The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 57

Irene's POV:

Νιώθω όλο τον αέρα από τα πνευμόνια μου να λιγοστεύει. Παλεύω να αναπνεύσω. Όλος ο κόσμος γύρω μου εξαφανίζεται. Σε όλο το σχολείο είμαι μόνο εγώ, ο David και ο Arthur. Η όρασή μου θολώνει και το μόνο που μπορώ να νιώσω στα μάτια μου είναι δακρυα που δε μπορώ να συγκρατήσω. Είναι αδύνατο να τα συγκρατήσω. Τρέχουν στα μάγουλά μου σαν ποτάμι. Δε μπορεί να το είπε αυτό. Δε μπορεί να μου το έκανε αυτό. Ο Arthur φαίνεται πολύ σοκαρισμένος από τα λόγια του David, για να μιλήσει σε εμένα. Το στόμα του έχει ανοίξει, αλλά δε λέει τίποτα. Τα μάτια του έχουν γουρλώσει. Ο David τον κοιτάει και χαμογελάει πονηρά, ενώ μετά το βλέμμα του στρέφεται σε εμένα. Κοιτάω γύρω μου, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να σταματήσω να δάκρυά μου, αλλά είναι αδύνατο. Πολλά ζευγάρια ματιών από άλλα παιδιά μας κοιτάνε, αλλά δε με νοιάζει. Το μόνο που κάνω είναι να προσεύχομαι αθόρυβα να μην έχει πιστέψει τίποτα ο Arthur κλαίγοντας. Όλη αυτή η σιωπή  με αγχώνει αρκετά. Το μόνο που θέλω είναι να μιλήσει κάποιος. Κανένας από εμας δεν είναι αμήχανος αυτή τη στιγμή, απλά σοκαρισμένοι εκτός από τον David, ο οποίος χαμογελάει με το κατόρθωμά του.

"Irene, τι λέει αυτός?" με ρωτάει ήρεμα ο Arthur κοιτώντας με στα μάτια και είμαι χαρούμενη που είπε και και "έσπασε" αυτή τη σιωπή, αλλά ο πόνος μέσα μου υπερισχύει και με καταστρέφει αργά και βασανιστικά.

"Δεν είναι αλήθεια, Arthur!" προσπάθησα να δικαιολογηθώ και ένας λυγμός έφυγε από τα χείλη μου, καθώς έλεγα τις τελευταίες λέξεις. Όμως δε φάνηκε να με πιστεύει,  αφού ένα σκληρό και θυμωμένο βλέμμα κατέκλυσε το πρόσωπό του, κάτι που με φόβισε αρκετά. Ο David άφησε ένα μικρό ειρωνικό γελάκι με την απάντησή μου, αλλά προτίμησα να τον αγνοήσω.

"Και γιατί κλαις, αφού δεν είναι αλήθεια?" Ο Arthur φώναξε και εγώ έκανα λίγα βήματα πιο πίσω φοβισμένη.

"Arthur...." προσπάθησα να πω αφήνοντας μια μεγάλη ανάσα. 

"Απλά πες μου αν είναι αλήθεια!" πρόσταξε αυξάνοντας τον τόνο της φωνής του και εγώ τον κοίταξα ένοχα, φοβόντας να βγάλω αυτες τις λέξεις από το στόμα μου. Κοίταξα το έδαφος χωρίς να πω τίποτα, ήδη νιώθοντας άβολα, ενώ το βλέμμα του Arthur και του David που ήταν στραμμένο πάνω μου, έκανε ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση. Λεπτά πέρασαν χωρίς να πω τίποτα, ενώ οι κτύποι της καρδιάς μου αυξάνοντας λεπτό με λεπτό.

"Τα είχες με το Harry, ναι ή όχι?"σχεδόν ούρλιαξε και άφησα ακόμα έναν λυγμό να δραπετεύσει από το στόμα μου.