ayak tabanlarının yere vurmasından başka ne ki
Yere göğe sığdıramadığımız hürriyet
Standart yaşamlarımızın egzotik hayalleri
Gaybı bilircesine ahmakça yaşama aldanıyor
Ölümü kutsuyor yaşamı yüceltiyorsunuz
Şirk bilmez dahiler arasında yarı cahil
Bir mecnunum ben yüreğim ve aklım dahil
Aşkla yaşanmamış düz ve çorak evrenin
Hüzün dolu engebesi değil de neyim ben
Islatıp parmağımı kırıntısıyla doyuyorum
Aslını unuturcasına gölgesinde bir aşkın
Kararmış gözaltları afyon yoksunu serserinin
Bilinci düğümlenmiş, rüya aleminde yaşıyor
Kime neyi anlatıyorum bilmiyorum da
Bir kıyı yangınına benziyor bu ayrılık
Köşkü sarıyor dumanlar, yapışkan bir buz gibi,
Evin köşe başındaki toz gibi kalıyor
Samatyada bir harabeden başlıyor
Yakıyor parmak uclarımdan yüreğime değin
